|
|
|
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
|
د لوراند او لورین څښتن په نامه
|
| وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿۱﴾ |
|
قسم پر لمر او غرمو يې! (۱)
|
| وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿۲﴾ |
|
او قسم پر سپوږمۍ، چې ورپسې راشي! (۲)
|
| وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿۳﴾ |
|
او قسم پر ورځې،چې هغه (لمر) رابرسېره كړي! (۳)
|
| وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿۴﴾ |
|
او قسم پر شپه،چې هغه (لمر) وپوښي! (۴)
|
| وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿۵﴾ |
|
پر اسمان او جوړوونكي يې قسم! (۵)
|
| وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿۶﴾ |
|
پرځمكه او غوړوونكي يې قسم! (۶)
|
| وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿۷﴾ |
|
پر( انساني) نفس (ځان) او سموونكي يې قسم! (۷)
|
| فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿۸﴾ |
|
نو د هغه بدي او پرهېزګاري یې ورالهام كړه (او په زړه کې ور واچوله)، (۸)
|
| قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ﴿۹﴾ |
|
چې كه څوك خپل نفس (له ګناه او بدكارۍ) پاك وساتي؛نو په يقين،چې بريالى شو. (۹)
|
| وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿۱۰﴾ |
|
او چا چې خپل نفس په ګناه ككړ كړ؛ نو په يقين،چې نهیلی او بې برخې شوی دی! (۱۰)
|
| كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿۱۱﴾ |
|
د (( ثمود)) قوم د سرغړونې له امله (خپل پېغمبر) دروغجن وباله ،(۱۱)
|
| إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿۱۲﴾ |
|
چې هغه بدمرغ ترين (قدار بن سالف) يې راپاڅېد؛ (چې د صالح د اوښې پل واخلي)؛ (۱۲)
|
| فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ﴿۱۳﴾ |
|
نو الهي استازي [= صالح] ورته وويل : ((د خداى اوښه [هماغه اوښه،چې الهي معجزه وه] او د څښاک وار یې (پرېږدئ). )) (۱۳)
|
| فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿۱۴﴾ |
|
نو دوى هغه ( = صالح) دروغجن وګاڼه ؛نو هغه (اوښه) يې ټپي کړه (او و يې وژله) ؛نو پالونكي يې دوى د ګناه له امله یو شان وځپل (۱۴) |
| وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿۱۵﴾ |
|
او (خداى) ددې کار [= د ظالمانو ځپنه] له پايلې نه وېرېږې . (۱۵) |
