| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ |
د لوراند او لورين څښتن په نامه
|
| الم ﴿۱﴾ |
۱. الم (ستر دى هغه خداى،چې دا ستر كتاب يي د الفبا له ساده ټكيو منځ ته راوړى دى)
|
| ذَلِكَ الْكِتَابُ لاَ رَيْبَ فِيهِ هُدًى لِّلْمُتَّقِينَ ﴿۲﴾ |
2 دا هغه (ستر) كتاب دى،چې شك پكې نشته (او) متقیانو ته لارښود دی .
|
| الَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِالْغَيْبِ وَيُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَمِمَّا رَزَقْنَاهُمْ يُنفِقُونَ ﴿۳﴾ |
3 (متقیان)هغه دي،چې پر غيبو(څه چې له حسه پټ دي) ايمان راوړي او نمونځ كوي او زموږ له وركړې روزۍ (د خدای په لار کې) لګښت كوي .
|
| والَّذِينَ يُؤْمِنُونَ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْكَ وَمَا أُنزِلَ مِن قَبْلِكَ وَبِالآخِرَةِ هُمْ يُوقِنُونَ ﴿۴﴾ |
4 او هغوى پر هغه څه چې پر تا نازل شوي او هغه څه چې تر تا مخكې [ پر مخكېنيو پېغمبرانو] نازل شوي ايمان راوړي او پر آخرت باور لري .
|
| أُوْلَئِكَ عَلَى هُدًى مِّن رَّبِّهِمْ وَأُوْلَئِكَ هُمُ الْمُفْلِحُونَ ﴿۵﴾ |
5 دوى د خپل پالونکي له لوري پر سمه لار دي او همدوى بريالي دي .
|
| إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُواْ سَوَاءٌ عَلَيْهِمْ أَأَنذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنذِرْهُمْ لاَ يُؤْمِنُونَ ﴿۶﴾ |
6 په حقيقت کې څوك چې كافران شوي دي، هغوى ته بې توپېره ده،چې كه ( له الهي عذابه) يې ووېروې يا و نه وېروې؛ ايمان نه راوړي .
|
| خَتَمَ اللّهُ عَلَى قُلُوبِهمْ وَعَلَى سَمْعِهِمْ وَعَلَى أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ وَلَهُمْ عَذَابٌ عظِيمٌ ﴿۷﴾ |
7 خداى يې پر زړونو او غوږونو ټاپه لګولى او پر سترګو يې پرده ده او دوی ته ستر عذاب (څارو) دى .
|
| وَمِنَ النَّاسِ مَن يَقُولُ آمَنَّا بِاللّهِ وَبِالْيَوْمِ الآخِرِ وَمَا هُم بِمُؤْمِنِينَ ﴿۸﴾ |
8 ځينې خلك وايي : (( پر خداى او د آخرت پر ورځې مو ايمان راوړى دى))؛خو دوى مؤمنان نه دي .
|
| يُخَادِعُونَ اللّهَ وَالَّذِينَ آمَنُوا وَمَا يَخْدَعُونَ إِلاَّ أَنفُسَهُم وَمَا يَشْعُرُونَ ﴿۹﴾ |
9 له خدای او مؤمنانو سره یې ټګي راخستې؛ خو (په حسي درک) نه ورځير کېږي (چې له الله او مؤمنانو سره ټګي نه)؛ بلکې له خپلو ځانونو سره ټګي کوي .
|
| فِي قُلُوبِهِم مَّرَضٌ فَزَادَهُمُ اللّهُ مَرَضًا وَلَهُم عَذَابٌ أَلِيمٌ بِمَا كَانُوا يَكْذِبُونَ ﴿۱۰﴾ |
10 په زړونو كې يې (يو ډول) ناروغي ده او خداى يې ناروغي لاپسې زياته كړه او كوم دروغ يې،چې ويل (په سزا كې) ورته دردوونكى عذاب دى .
|
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ لاَ تُفْسِدُواْ فِي الأَرْضِ قَالُواْ إِنَّمَا نَحْنُ مُصْلِحُونَ ﴿۱۱﴾ |
11 او چې ورته وويل شي : ((پر ځمكه فساد مه كوئ))؛نو وايي: (( موږ خو يوازې سموونكي يو.))
|
| أَلا إِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُونَ وَلَكِن لاَّ يَشْعُرُونَ ﴿۱۲﴾ |
12 خبر وسئ! همدوى مفسدين دي؛ خو نه پوهېږي .
|
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ آمِنُواْ كَمَا آمَنَ النَّاسُ قَالُواْ أَنُؤْمِنُ كَمَا آمَنَ السُّفَهَاء أَلا إِنَّهُمْ هُمُ السُّفَهَاء وَلَكِن لاَّ يَعْلَمُونَ ﴿۱۳﴾ |
13 او چې ورته وويل شي : (( د ( نورو) خلكو په څېر ايمان راوړئ)) (؛نو) وايي : ((ايا د کم عقلو په څېر ايمان راوړو؟!)) پوه شئ (چې) همدوى کم عقلان دي؛خو نه پوهېږي .
|
| وَإِذَا لَقُواْ الَّذِينَ آمَنُواْ قَالُواْ آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْاْ إِلَى شَيَاطِينِهِمْ قَالُواْ إِنَّا مَعَكْمْ إِنَّمَا نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُونَ ﴿۱۴﴾ |
14 او چې له مؤمنانو سره مخ شي (؛نو) وايي :(( (په حقيقت كې) خو موږ ايمان راوړى دى)) (؛خو) چې كله له خپلو شيطانانو سره څنګځي ته شي، وايي : (( موږ درسره يو او (په هغوى) هسې ملنډې وهو .))
|
| اللّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَيَمُدُّهُمْ فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ ﴿۱۵﴾ |
15 خداى (دى،چې) ملنډې پرې وهي او پخپلې سرغړونه كې يې لالهانده پرېږدي.
|
| أُوْلَئِكَ الَّذِينَ اشْتَرُوُاْ الضَّلاَلَةَ بِالْهُدَى فَمَا رَبِحَت تِّجَارَتُهُمْ وَمَا كَانُواْ مُهْتَدِينَ ﴿۱۶﴾ |
16 دوى هغه كسان دي،چې د هدایت په بيه يې بېلاري پېرلې او (دې) سوداګرۍ ورته ګټه نه ده كړې او هدایت یې موندلی نه دی .
|
| مَثَلُهُمْ كَمَثَلِ الَّذِي اسْتَوْقَدَ نَارًا فَلَمَّا أَضَاءتْ مَا حَوْلَهُ ذَهَبَ اللّهُ بِنُورِهِمْ وَتَرَكَهُمْ فِي ظُلُمَاتٍ لاَّ يُبْصِرُونَ ﴿۱۷﴾ |
17 بېلګه یې د هغه چا په څېر ده چې اور بل كړي؛ خو چې [اور] یې چاپېريال رڼا كړي (؛نو) خداى ترې (د لیدو) رڼا واخلي او په داسې ترږمیو كې يې پرېږدي، چې هېڅ نه ويني .
|
| صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لاَ يَرْجِعُونَ ﴿۱۸﴾ |
18 (هغوى) كاڼه، ګونګيان او ړانده دي؛ نو ځكه (له بېلارېتوبۍ) نه راګرځي .
|
| أَوْ كَصَيِّبٍ مِّنَ السَّمَاءِ فِيهِ ظُلُمَاتٌ وَرَعْدٌ وَبَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصْابِعَهُمْ فِي آذَانِهِم مِّنَ الصَّوَاعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِ واللّهُ مُحِيطٌ بِالْكافِرِينَ ﴿۱۹﴾ |
19 يا ( یې سارى داسې دى) چې (پر لارويو) د شپې په تپه تياره كې له ګړزهار تالندې او برښنا سره باران ورېږي، هغوى د مړينې له وېرې په خپلو غوږو كې ګوتې ږدي،چې د برښنا ګړزهار وا نه وري او خداى كافران را ايساركړي دي (او د ځواک په منګولو كې يې دي )
|
| يَكَادُ الْبَرْقُ يَخْطَفُ أَبْصَارَهُمْ كُلَّمَا أَضَاء لَهُم مَّشَوْاْ فِيهِ وَإِذَا أَظْلَمَ عَلَيْهِمْ قَامُواْ وَلَوْ شَاء اللّهُ لَذَهَبَ بِسَمْعِهِمْ وَأَبْصَارِهِمْ إِنَّ اللَّه عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۲۰﴾ |
20 برښنا (پرې داسې حالت راوړى،چې) نژدې ده له سترګو يې نظر والوځوي،چې كله برښنا شي او دښته رڼا كړي (؛نو څو ګامه) وړاندې ځي او چې تياره شي،درېږي او كه خداى وغواړي اورېده او ليده به ترې واخلي؛ ځكه الله پر هر څه لاسبری دى .
|
| يَا أَيُّهَا النَّاسُ اعْبُدُواْ رَبَّكُمُ الَّذِي خَلَقَكُمْ وَالَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ ﴿۲۱﴾ |
21 خلكو! خپل هغه پالونكى ونمانځئ،چې تاسې او تر تاسې مخكېني يي پيدا كړي دي،ښايي ځانساتي شئ .
|
| الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الأَرْضَ فِرَاشًا وَالسَّمَاء بِنَاء وَأَنزَلَ مِنَ السَّمَاءِ مَاءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثَّمَرَاتِ رِزْقًا لَّكُمْ فَلاَ تَجْعَلُواْ لِلّهِ أَندَادًا وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۲۲﴾ |
22 هغه چې ځمكه يې دروغوړوله او اسمان [= د ځمكې تشیال] يې درته چهت كړ او له اسمانه يې اوبه وورولې، چې په همدې (اوبو) يې ستاسې د روزۍ لپاره هر ډول مېوې راوايستې،چې کله پردې پوهېږئ؛نو له الله سره سيالان مه نيسئ (هغوى هيڅ يو، نه تاسې پيدا كړي ياست او نه روزي دركوي)
|
| وَإِن كُنتُمْ فِي رَيْبٍ مِّمَّا نَزَّلْنَا عَلَى عَبْدِنَا فَأْتُواْ بِسُورَةٍ مِّن مِّثْلِهِ وَادْعُواْ شُهَدَاءكُم مِّن دُونِ اللّهِ إِنْ كُنْتُمْ صَادِقِينَ ﴿۲۳﴾ |
23 او كه تاسې په هغه څه کې شكمن ياست، چې موږ پر خپل بنده [= استازي] نازل كړي كه رښتيا وايئ (؛نو لږ تر لږه) په څېر يې يو سورت راوړئ او (ددې کار لپاره) د خدای پر وړاندې له خپلو ملاتړو مرسته وغواړئ.
|
| فَإِن لَّمْ تَفْعَلُواْ وَلَن تَفْعَلُواْ فَاتَّقُواْ النَّارَ الَّتِي وَقُودُهَا النَّاسُ وَالْحِجَارَةُ أُعِدَّتْ لِلْكَافِرِينَ ﴿۲۴﴾ |
24 او كه (دغسې) و نه كړئ – او هېڅكله به يې و نه كړاى شئ – (؛نو) له هغه اوره (ځان) وساتئ،چې سون توکي يې د (ګناهګارو) خلكو (بدنونه) او (د بوتانو) ډبرې دي،چې كافرانو ته چمتو شوى دى .
|
| وَبَشِّرِ الَّذِين آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ أَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ كُلَّمَا رُزِقُواْ مِنْهَا مِن ثَمَرَةٍ رِّزْقًا قَالُواْ هَذَا الَّذِي رُزِقْنَا مِن قَبْلُ وَأُتُواْ بِهِ مُتَشَابِهًا وَلَهُمْ فِيهَا أَزْوَاجٌ مُّطَهَّرَةٌ وَهُمْ فِيهَا خَالِدُونَ ﴿۲۵﴾ |
25 هغو كسانو ته چې ايمان يې راوړى او نېكې چارې يې كړي دي،زېرى وركړه،چې ورته د جنت باغونه دي، چې (تر ونو او ماڼیو) لاندې يې ويالې بهېږي او هر وخت،چې څه مېوه وركړه شي؛ نو وايي:(( دا خو هماغه مېوه ده، چې موږ ته مخكې (په دنيا کې) راكړه شوې وه (؛خو دا ترې څومره غوره او خوندورې دي) )) او كومې مېوې،چې ورته راوړل كېږي،په ښايست او ښه والي كې يو ډول دي او هلته (په جنت کې) ورته سپېڅلې مېرمنې دي او تلمېشتي به وي
|
| إِنَّ اللَّهَ لاَ يَسْتَحْيِي أَن يَضْرِبَ مَثَلًا مَّا بَعُوضَةً فَمَا فَوْقَهَا فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُواْ فَيَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّهِمْ وَأَمَّا الَّذِينَ كَفَرُواْ فَيَقُولُونَ مَاذَا أَرَادَ اللَّهُ بِهَذَا مَثَلًا يُضِلُّ بِهِ كَثِيرًا وَيَهْدِي بِهِ كَثِيرًا وَمَا يُضِلُّ بِهِ إِلاَّ الْفَاسِقِينَ ﴿۲۶﴾ |
26 په حقیقت کې خداى شرم نه كوي چې (په ظاهره كې په كوچنيو موجوداتو؛لكه) د ماشي او تردې د كوم (غټ څیز) ساري راولي (په دې ترڅ كې) مؤمنان پوهېږي،چې هغه د خداى له لوري حقيقت دى؛خو هغوى چې د كفر لار نيولې (دا موضوع پلمه كوي) وايي : ((له دې بېلګې د خداى منظور څه و؟)) (هو!) خداى په همدې يوه خبره ډېر خلك بېلارې كوي او ډېرو ته سمه لار ورښيي؛خو(خداى ) يوازې په دې سرغړاندي بېلارې كوي .
|
| الَّذِينَ يَنقُضُونَ عَهْدَ اللَّهِ مِن بَعْدِ مِيثَاقِهِ وَيَقْطَعُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَن يُوصَلَ وَيُفْسِدُونَ فِي الأَرْضِ أُولَئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۲۷﴾ |
27 (سرغړاندي) هغی (دي)،چې د الله ژمنه تر ټينګ تړون روسته ماتوي او هغه (اړیکې)غوڅوي،چې خداى يې د نښلون امر كړى او پر ځمكه فساد كوي؛همدوى تاوانیان دي .
|
| كَيْفَ تَكْفُرُونَ بِاللَّهِ وَكُنتُمْ أَمْوَاتًا فَأَحْيَاكُمْ ثُمَّ يُمِيتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيكُمْ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ ﴿۲۸﴾ |
28 څرنګه له خدايه منکرېږئ؟! (حال داچې) تاسې مړي (او بې روحه تنې) وئ؛ هماغه ژوندي كړئ، بيا تاسې مړه كوي او بيا مو ژوندي كوي بيا به د هماغه لوري ته ورستنول کېږئ. (؛نو ځكه نه ستاسې ژوند ستاسې دى او نه مرګ، هر څه چې لرئ د خداى دي )
|
| هُوَ الَّذِي خَلَقَ لَكُم مَّا فِي الأَرْضِ جَمِيعًا ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى السَّمَاء فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ وَهُوَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ ﴿۲۹﴾ |
29 دا هغه ذات دى،چې تاسې ته يې د ځمكې پر مخ ټول څيزونه پېدا كړل او بيا د اسمان پر(پنځون) لګيا شو او اوه اسمانونه يې جوړ كړل او هغه په هر څه پوه دى .
|
| وَإِذْ قَالَ رَبُّكَ لِلْمَلاَئِكَةِ إِنِّي جَاعِلٌ فِي الأَرْضِ خَلِيفَةً قَالُواْ أَتَجْعَلُ فِيهَا مَن يُفْسِدُ فِيهَا وَيَسْفِكُ الدِّمَاء وَنَحْنُ نُسَبِّحُ بِحَمْدِكَ وَنُقَدِّسُ لَكَ قَالَ إِنِّي أَعْلَمُ مَا لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۳۰﴾ |
30 (هغه وخت درياد كړه) چې ستا پالونكي پرښتو ته وويل : (( په حقيقت کې زه په ځمكه ځايناستى گومارونکى يم .)) (پرښتو) وويل:(( (پالونكيه!) ايا داسې څوك ټاكې،چې فساد او وينه تويه كړي؟(؛ځكه تر آدم مخكې ځمكني موجودات پر فساد او وينه تويېدنه ككړ ول،كه ددغه انسان له پنځونه موخه عبادت وي)؛ نو موږ (خو) دې په ستايلو پاکي وايو او سپېڅلى دې ګڼو.)) (پالونکي) وويل: (( په رښتینه کې زه،چې پر څه پوهېږم، تاسې پرې نه پوهېږئ.))
|
| وَعَلَّمَ آدَمَ الأَسْمَاء كُلَّهَا ثُمَّ عَرَضَهُمْ عَلَى الْمَلاَئِكَةِ فَقَالَ أَنبِئُونِي بِأَسْمَاء هَؤُلاء إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿۳۱﴾ |
او (خداى) آدم ته د اسماوو علم [= د پيدايښت د خوالو پوهه او د ژویو نومونه] وروښود بيا يې پرښتو ته وړاندې كړ او و يې ويل : ((كه رښتيني ياست؛ نو ددې ( شيانو) نومونه راوښيئ ))
|
| قَالُواْ سُبْحَانَكَ لاَ عِلْمَ لَنَا إِلاَّ مَا عَلَّمْتَنَا إِنَّكَ أَنتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ ﴿۳۲﴾ |
32 (پرښتو) عرض وكړ : (( ته پاك او سپېڅلى يې، موږ يوازې پر هغه څه پوهېږو،چې تا راښوولي دي (؛ځکه) يوازې ته پوه (او) حكيم يې .))
|
| قَالَ يَا آدَمُ أَنبِئْهُم بِأَسْمَآئِهِمْ فَلَمَّا أَنبَأَهُمْ بِأَسْمَآئِهِمْ قَالَ أَلَمْ أَقُل لَّكُمْ إِنِّي أَعْلَمُ غَيْبَ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَأَعْلَمُ مَا تُبْدُونَ وَمَا كُنتُمْ تَكْتُمُونَ ﴿۳۳﴾ |
33 (خداى) وويل : (( آدمه! هغوى ددې موجوداتو له نومونو (او خوالو) خبر كړه))؛نو چې كله (آدم) هغوى له نومونو خبر كړل (خداى) وويل : ((ايا درته مې و نه ويل،چې زه د اسمانونو او ځمكې پر پټو خبر يم ؟! او همداراز څه چې ښكاره كوئ او که يې پټوئ؛ پرې پوه يم .))
|
| وَإِذْ قُلْنَا لِلْمَلاَئِكَةِ اسْجُدُواْ لآدَمَ فَسَجَدُواْ إِلاَّ إِبْلِيسَ أَبَى وَاسْتَكْبَرَ وَكَانَ مِنَ الْكَافِرِينَ ﴿۳۴﴾ |
34 او (درياد كړه) چې موږ پرښتو ته وويل : ((آدم ته سجده وكړئ .)) ټولو سجده وكړه؛خو ابليس ونه كړه،سرغړونه او لويي يې وكړه او ( د خپلې سرغړونې او پیسمنۍ له امله) د كافرانو له ډلې شو .
|
| وَقُلْنَا يَا آدَمُ اسْكُنْ أَنتَ وَزَوْجُكَ الْجَنَّةَ وَكُلاَ مِنْهَا رَغَدًا حَيْثُ شِئْتُمَا وَلاَ تَقْرَبَا هَذِهِ الشَّجَرَةَ فَتَكُونَا مِنَ الْظَّالِمِينَ ﴿۳۵﴾ |
35 او ومو ويل : ((آدمه! ته او مېرمن دې په جنت كې اوسئ او په هر ځاى كې د هغه له نعمتونو مو،چې څه زړه غواړي پرېمانه وخورئ (؛خو) دغې ونې ته مه ورنژدې كېږئ،چې په خپل حق کې به تیری وکړئ))
|
| فَأَزَلَّهُمَا الشَّيْطَانُ عَنْهَا فَأَخْرَجَهُمَا مِمَّا كَانَا فِيهِ وَقُلْنَا اهْبِطُواْ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ وَلَكُمْ فِي الأَرْضِ مُسْتَقَرٌّ وَمَتَاعٌ إِلَى حِينٍ ﴿۳۶﴾ |
36 خو شيطان دوی دواړه له هغه (جنته) وښویول او دواړه يې له هغه څه راوايستل،چې پكې ول او (پر دې وخت) موږ (ورته) وويل : (( ټول (ځمكې ته) راكوز شئ! حال دا چې له تاسې به ځينې د ځينو نورو دښمنان وي او تاسې ته پر ځمكه تر يوې (ټاكلې) مودې، هستوګنه او د ګټنې وزلې دي .))
|
| فَتَلَقَّى آدَمُ مِن رَّبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ ﴿۳۷﴾ |
37 بيا آدم له خپل پالونكي څو كلمې زده كړې؛(چې په هغوى يې توبه وايسته) او خداى يې توبه ومنله (؛ځكه) چې یوازې هغه لورین توبه منونكى دى
|
| قُلْنَا اهْبِطُواْ مِنْهَا جَمِيعًا فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُم مِّنِّي هُدًى فَمَن تَبِعَ هُدَايَ فَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ ﴿۳۸﴾ |
38 موږ وويل :(( ټول ترې راكوز شئ! چې كله زما له لوري كومه لارښوونه درغله؛ نو چا چې لاروي ترې وكړه، نو څه وېره به پرې نه وي او غمجن به نشي.
|
| وَالَّذِينَ كَفَرواْ وَكَذَّبُواْ بِآيَاتِنَا أُولَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ ﴿۳۹﴾ |
39 او څوك چې كافران شول او زموږ آيتونه يې دروغ وګڼل؛ نو تلمېشتي دوزخيان دي .))
|
| يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُواْ نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَوْفُواْ بِعَهْدِي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ وَإِيَّايَ فَارْهَبُونِ ﴿۴۰﴾ |
40 د اسراييلو(یعقوب) اولادې! زما نعمت درياد كړئ،چې درلورولى مې و او راسره پر كړې ژمنه وفا وكړئ، چې زه هم ستاسې پر ژمنه وفا وكړم او (د دندو پر سرته رسولو او د ژمنو په عملي كولو كې ) يوازې له ما ووېرېږئ .
|
| وَآمِنُواْ بِمَا أَنزَلْتُ مُصَدِّقًا لِّمَا مَعَكُمْ وَلاَ تَكُونُواْ أَوَّلَ كَافِرٍ بِهِ وَلاَ تَشْتَرُواْ بِآيَاتِي ثَمَنًا قَلِيلًا وَإِيَّايَ فَاتَّقُونِ ﴿۴۱﴾ |
41 او څه مې چې نازل كړي [= قرآن ] ايمان پرې راوړئ ! چې نښې يې ستاسې له كتابونو سره سمون لري او له ټولو مخکې ترې انکار مه کوئ ! او زما آيتونه په ناڅيزه بيه مه پلورئ (او ستاسې په كتابونو كې،چې د قرآن او د اسلام د پېغمبر (کومې) نښې دي، د لږو پيسو لپاره يې مه پټوئ) او يوازې له ما (او زما د اوامرو له مخالفته) ووېرېږئ ( نه له خلكو ).
|
| وَلاَ تَلْبِسُواْ الْحَقَّ بِالْبَاطِلِ وَتَكْتُمُواْ الْحَقَّ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۴۲﴾ |
42 او حق له باطل سره مه ګډوئ او (سره له دې،چې پر حقيقت پوهېږئ هم) مه يې پټوئ .
|
| وَأَقِيمُواْ الصَّلاَةَ وَآتُواْ الزَّكَاةَ وَارْكَعُواْ مَعَ الرَّاكِعِينَ ﴿۴۳﴾ |
43 او نمونځ (په ښه شان) وكړئ او زكات وركړئ او له ركوع كوونكيو سره ركوع وكړئ (اونمونځ په جمع وكړئ)
|
| أَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنسَوْنَ أَنفُسَكُمْ وَأَنتُمْ تَتْلُونَ الْكِتَابَ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ ﴿۴۴﴾ |
44 ايا خلك ښېګڼو (او پر هغه پېغمبر ايمان راوړو) ته رابولئ (چې په تورات كې يې په څرګنده صفتونه راغلي دي) ؛خو ځانونه مو هېر كړي دي،حال دا چې تاسې (اسماني) كتاب لولئ ؟! نو ايا له عقله كار نه اخلئ ؟!
|
| وَاسْتَعِينُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ وَإِنَّهَا لَكَبِيرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخَاشِعِينَ ﴿۴۵﴾ |
45 په صبر او نمانځه (له خدايه) مرسته وغواړئ (پر زغم او د دننني هوسونو پر كابو كولو او خداى ته په ځيرتيا قوت واخلئ )؛ خو دا كار عاجزي كوونكيو بنده ګانو ته دروند نه دى؛
|
| الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلاَقُوا رَبِّهِمْ وَأَنَّهُمْ إِلَيْهِ رَاجِعُونَ ﴿۴۶﴾ |
46 هماغه كسان،چې بېشكه پوهېږي،له خپل پالونكي سره مخامخېدونكي او لوري ته يې ورستنېدونکي دي .
|
| يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُواْ نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ ﴿۴۷﴾ |
47 بني اسراييلو (د يعقوب اولادې)! زما هغه نعمت درياد كړئ،چې درلورولى مې و او (همداراز درياد كړئ،چې) تاسې ته مې (ستاسې) پر (همپېرو) نړيوالو فضيلت (او غوراوى ) دركړى و .
|
| وَاتَّقُواْ يَوْمًا لاَّ تَجْزِي نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَيْئًا وَلاَ يُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَلاَ يُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلاَ هُمْ يُنصَرُونَ ﴿۴۸﴾ |
48 او (ځانونه مو) دهغې ورځې له (عذابه) وساتئ،چې هېڅوك نه له چا (الهي عذاب) لرې كولاى شي او نه يې سپارښتنه كولاى شي او نه يې تاوان منل كېږي،چې (په بدل كې يې پرېښوول شي) او نه ورسره مرسته كېداى شي .
|
| وَإِذْ نَجَّيْنَاكُم مِّنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوَءَ الْعَذَابِ يُذَبِّحُونَ أَبْنَاءكُمْ وَيَسْتَحْيُونَ نِسَاءكُمْ وَفِي ذَلِكُم بَلاءٌ مِّن رَّبِّكُمْ عَظِيمٌ ﴿۴۹﴾ |
49 او (همدارازدرياد كړئ) هغه وخت،چې د فرعونيانو له منګولو مو وژغورلئ، چې تل يې په ناوړه توګه ځورولئ : ستاسې د زامنو سرونه يې پرېكول؛او ستاسې ښځمنې يې (وينځيتوب يا خدمت ته) ژوندۍ ساتلې او په دې كې ستاسې د پالونكي له لوري ستر ازمېښت و.
|
| وَإِذْ فَرَقْنَا بِكُمُ الْبَحْرَ فَأَنجَيْنَاكُمْ وَأَغْرَقْنَا آلَ فِرْعَوْنَ وَأَنتُمْ تَنظُرُونَ ﴿۵۰﴾ |
50 او (درياد كړئ ) چې كله موږ سمندر درته څيرې كړ او ومو ژغورلئ او كتل مو،چې فرعونيان مو ډوب كړل .
|
| وَإِذْ وَاعَدْنَا مُوسَى أَرْبَعِينَ لَيْلَةً ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِن بَعْدِهِ وَأَنتُمْ ظَالِمُونَ ﴿۵۱﴾ |
51 او (درياد كړئ) چې كله موږ له موسى سره د څلوېښت شپو ژمنه كېښووه (او هغه د الهي فرمانونو د اخستو لپاره د ژمنې ځاى ته راغى؛نو) پشي شا یې، پر ځانونو مو تیری وکړ او خوسی مو ونمانځه
|
| ثُمَّ عَفَوْنَا عَنكُمِ مِّن بَعْدِ ذَلِكَ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ﴿۵۲﴾ |
52 بيا مو وبښلئ،چې ښايي (ددې نعمت) شكر وباسئ .
|
| وَإِذْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ وَالْفُرْقَانَ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ ﴿۵۳﴾ |
53 او (همداراز درياد كړئ) هغه وخت،چې موږ موسى ته كتاب او فرقان (له باطله د حق بېلولو وزله) وركړل،چې هدایت ومومئ .
|
| وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ يَا قَوْمِ إِنَّكُمْ ظَلَمْتُمْ أَنفُسَكُمْ بِاتِّخَاذِكُمُ الْعِجْلَ فَتُوبُواْ إِلَى بَارِئِكُمْ فَاقْتُلُواْ أَنفُسَكُمْ ذَلِكُمْ خَيْرٌ لَّكُمْ عِندَ بَارِئِكُمْ فَتَابَ عَلَيْكُمْ إِنَّهُ هُوَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ ﴿۵۴﴾ |
54 او (درياد کړئ) چې كله موسى خپل قوم ته وويل :(( زما قومه! په حقيقت کې تاسې په خوسي نمانځنې پر ځانونو زیاتی كړى! نو د خپل پنځګر درشل ته توبه وباسئ او خپل (بېلارې او مشرکان) ووژنئ دا كار مو د خپل پنځګر پر وړاندې درته غوره دى)) بيا یې ستاسې توبه قبوله كړه؛ځكه هغه ښه توبه منونكى (او) لوراند دى .
|
| وَإِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَى لَن نُّؤْمِنَ لَكَ حَتَّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةً فَأَخَذَتْكُمُ الصَّاعِقَةُ وَأَنتُمْ تَنظُرُونَ ﴿۵۵﴾ |
55 او (همداراز درياد كړئ) چې كله مو وويل: ((موسى! موږ دې (خبره) نه باوروو؛ خو دا چې خداى ښكاره (په خپلو سترګو) ووينو )) او بيا مو په رڼو سترګو كتل،چې تندر ونيوئ .
|
| ثُمَّ بَعَثْنَاكُم مِّن بَعْدِ مَوْتِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ﴿۵۶﴾ |
56 بيا مو تر مړينې روسته راژوندي کړئ، چې شكر وباسئ .
|
| وَظَلَّلْنَا عَلَيْكُمُ الْغَمَامَ وَأَنزَلْنَا عَلَيْكُمُ الْمَنَّ وَالسَّلْوَى كُلُواْ مِن طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَمَا ظَلَمُونَا وَلَكِن كَانُواْ أَنفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ ﴿۵۷﴾ |
57 او (درياد کړئ) وريځ مو درباندې سيورى كړ او ترنجبين او مړزان مو خواړه درته جوړ کړي وو (او ومو ويل] (( زما له لوري درکړای شوي پاک خوراک وخورئ)) (خو په خپلې ناشكري یې) پر موږ ظلم و نه کړ؛بلكې پر خپلو ځانونو يې زیاتی کاوه .
|
| وَإِذْ قُلْنَا ادْخُلُواْ هَذِهِ الْقَرْيَةَ فَكُلُواْ مِنْهَا حَيْثُ شِئْتُمْ رَغَدًا وَادْخُلُواْ الْبَابَ سُجَّدًا وَقُولُواْ حِطَّةٌ نَّغْفِرْ لَكُمْ خَطَايَاكُمْ وَسَنَزِيدُ الْمُحْسِنِينَ ﴿۵۸﴾ |
58 (او درياد كړئ) هغه وخت،چې موږ وويل : ((دې ښار [= بيت المقدس] ته ورننوځئ او له (نعمتونو) يې،چې چېرې مو خوښه وي په خوشحالۍ او پرېمانۍ وخورئ او (د بيت المقدس د عبادتځي) پر وره د سجدې په حال كې ننوځئ او ووايئ (( خدايه! ګناهونه مو ورژوه))،چې خطا ګانې مو دروبښم او ژر به د نېكچارو بدلې ورزیاتې كړو .))
|
| فَبَدَّلَ الَّذِينَ ظَلَمُواْ قَوْلًا غَيْرَ الَّذِي قِيلَ لَهُمْ فَأَنزَلْنَا عَلَى الَّذِينَ ظَلَمُواْ رِجْزًا مِّنَ السَّمَاء بِمَا كَانُواْ يَفْسُقُونَ ﴿۵۹﴾ |
59 خو ظالمانو كومه خبره چې ورته ويل شوې وه، په بله واړوله (او پر ځاى يې د ملنډو غونډله وویله)؛ نو ځكه ددې سرغړونو له امله موږ پر ظالمانو له اسمانه عذاب راکېيست.
|
| وَإِذِ اسْتَسْقَى مُوسَى لِقَوْمِهِ فَقُلْنَا اضْرِب بِّعَصَاكَ الْحَجَرَ فَانفَجَرَتْ مِنْهُ اثْنَتَا عَشْرَةَ عَيْنًا قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُنَاسٍ مَّشْرَبَهُمْ كُلُواْ وَاشْرَبُواْ مِن رِّزْقِ اللَّهِ وَلاَ تَعْثَوْاْ فِي الأَرْضِ مُفْسِدِينَ ﴿۶۰﴾ |
60 او(در ياد كړئ) چې كله موسى خپل قوم ته اوبه وغوښتې؛نو ورته مو وویل: ((په خپلې کونټۍ دې دغه (ځانګړی) ګټ ووهه!)) نو دولس چينې ترې وخوټېدې (داسې چې د بني اسراييلو دولس ګونو ټبرونو) هر يو خپل اوبه خور پېژنده (او ورته مو وويل:) ((د خداى له روزۍ وخورئ او وڅښئ، او دې هېواد کې فساد او ورانی مه كوئ)) .
|
| وَإِذْ قُلْتُمْ يَا مُوسَى لَن نَّصْبِرَ عَلَىَ طَعَامٍ وَاحِدٍ فَادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُخْرِجْ لَنَا مِمَّا تُنبِتُ الأَرْضُ مِن بَقْلِهَا وَقِثَّآئِهَا وَفُومِهَا وَعَدَسِهَا وَبَصَلِهَا قَالَ أَتَسْتَبْدِلُونَ الَّذِي هُوَ أَدْنَى بِالَّذِي هُوَ خَيْرٌ اهْبِطُواْ مِصْرًا فَإِنَّ لَكُم مَّا سَأَلْتُمْ وَضُرِبَتْ عَلَيْهِمُ الذِّلَّةُ وَالْمَسْكَنَةُ وَبَآؤُوْاْ بِغَضَبٍ مِّنَ اللَّهِ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ كَانُواْ يَكْفُرُونَ بِآيَاتِ اللَّهِ وَيَقْتُلُونَ النَّبِيِّينَ بِغَيْرِ الْحَقِّ ذَلِكَ بِمَا عَصَواْ وَّكَانُواْ يَعْتَدُونَ ﴿۶۱﴾ |
61 او (هغه وخت درياد كړئ ) چې ومو ويل :(( موسى! موږ پر همدې يو ډول خوړو بسنه نه كوو له خدايه دې وغواړه، څه چې ځمكه راټوكوي؛ له سابو، بادرنګو، هوږې، نسكو او پياز راوباسي)) (موسى) ورته وويل: ((ايا د يوه غوره څیز پر ځاى ناڅيز غواړئ؟ ( ښه نو چې اوس داسې ده،له دې بيدیا) كوم ښار ته وركوز شئ،چې څه غواړئ هلته به يې ومومئ)) او (خبره تردې راورسېده، چې) خواري او بېوزلي پرې ورغله او د خداى پر قهر اخته شول؛ ځكه تل یې د خداى له آيتونو نټه کوله او پېغمبران په ناحقه وژل او دا ځكه چې ګناهګار او پر له پسې (له الهي پولو) اوړېدل.
|
| إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ وَالَّذِينَ هَادُواْ وَالنَّصَارَى وَالصَّابِئِينَ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ ﴿۶۲﴾ |
62 په حقیقت کې هغوى چې (د اسلام پر پېغمبر) ايمان راوړى دى او هغوی چې د يهودو دين منلى وي او نصارى او صابئان [= د يحيى لارويان ] كه (له دوی) هر چا پر خداى او د آخرت پر ورځې ايمان راوړی او نېكې چارې یې كړې وي؛ نو اجر يې له پالونكي سره دى،چې هيڅ ډول وېره به پرې نه وي او نه به خوابدي شي. ( د الهي اديانو لارويانو كه په خپله زمانه كې د خپل دين پر احكامو عمل كړى وي؛ نو بريالي دي )
|
| وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَكُمُ الطُّورَ خُذُواْ مَا آتَيْنَاكُم بِقُوَّةٍ وَاذْكُرُواْ مَا فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ ﴿۶۳﴾ |
63 او (در ياد كړئ) چې كله موږ له تاسې ژمنه واخسته او د طور غر مو درباندې راپورته كړ؛(او درته مو ويل: ) څه (د خداى آيتونه او فرمانونه) چې موږ دركړي؛ نو په ټينګه يې ساتنه واخلئ او څه (حكمونه او لارښوونې) چې پكې دي (ښه يې زده او) يادې كړئ (او عمل پرې وكړئ) څو مو ځان ساتلی وي
|
| ثُمَّ تَوَلَّيْتُم مِّن بَعْدِ ذَلِكَ فَلَوْلاَ فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَرَحْمَتُهُ لَكُنتُم مِّنَ الْخَاسِرِينَ ﴿۶۴﴾ |
64 بیا مو ترې مخ واړو او كه د خداى فضل او لورنه درباندې نه واى؛ نو تاوانیان به وئ .
|
| وَلَقَدْ عَلِمْتُمُ الَّذِينَ اعْتَدَواْ مِنكُمْ فِي السَّبْتِ فَقُلْنَا لَهُمْ كُونُواْ قِرَدَةً خَاسِئِينَ ﴿۶۵﴾ |
65 او بېشکه تاسې خو د خپل قوم هغه ډله پوره پېژنئ،چې د شنبې د ورځې قانون يې مات كړی و، موږ ورته وويل ((رټل شوي (او سپک) بيزوګان شئ! ))
|
| فَجَعَلْنَاهَا نَكَالًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهَا وَمَا خَلْفَهَا وَمَوْعِظَةً لِّلْمُتَّقِينَ ﴿۶۶﴾ |
66 دا سزا مو دهغې زمانې خلكو او ورپسې نسلونو ته عبرت او متقیانو ته نصيحت وګرځوله .
|
| وَإِذْ قَالَ مُوسَى لِقَوْمِهِ إِنَّ اللّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تَذْبَحُواْ بَقَرَةً قَالُواْ أَتَتَّخِذُنَا هُزُوًا قَالَ أَعُوذُ بِاللّهِ أَنْ أَكُونَ مِنَ الْجَاهِلِينَ ﴿۶۷﴾ |
67 او (درياد كړئ) چې كله موسى خپل قوم ته وويل : (( په حقيقت کې خداى درته د يوې غوا د حلالولو امر كوي (او د بدن يوه ټوټه يې پر داسې يو وژل شوي ووهئ،چې وژونكى ېې پېژندل شوى نه وي،چې پرې راژوندى شي او خپل وژونكى وښيي او غوغا كېني) )) ويې ويل : ((ايا ټوكې راسره كوې؟)) (موسى) وويل: (( زه له دې الله ته پناه وروړم، چې [هسې نه] له ناپوهانو وسم!))
|
| قَالُواْ ادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّن لّنَا مَا هِيَ قَالَ إِنَّهُ يَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ لاَّ فَارِضٌ وَلاَ بِكْرٌ عَوَانٌ بَيْنَ ذَلِكَ فَافْعَلُواْ مَا تُؤْمَرونَ ﴿۶۸﴾ |
68 (د موسى قوم) وويل: (( نو ته دې له خپل پالونكي وغواړه،چې ددې غوا په باب څه څرګندونې وكړي، چې څنګه وي؟)) (موسى ورته) وويل : ((خداى وايي : په حقيقت کې نه زړه وي او نه وړه(؛بلكې) نيمزالې وي او د څه چې درته امر كېږي (ډېر ژر) هماغسې وكړئ .))
|
| قَالُواْ ادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّن لَّنَا مَا لَوْنُهَا قَالَ إِنَّهُ يَقُولُ إِنّهَا بَقَرَةٌ صَفْرَاء فَاقِعٌ لَّوْنُهَا تَسُرُّ النَّاظِرِينَ ﴿۶۹﴾ |
69 بيا یې وويل: (( (موسى) له خپل پالونكي دې دا هم راته وپوښته، چې د غوا بڼه څنګه وي؟)) موسى وويل : (( خداى وايي : په حقيقت کې تكه زېړه وي، چې ليدونكي يې په ليدو خوښ شي.))
|
| قَالُواْ ادْعُ لَنَا رَبَّكَ يُبَيِّن لَّنَا مَا هِيَ إِنَّ البَقَرَ تَشَابَهَ عَلَيْنَا وَإِنَّا إِن شَاء اللَّهُ لَمُهْتَدُونَ ﴿۷۰﴾ |
70 بيا يې (موسى ته) وويل : (( له خپل پالونكي دې ښه څرګند وپوښته،چې راوښيي بايد څنګه (غوا) دې وي (؛ځکه) موږ يې په سمه پېژندنه كې په اشتباه كې شوي يو؛نو كه خداى وغواړي،موږ به يې هرومرو ښه وپېژنو.))
|
| قَالَ إِنَّهُ يَقُولُ إِنَّهَا بَقَرَةٌ لاَّ ذَلُولٌ تُثِيرُ الأَرْضَ وَلاَ تَسْقِي الْحَرْثَ مُسَلَّمَةٌ لاَّ شِيَةَ فِيهَا قَالُواْ الآنَ جِئْتَ بِالْحَقِّ فَذَبَحُوهَا وَمَا كَادُواْ يَفْعَلُونَ ﴿۷۱﴾ |
71 (موسى) وويل: (خداى) وايي: ((په حقيقت کې داسې غوا ده چې نه خواري کښه ده، چې ځمكه كولبه كوي او نه کرونده خړوبوي، روغه رمټه او بې داغه ده)) ویې ويل: (( چې اوس دې سمې نښې راوښووې)) بيا يې (دغسې غوا پېدا كړه) او حلاله يې كړه؛خو خوښه يې نه وه، چې دا كار يې كړى واى .
|
| وَإِذْ قَتَلْتُمْ نَفْسًا فَادَّارَأْتُمْ فِيهَا وَاللّهُ مُخْرِجٌ مَّا كُنتُمْ تَكْتُمُونَ ﴿۷۲﴾ |
72 او(درياد كړئ) چې كله مو یو څوک وواژه بیا یې په اړه مو اړپیچ کاوه چې چا وژلی دی؟ خو خدای هغه خبرې رابرسېروي چې تاسې یې پټوی
|
| فَقُلْنَا اضْرِبُوهُ بِبَعْضِهَا كَذَلِكَ يُحْيِي اللّهُ الْمَوْتَى وَيُرِيكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ ﴿۷۳﴾ |
73 نو موږ ورته وويل : (( د غوا يوه ټوټه د وژل شوي پر تنه ووهئ (چې ژوندى شي او خپل وژونکی وښيي) خداى دغسې مړي راژوندي كوي او خپلې نښې درښيي، چې اندنه وكړئ .))
|
| ثُمَّ قَسَتْ قُلُوبُكُم مِّن بَعْدِ ذَلِكَ فَهِيَ كَالْحِجَارَةِ أَوْ أَشَدُّ قَسْوَةً وَإِنَّ مِنَ الْحِجَارَةِ لَمَا يَتَفَجَّرُ مِنْهُ الأَنْهَارُ وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا يَشَّقَّقُ فَيَخْرُجُ مِنْهُ الْمَاء وَإِنَّ مِنْهَا لَمَا يَهْبِطُ مِنْ خَشْيَةِ اللّهِ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۷۴﴾ |
74 بيا تردې پېښې روسته زړونه مو د تيږې په څېر سخت شول؛ بلكې تر تيږو هم سخت؛ځكه ځينې تيږي چوي او ويالې ترې بهېږي، ځينې چول كېږي او اوبه ترې راوځي او ځينې د خداى له وېرې (د غره له سره) رارغړي (؛خو ستاسې زړونه نه د خداى له وېرې تپېږي او نه د پوهې او انساني عواطفو سرچينه ده) او خداى مو له كړنو ناخبره نه دى .
|
| أَفَتَطْمَعُونَ أَن يُؤْمِنُواْ لَكُمْ وَقَدْ كَانَ فَرِيقٌ مِّنْهُمْ يَسْمَعُونَ كَلاَمَ اللّهِ ثُمَّ يُحَرِّفُونَهُ مِن بَعْدِ مَا عَقَلُوهُ وَهُمْ يَعْلَمُونَ ﴿۷۵﴾ |
75 [مومنانو] ايا هیلمن ياست،چې (يهود) به مو پر (دين) ايمان راوړي؟ حال دا چې يوې ډلې يې تل د خداى خبرې اورېدې، چې پرې پوه به شول (؛نو) روسته يې آگاهانه اړولې!.
|
| وَإِذَا لَقُواْ الَّذِينَ آمَنُواْ قَالُواْ آمَنَّا وَإِذَا خَلاَ بَعْضُهُمْ إِلَىَ بَعْضٍ قَالُواْ أَتُحَدِّثُونَهُم بِمَا فَتَحَ اللّهُ عَلَيْكُمْ لِيُحَآجُّوكُم بِهِ عِندَ رَبِّكُمْ أَفَلاَ تَعْقِلُونَ ﴿۷۶﴾ |
76 او چې كله (يهود) له مؤمنانو سره مخامخ شي؛ نو وايي : ((ايمان مو راوړى))؛خو چې په خپلو منځونو كې ګوښه شي (ځينې يې پر يو بل نيوكې كوي) او وايي :(( تاسې ولې هغه خبرې مسلمانانو ته ښيئ چې خداى (د اسلام د پېغمبرد صفتونو په باب) درښوولي دي،چې (هغوى يې د قيامت پر ورځ ) ستاسې د پالونكي پر وړاندې ستاسې پر خلاف د دليل په تو ګه ووايي ؟! ايا اندنه نه کوئ؟!))
|
| أَوَلاَ يَعْلَمُونَ أَنَّ اللّهَ يَعْلَمُ مَا يُسِرُّونَ وَمَا يُعْلِنُونَ ﴿۷۷﴾ |
77 ايا دوى (په دې) نه پوهېږي،څه چې پټوي او څه چې ښكاره كوي، خداى پرې ښه خبر دى؟
|
| وَمِنْهُمْ أُمِّيُّونَ لاَ يَعْلَمُونَ الْكِتَابَ إِلاَّ أَمَانِيَّ وَإِنْ هُمْ إِلاَّ يَظُنُّونَ ﴿۷۸﴾ |
78 ځینې یې داسې عوام او نالوستي دي،چې د (خداى) كتاب يوازې يو لړ خيالونه او هيلې ګڼي او يوازې يې پرخپلو ګومانونو زړه تړلى دى .
|
| فَوَيْلٌ لِّلَّذِينَ يَكْتُبُونَ الْكِتَابَ بِأَيْدِيهِمْ ثُمَّ يَقُولُونَ هَذَا مِنْ عِندِ اللّهِ لِيَشْتَرُواْ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا فَوَيْلٌ لَّهُم مِّمَّا كَتَبَتْ أَيْدِيهِمْ وَوَيْلٌ لَّهُمْ مِّمَّا يَكْسِبُونَ ﴿۷۹﴾ |
79 نو پرهغوى دې افسوس وي،چې (له خپله ځانه) په خپلو لاسونو ليكنه كوي بيا وايي:(( چې دا د خداى له لوري ده)) چې هغه په لږه بيه وپلوري؛نو تباهى ده پر هغوى چې څه يې ليكلي او تباهي ده پر هغوى څه يې،چې له دې لارې لاس ته راوړي دي !
|
| وَقَالُواْ لَن تَمَسَّنَا النَّارُ إِلاَّ أَيَّامًا مَّعْدُودَةً قُلْ أَتَّخَذْتُمْ عِندَ اللّهِ عَهْدًا فَلَن يُخْلِفَ اللّهُ عَهْدَهُ أَمْ تَقُولُونَ عَلَى اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۸۰﴾ |
80 او ويې ويل :(( موږ ته به بې له څو شمېرلو ورځو اور(عذاب) را و نه رسي)) (ورته) ووايه: (( ايا په دې باب مو له الله ژمنه اخستې ده؟!؛(که داسې وي)؛نو خداى خو بيخي له خپلې ژمنې نه اوړي يا پر څه چې نه پوهېږئ (؛نو) پر الله يې ورتړئ؟!))
|
| بَلَى مَن كَسَبَ سَيِّئَةً وَأَحَاطَتْ بِهِ خَطِيئَتُهُ فَأُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ ﴿۸۱﴾ |
81 هو ! څوك چې ګناهونه كوي او د ګناهونو[آثار] يې ټول وجود راونغاړي؛ نو دوى تلمېشتي دوزخيان دي.
|
| وَالَّذِينَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ أُولَئِكَ أَصْحَابُ الْجَنَّةِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ ﴿۸۲﴾ |
82 او هغوى چې ايمان راوړى او نېكې چارې يې كړي دي دوی تلمېشتي جنتيان دي .
|
| وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَ بَنِي إِسْرَائِيلَ لاَ تَعْبُدُونَ إِلاَّ اللّهَ وَبِالْوَالِدَيْنِ إِحْسَانًا وَذِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَقُولُواْ لِلنَّاسِ حُسْنًا وَأَقِيمُواْ الصَّلاَةَ وَآتُواْ الزَّكَاةَ ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ إِلاَّ قَلِيلًا مِّنكُمْ وَأَنتُم مِّعْرِضُونَ ﴿۸۳﴾ |
83 او(درياد كړئ) له بني اسراييلو مو ژمنه واخسته،چې(( یوازې الله به نمانځئ، له مور و پلار، خپلوانو، پلارمړیو او بېوزلیو سره به ښېګڼه كوئ او خلكو ته به ښې خبرې كوئ، نمونځ به كوئ او زكات به وركوئ .)) بيا ( سره له دې،چې ژمنه مو كړې وه) بې له لږو نور ټول واوښتئ او( پر خپل تړون تر وفا ډېر) څنګزني وئ .
|
| وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ لاَ تَسْفِكُونَ دِمَاءكُمْ وَلاَ تُخْرِجُونَ أَنفُسَكُم مِّن دِيَارِكُمْ ثُمَّ أَقْرَرْتُمْ وَأَنتُمْ تَشْهَدُونَ ﴿۸۴﴾ |
84 او چې كله مو دا ژمنه درنه واخسته چې : (( په خپلو كې به وينې نه تويوئ او يو بل له خپلو کورونو او سيمو مه شړئ)) بیا ومو منله او ( پردې ژمنې ) ګواهان وئ .
|
| ثُمَّ أَنتُمْ هَؤُلاء تَقْتُلُونَ أَنفُسَكُمْ وَتُخْرِجُونَ فَرِيقًا مِّنكُم مِّن دِيَارِهِمْ تَظَاهَرُونَ عَلَيْهِم بِالإِثْمِ وَالْعُدْوَانِ وَإِن يَأتُوكُمْ أُسَارَى تُفَادُوهُمْ وَهُوَ مُحَرَّمٌ عَلَيْكُمْ إِخْرَاجُهُمْ أَفَتُؤْمِنُونَ بِبَعْضِ الْكِتَابِ وَتَكْفُرُونَ بِبَعْضٍ فَمَا جَزَاء مَن يَفْعَلُ ذَلِكَ مِنكُمْ إِلاَّ خِزْيٌ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيَوْمَ الْقِيَامَةِ يُرَدُّونَ إِلَى أَشَدِّ الْعَذَابِ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۸۵﴾ |
85 خو همدا تاسې ياست،چې په خپلو كې وژنئ او ځينې له خپلو سيمو شړئ او په دې ګناه او تېري كې يو د بل مرسته كوئ (او دا ټول د هغې ژمنې ماتول دي،چې له خداى سره مو كړې) او چې كله ځينې درسره بندیان شي(؛نو) د تاوان په بدل كې يې ازادوئ،حال دا چې شړل خو يې لا له سره درباندې حرام وو. ايا د (اسماني) كتاب څه برخه منئ او څه نه منئ؟!؛نو په تاسې كې،چې څوك دغسې چار(په الهي احكامو كې توپير) كوي؛نو سزا يې په دنيا كې سپکاوی دی او د قيامت پر ورځ به په سختو عذابونو اخته شي او څه چې كوئ،خداى ترې ناخبره نه دى .
|
| أُولَئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُاْ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا بِالآَخِرَةِ فَلاَ يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلاَ هُمْ يُنصَرُونَ ﴿۸۶﴾ |
86 دا هغه کسان دي،چې آخرت يې پر دنيوي ژوند پلورلى دى؛ نوځكه به يې عذاب سپك نشي او نه به مرسته ورسره وشي .
|
| وَلَقَدْ آتَيْنَا مُوسَى الْكِتَابَ وَقَفَّيْنَا مِن بَعْدِهِ بِالرُّسُلِ وَآتَيْنَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيِّنَاتِ وَأَيَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ أَفَكُلَّمَا جَاءكُمْ رَسُولٌ بِمَا لاَ تَهْوَى أَنفُسُكُمُ اسْتَكْبَرْتُمْ فَفَرِيقًا كَذَّبْتُمْ وَفَرِيقًا تَقْتُلُونَ ﴿۸۷﴾ |
87 او په يقين موږ موسى ته كتاب (تورات) وركړ او بيا مو ورپسې پرله پسې استازي ولېږل او عيسى د مريمې زوى ته مو څرګندې معجزې وركړې او په سپېڅلي روح (روح القدس) یې مو ملا ورتړله ايا داسې نه ده،چې كله كوم پېغمبر ستاسې د ځاني غوښتنو پر خلاف څه دروړي؛ نو تاسې پرې لويي وكړه (او پر هغه له ايمان راوړو مو ډډه وكړه) ؛ نو يوه ډله مو دروغجنه وګڼله او بله مو ووژله؟!
|
| وَقَالُواْ قُلُوبُنَا غُلْفٌ بَل لَّعَنَهُمُ اللَّه بِكُفْرِهِمْ فَقَلِيلًا مَّا يُؤْمِنُونَ ﴿۸۸﴾ |
88 او (په ملنډو يې ) وويل : (( زموږ زړونه پوښل شوي دي؛(او موږ ستا پر خبرو نه پوهېږو. هو همداسې ده!) )) خداى هغوى د خپل كفر له امله له خپل رحمته لرې كړل (؛نو ځكه پرڅه نه پوهېږي)؛ نو ډېر لږ يې ايمان راوړي .
|
| وَلَمَّا جَاءهُمْ كِتَابٌ مِّنْ عِندِ اللّهِ مُصَدِّقٌ لِّمَا مَعَهُمْ وَكَانُواْ مِن قَبْلُ يَسْتَفْتِحُونَ عَلَى الَّذِينَ كَفَرُواْ فَلَمَّا جَاءهُم مَّا عَرَفُواْ كَفَرُواْ بِهِ فَلَعْنَةُ اللَّه عَلَى الْكَافِرِينَ ﴿۸۹﴾ |
89 او چې كله د خداى له لوري ورته يو كتاب راغى،چې له هغو نښو سره يې سمون درلود،چې له دوى سره وې او تردې له مخه به يې (په هغه) پر كافرانو د خپل بري زېرى وركاوه (چې په مرسته به يې پر دښمنانو بريالي شي)؛خو له دې ټولو سره، چې كله ورته الهي استازى راغى،چې (له مخكې) يې پېژندلى و؛ نو ترې منکر شول، پر(داسې) كافرانو دې د خداى لعنت وي !
|
| بِئْسَمَا اشْتَرَوْاْ بِهِ أَنفُسَهُمْ أَن يَكْفُرُواْ بِمَا أنَزَلَ اللّهُ بَغْيًا أَن يُنَزِّلُ اللّهُ مِن فَضْلِهِ عَلَى مَن يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ فَبَآؤُواْ بِغَضَبٍ عَلَى غَضَبٍ وَلِلْكَافِرِينَ عَذَابٌ مُّهِينٌ ﴿۹۰﴾ |
90 (خو یهودیانو) په ناوړه بيه ځانونه وپلورل،چې په ناروا د خداى پر رالېږل شويو آيتونو كافران شول او نیوکه یې کوله، چې خداى [ولې] په خپل فضل خپل آيتونه پر خپل هغه بنده نازلوي،چې و يې غواړي (او وړ يې وبولي)؟!؛ نو ځكه دوى (د خداى له لوري) د غضب له پاسه د غضب وړ وګرځېدل او كافرانو ته سپكوونكى عذاب (ټاكل شوى) دى .
|
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ آمِنُواْ بِمَا أَنزَلَ اللّهُ قَالُواْ نُؤْمِنُ بِمَا أُنزِلَ عَلَيْنَا وَيَكْفُرونَ بِمَا وَرَاءهُ وَهُوَ الْحَقُّ مُصَدِّقًا لِّمَا مَعَهُمْ قُلْ فَلِمَ تَقْتُلُونَ أَنبِيَاءَ اللّهِ مِن قَبْلُ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ ﴿۹۱﴾ |
91 او چې كله ورته وويل شي:((پر هغه څه ايمان راوړئ،چې خداى نازل كړي .)) وايي : (( موږ يوازې پرهغه څه ايمان راوړو،چې پر موږ نازل شوي دي)) او بې له دې نور نه مني،که څه هم حق وي او ورسره موجود کتاب يې هم تاييدوي (ورته) ووايه : ((كه ( رښتيا وايئ او پر هغو آيتونو،چې پر تاسې نازل شوي وي) ايمان لرئ؛ نو تردې له مخه مو ولې د خداى استازي وژل ؟! ))
|
| وَلَقَدْ جَاءكُم مُّوسَى بِالْبَيِّنَاتِ ثُمَّ اتَّخَذْتُمُ الْعِجْلَ مِن بَعْدِهِ وَأَنتُمْ ظَالِمُونَ ﴿۹۲﴾ |
92 او (همداراز) په يقين موسى درته دا ټولې معجزې راوړې او تاسې داسې ظالمان وئ،چې د هغه پسې شا مو د خوسي عبادت پيل كړ .
|
| وَإِذْ أَخَذْنَا مِيثَاقَكُمْ وَرَفَعْنَا فَوْقَكُمُ الطُّورَ خُذُواْ مَا آتَيْنَاكُم بِقُوَّةٍ وَاسْمَعُواْ قَالُواْ سَمِعْنَا وَعَصَيْنَا وَأُشْرِبُواْ فِي قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ بِكُفْرِهِمْ قُلْ بِئْسَمَا يَأْمُرُكُمْ بِهِ إِيمَانُكُمْ إِن كُنتُمْ مُّؤْمِنِينَ ﴿۹۳﴾ |
93 او (درياد كړئ) چې كله موږ له تاسې پخه ژمنه واخسته او پر تاسې مو د طور غر راپورته كړ[ او ومو وويل:] (( څه چې مو درکړي ټينګ يې ونيسئ (او كلك عمل پرې وكړئ) او سم يې واورئ .)) ویې وويل : (( وامو ورېدل او [په زړه کې يې وويل:] ومو نه منل.)) او د كفر له امله يې په زړونو كې د خوسي مينې ځاى نيولى و. ورته ووايه :(( كه ایمان لرئ؛ نو ايمان مو څنګه درته په ناوړو حکم كوي !))
|
| قُلْ إِن كَانَتْ لَكُمُ الدَّارُ الآَخِرَةُ عِندَ اللّهِ خَالِصَةً مِّن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ الْمَوْتَ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿۹۴﴾ |
94 ورته ووايه :(( (تاسې خو ادعا لرئ) چې خداى يوازې موږ ته د آخرت كور ځانګړى كړى دى؛ نه نورو خلكو ته؛ نو كه رښتيا وايئ؛ د مرګ هيلمن شئ ))
|
| وَلَن يَتَمَنَّوْهُ أَبَدًا بِمَا قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ وَاللّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمينَ ﴿۹۵﴾ |
95 خو هغوى به د خپلو (ناوړه) كړنو له امله،چې له ځانه يې مخكې لېږلي دي،هېڅكله د مرګ هيله ونکړي او خداى د ظالمانو (پر حال) ښه خبر دى .
|
| وَلَتَجِدَنَّهُمْ أَحْرَصَ النَّاسِ عَلَى حَيَاةٍ وَمِنَ الَّذِينَ أَشْرَكُواْ يَوَدُّ أَحَدُهُمْ لَوْ يُعَمَّرُ أَلْفَ سَنَةٍ وَمَا هُوَ بِمُزَحْزِحِهِ مِنَ الْعَذَابِ أَن يُعَمَّرَ وَاللّهُ بَصِيرٌ بِمَا يَعْمَلُونَ ﴿۹۶﴾ |
96 ته به دوى تر بل هر چا(د دې دنيا) پر ژوند (او شتمنۍ راغونډولو كې) حريصان ومومې ان تر مشركانو هم ډېر حريصان (تردې) چې هغوى هر يو زر كاله عمر غواړي! حال داچې اوږد عمرخو يې له (الهي) سزا ژغورلاى نشي او خداى تعالى يې كړنې څاري
|
| قُلْ مَن كَانَ عَدُوًّا لِّجِبْرِيلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلَى قَلْبِكَ بِإِذْنِ اللّهِ مُصَدِّقًا لِّمَا بَيْنَ يَدَيْهِ وَهُدًى وَبُشْرَى لِلْمُؤْمِنِينَ ﴿۹۷﴾ |
97 [هغوى وايي : ((جبرائيل زموږ دښمن دى،چې پر تا وحې نازلوي؛نو ځكه پر تا ايمان نه راوړو.)) ] ورته ووايه : څوك چې له جبرائيل سره دښمن و (په حقيقت كې د خداى دښمن دى؛ځكه هغه) خو د خداى په حكم ستا پر زړه قرآن نازل كړى دى،حال دا چې مخكېني اسماني كتابونه تصديقوي او مؤمنانو ته لارښود او زېرى دى
|
| مَن كَانَ عَدُوًّا لِّلّهِ وَمَلآئِكَتِهِ وَرُسُلِهِ وَجِبْرِيلَ وَمِيكَالَ فَإِنَّ اللّهَ عَدُوٌّ لِّلْكَافِرِينَ ﴿۹۸﴾ |
98 څوك چې د خداى او پرښتو او رسولانو او جبراييل او ميكائيل دښمن وي (كافر دى) او په واقع کې خداى د كافرانو دښمن دى .
|
| وَلَقَدْ أَنزَلْنَآ إِلَيْكَ آيَاتٍ بَيِّنَاتٍ وَمَا يَكْفُرُ بِهَا إِلاَّ الْفَاسِقُونَ ﴿۹۹﴾ |
99 او په رښتيا چې موږ څرګندې نښې درلېږلي او يوازې سرغړاندي ترې منكرېږي .
|
| أَوَكُلَّمَا عَاهَدُواْ عَهْدًا نَّبَذَهُ فَرِيقٌ مِّنْهُم بَلْ أَكْثَرُهُمْ لاَ يُؤْمِنُونَ ﴿۱۰۰﴾ |
100 او ايا داسې نه ده چې هر ځل هغوى [= يهود] له (خداى او رسول) سره ژمنه كوي (؛خو) يوه ډله يې ژمنه شا ته غورځوي (او مخالفت يې كوي)؟ هو! ډېرى يې ايمان نه راوړي .
|
| وَلَمَّا جَاءهُمْ رَسُولٌ مِّنْ عِندِ اللّهِ مُصَدِّقٌ لِّمَا مَعَهُمْ نَبَذَ فَرِيقٌ مِّنَ الَّذِينَ أُوتُواْ الْكِتَابَ كِتَابَ اللّهِ وَرَاء ظُهُورِهِمْ كَأَنَّهُمْ لاَ يَعْلَمُونَ ﴿۱۰۱﴾ |
101 او چې كله ورته د خداى له لوري هغه پېغمبر راغى،چې د هماغه نښو تصديقوونکى و،چې له دوى سره وې، يوې ډلې يې، چې (اسماني) كتاب وركړ شوى و،كتاب داسې شا ته وغورځاوه؛لكه چې ته وا (هېڅ ترې) خبر نه وو !
|
| وَاتَّبَعُواْ مَا تَتْلُواْ الشَّيَاطِينُ عَلَى مُلْكِ سُلَيْمَانَ وَمَا كَفَرَ سُلَيْمَانُ وَلَكِنَّ الشَّيْاطِينَ كَفَرُواْ يُعَلِّمُونَ النَّاسَ السِّحْرَ وَمَا أُنزِلَ عَلَى الْمَلَكَيْنِ بِبَابِلَ هَارُوتَ وَمَارُوتَ وَمَا يُعَلِّمَانِ مِنْ أَحَدٍ حَتَّى يَقُولاَ إِنَّمَا نَحْنُ فِتْنَةٌ فَلاَ تَكْفُرْ فَيَتَعَلَّمُونَ مِنْهُمَا مَا يُفَرِّقُونَ بِهِ بَيْنَ الْمَرْءِ وَزَوْجِهِ وَمَا هُم بِضَآرِّينَ بِهِ مِنْ أَحَدٍ إِلاَّ بِإِذْنِ اللّهِ وَيَتَعَلَّمُونَ مَا يَضُرُّهُمْ وَلاَ يَنفَعُهُمْ وَلَقَدْ عَلِمُواْ لَمَنِ اشْتَرَاهُ مَا لَهُ فِي الآخِرَةِ مِنْ خَلاَقٍ وَلَبِئْسَ مَا شَرَوْاْ بِهِ أَنفُسَهُمْ لَوْ كَانُواْ يَعْلَمُونَ ﴿۱۰۲﴾ |
102 او (يهودو) د هغه څه لاروي وكړه،چې شري وګړيو (کوډګرو) د سليمان په پاچاهۍ کې خلكو ته لوستل او سليمان هېڅكله (كوډې ونکړې او) كافر نشو؛خو شري وګړي كافران شول (چې) خلكو ته يې كوډې ورښوولې او (همداراز يهودو) د هغه څه (لاروي وكړه)،چې په بابل کې پر دوو پرښتو ((هاروت)) او ((ماروت)) نازل شوي وو، دوى دواړو هېچا ته تر هغې څه نه ښوول،چې يې نه و ويلي: ((موږ يوازې ازمېښت يو (پام) مه کافرېږه!)) (او له دې زده كړو ناوړه ګټه مه اخله)؛خو يهودو له هغو دواړو پرښتو داسې څه زده كول، چې په هغه يې ښځه او مېړه سره بېلول؛خو دوى بې د خداى له اجازې هېڅكله چاته زيانمن نه دي،هغوى داسې څه زده كول،چې ورته ګټور نه؛ بلكې زيانمن ول او ښه پوهېدل،چې كه څوك ددې څيز پېرونكي شي (؛نو) په آخرت كې ورته هېڅ ونډه نشته (؛نو) كه پوهېداى،چې څومره ناكاره سودا ده،چې ځان يې پرې وپلوره !
|
| وَلَوْ أَنَّهُمْ آمَنُواْ واتَّقَوْا لَمَثُوبَةٌ مِّنْ عِندِ اللَّه خَيْرٌ لَّوْ كَانُواْ يَعْلَمُونَ ﴿۱۰۳﴾ |
103 او كه ايمان یې راوړى واى او ځانونه يې ساتلي واى(؛نو) كه پوهېداى،د خداى پر وړاندې يې اجر ډېر غوره و .
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تَقُولُواْ رَاعِنَا وَقُولُواْ انظُرْنَا وَاسْمَعُوا ْوَلِلكَافِرِينَ عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿۱۰۴﴾ |
104 مؤمنانو! (چې له پېغمبره د قرآني آيتونو د زده كړې لپاره مهلت او وخت غواړئ؛نو) ((راعنا)) مه وايئ؛ بلكى ((انظرنا)) ووايئ؛ (ځكه راعنا دوه ماناوې لري : (الف) موږ ته مهلت او وخت راكړه . (ب) موږ تحميق كړه، چې بيا دا دښمنانو ته پلمه كېږي) او( څه دستور،چې دركول كېږي) وايې ورئ او كافرانو (او ملنډو وهونكيو) ته دردوونكى عذاب (په تمه) دى .
|
| مَّا يَوَدُّ الَّذِينَ كَفَرُواْ مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَلاَ الْمُشْرِكِينَ أَن يُنَزَّلَ عَلَيْكُم مِّنْ خَيْرٍ مِّن رَّبِّكُمْ وَاللّهُ يَخْتَصُّ بِرَحْمَتِهِ مَن يَشَاءُ وَاللّهُ ذُو الْفَضْلِ الْعَظِيمِ ﴿۱۰۵﴾ |
105 د كتابيانو د كافرانو او (همداراز) مشركانو نه خوښېږي،چې د خداى له لوري دې پر تاسې څه خير او بركت راشي؛ خو د خداى،چې چا ته خوښه شي خپل رحمت پرې لوروي او الله د ستر فضل څښتن دى .
|
| مَا نَنسَخْ مِنْ آيَةٍ أَوْ نُنسِهَا نَأْتِ بِخَيْرٍ مِّنْهَا أَوْ مِثْلِهَا أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللّهَ عَلَىَ كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۱۰۶﴾ |
106 هر آیت چې منسوخ يا پرېږدو، ترې غوره او يا يې انډول راوړو؛ايا نه پوهېږې، چې الله پر هر څه قادر دى ؟
|
| أَلَمْ تَعْلَمْ أَنَّ اللّهَ لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَمَا لَكُم مِّن دُونِ اللّهِ مِن وَلِيٍّ وَلاَ نَصِيرٍ ﴿۱۰۷﴾ |
107 ولې نه پوهېږې،چې د اسمانونو او ځمكې پاچاهي يوازې د هماغه خداى ده (او حق لري د مصلحتونو له مخې په احكامو كې هر ډول تفسير او بدلون راولي)؟ او بې له خدايه مو پالندوى او کارسازی نشته. (او هغه دى،چې پر مصلحتونو مو پوهېږي او ټاكي يې).
|
| أَمْ تُرِيدُونَ أَن تَسْأَلُواْ رَسُولَكُمْ كَمَا سُئِلَ مُوسَى مِن قَبْلُ وَمَن يَتَبَدَّلِ الْكُفْرَ بِالإِيمَانِ فَقَدْ ضَلَّ سَوَاء السَّبِيلِ ﴿۱۰۸﴾ |
108 ايا غواړئ له خپل پېغمبره هماغسې (نامعقولې) غوښتنې وكړئ،چې تردې له مخه له موسى شوې وې؟! (او په دې پلمو يې له ايمان راوړو ډډه كوله) څوك چې د ايمان پرځاى كفر ومني؛ نو په يقين له سمې لارې (عقل او فطرت) بېلارې شوى دى .
|
| وَدَّ كَثِيرٌ مِّنْ أَهْلِ الْكِتَابِ لَوْ يَرُدُّونَكُم مِّن بَعْدِ إِيمَانِكُمْ كُفَّارًا حَسَدًا مِّنْ عِندِ أَنفُسِهِم مِّن بَعْدِ مَا تَبَيَّنَ لَهُمُ الْحَقُّ فَاعْفُواْ وَاصْفَحُواْ حَتَّى يَأْتِيَ اللّهُ بِأَمْرِهِ إِنَّ اللّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۱۰۹﴾ |
109 ډېر كتابيان د كينې له امله،چې په وجود كې يې ريښې ځغلولې غواړي تر ايمان او اسلام روسته مو د كفر حالت ته وګرځوي؛كه څه حق په بشپړ ډول ورڅرګند شوى دى؛ نو و يې بښئ او ترې تېر شئ،چې خداى خپل فرمان (د جهاد فرمان) درولېږي، هغه الله پر هر څه قادر دى .
|
| وَأَقِيمُواْ الصَّلاَةَ وَآتُواْ الزَّكَاةَ وَمَا تُقَدِّمُواْ لأَنفُسِكُم مِّنْ خَيْرٍ تَجِدُوهُ عِندَ اللّهِ إِنَّ اللّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ ﴿۱۱۰﴾ |
110 او (پوره) نمونځ وكړئ او زكات وركړئ او هر خير كار،چې د ځان لپاره مخکې لېږئ [بدله] به يې له خداى سره ( په بله دنيا كې) ومومئ،خداى مو د كړنو لیدونکی دى
|
| وَقَالُواْ لَن يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلاَّ مَن كَانَ هُودًا أَوْ نَصَارَى تِلْكَ أَمَانِيُّهُمْ قُلْ هَاتُواْ بُرْهَانَكُمْ إِن كُنتُمْ صَادِقِينَ ﴿۱۱۱﴾ |
111 او (هغوى) وايي : (( بې له يهودو او نصاراوو به بل څوك جنت ته ولاړ نشي.)) دا يې هيلې دي . ورته ووايه : ((كه رښتيني واست (؛نو د دې موضوع لپاره) څرګند دليل راوړئ!))
|
| بَلَى مَنْ أَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلّهِ وَهُوَ مُحْسِنٌ فَلَهُ أَجْرُهُ عِندَ رَبِّهِ وَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ ﴿۱۱۲﴾ |
112 هو! څوك چې بشپړ خپل ځان خداى ته تسليم كړي او نېكچارى وي؛ نو بدله يې له خداى سره ده، نه پرې وېره شته او نه به غمجنېږي. (؛نو ځكه د خداى جنت د يوې ډلې په ولکه كې هم نه دى)
|
| وَقَالَتِ الْيَهُودُ لَيْسَتِ النَّصَارَى عَلَىَ شَيْءٍ وَقَالَتِ النَّصَارَى لَيْسَتِ الْيَهُودُ عَلَى شَيْءٍ وَهُمْ يَتْلُونَ الْكِتَابَ كَذَلِكَ قَالَ الَّذِينَ لاَ يَعْلَمُونَ مِثْلَ قَوْلِهِمْ فَاللّهُ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ فِيمَا كَانُواْ فِيهِ يَخْتَلِفُونَ ﴿۱۱۳﴾ |
113 او يهوديانو وويل : ((مسيحيان پر حق نه دي)) او (همداراز) مسيحيانو وويل : ((يهوديان پر حق نه دي)) حال دا چې دواړه ډلې اسماني كتاب لولي (چې بايد دغسې تعصبونه يې نه درلوداى،نورو له حقه) ناپوهو وګړيو (لكه مشركانو) هم همدغسې خبرې كولې!؛ نو خداى به د قيامت پر ورځ د هغو ترمنځ د هغه څه په اړه پرېكړه وكړي،چې تل يې پكې اختلاف کاوه .
|
| وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن مَّنَعَ مَسَاجِدَ اللّهِ أَن يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ وَسَعَى فِي خَرَابِهَا أُوْلَئِكَ مَا كَانَ لَهُمْ أَن يَدْخُلُوهَا إِلاَّ خَآئِفِينَ لهُمْ فِي الدُّنْيَا خِزْيٌ وَلَهُمْ فِي الآخِرَةِ عَذَابٌ عَظِيمٌ ﴿۱۱۴﴾ |
114 او تر هغه به ستر ظالم څوك وي،چې په جوماتونو كې د خداى د يادېدو مخه نيسي او د ويجاړولو په هڅه كې يې وي؟! ورته نه ښايي،چې جوماتونو ته ورننوځي او كه ور هم شي (؛نو) له ډار سره،هغوى ته په دې دنيا كې (يوازې) رسوايي او په آخرت كې ورته ستر (الهي) عذاب (ټاکل شوی) دى !
|
| وَلِلّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ فَأَيْنَمَا تُوَلُّواْ فَثَمَّ وَجْهُ اللّهِ إِنَّ اللّهَ وَاسِعٌ عَلِيمٌ ﴿۱۱۵﴾ |
115 او ختيځ او لويديځ ټول د خداى دي؛ نو هرې خوا ته،چې مخ كړئ،هماغه يې د اطاعت لورى دى چې خداى د پراخ (نعمت) څښتن ( مړه خوا) پوه دى .
|
| وَقَالُواْ اتَّخَذَ اللّهُ وَلَدًا سُبْحَانَهُ بَل لَّهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ كُلٌّ لَّهُ قَانِتُونَ ﴿۱۱۶﴾ |
116 او ( يهودو،نصاراوو او مشركانو) وويل : (( خداى (ځان ته) زوی نيولى دى)) هغه له دې خبرو پاك دى؛ بلكې څه چې په اسمانونو او ځمكه كې دي،يوازې د هغه دي (او) ټول يې د امر منوونكي دي!
|
| بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَإِذَا قَضَى أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُن فَيَكُونُ ﴿۱۱۷﴾ |
117 خداى داسمانونو او ځمكې نوى پنځوونكى دى او چې د يو څيز د شتون اراده وكړي (؛نو) وايي : ((چې شه!)) ؛نو شي .
|
| وَقَالَ الَّذِينَ لاَ يَعْلَمُونَ لَوْلاَ يُكَلِّمُنَا اللّهُ أَوْ تَأْتِينَا آيَةٌ كَذَلِكَ قَالَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِم مِّثْلَ قَوْلِهِمْ تَشَابَهَتْ قُلُوبُهُمْ قَدْ بَيَّنَّا الآيَاتِ لِقَوْمٍ يُوقِنُونَ ﴿۱۱۸﴾ |
118 او ناپوهان وايي : ((خداى ولې پخپله راسره خبرې نه كوي؟ او يا ولې څه معجزه راته نه راځي؟!)) مخكېنيو يې همدا خبرې كولې؛ زړونه او فكرونه يې سره ورته دي (؛خو) بېشکه موږ د يقين خاوندانو (او حقيقت پلټونكيو) ته آيتونه او نښې (پوره پوره) څرګندې كړي دي .
|
| إِنَّا أَرْسَلْنَاكَ بِالْحَقِّ بَشِيرًا وَنَذِيرًا وَلاَ تُسْأَلُ عَنْ أَصْحَابِ الْجَحِيمِ ﴿۱۱۹﴾ |
119 په واقع کې ته مو (خلكو ته) پر حقه زېرګری او ګواښګرندی لېږلى يې او ته (تر تبليغ روسته ) د دوزخيانو ( د بېلارۍ ) په اړه نه پوښتلېږې .
|
| وَلَن تَرْضَى عَنكَ الْيَهُودُ وَلاَ النَّصَارَى حَتَّى تَتَّبِعَ مِلَّتَهُمْ قُلْ إِنَّ هُدَى اللّهِ هُوَ الْهُدَى وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءهُم بَعْدَ الَّذِي جَاءكَ مِنَ الْعِلْمِ مَا لَكَ مِنَ اللّهِ مِن وَلِيٍّ وَلاَ نَصِيرٍ ﴿۱۲۰﴾ |
120 او يهود او نصارا به هېڅكله درنه تر هغې خوښ نشي،چې(بشپړه غوښتنو ته يې غاړه كېږدې او) د(اړول شوي) دين لاروي يې وكړې،ورته ووايه : (( په رښتیا يوازېنۍ (حقیقي) لارښوونه،الهي لارښوونه ده.)) او كه ته له درکړای شوې پوهې روسته په هيلو او غو ښتنو پسې ولاړ شې (؛نو) د خدای له لوري به هیڅ پالندوی او مرستندوی درته نه وي.
|
| الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاَوَتِهِ أُوْلَئِكَ يُؤْمِنُونَ بِهِ وَمن يَكْفُرْ بِهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الْخَاسِرُونَ ﴿۱۲۱﴾ |
121 هغوى ته چې اسماني كتاب مو وركړى دى چې څنګه ښايي هسې يې لولي [او لاروي ترې کوي]، همدوى دي چې ايمان پرې راوړي او چې څوك پرې كافر شي؛ نو همدوى تاوانیان دي
|
| يَا بَنِي إِسْرَائِيلَ اذْكُرُواْ نِعْمَتِيَ الَّتِي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَأَنِّي فَضَّلْتُكُمْ عَلَى الْعَالَمِينَ ﴿۱۲۲﴾ |
122 د اسراييلو اولادې! هغه نعمت مې درياد كړئ،چې درلورولى مې و او (همداراز درياد كړئ،چې) پر(همپېرو) نړيوالو مې غوره كړي ياست .
|
| وَاتَّقُواْ يَوْمًا لاَّ تَجْزِي نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَيْئًا وَلاَ يُقْبَلُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلاَ تَنفَعُهَا شَفَاعَةٌ وَلاَ هُمْ يُنصَرُونَ ﴿۱۲۳﴾ |
123 او (ځانونه مو) د هغې ورځې ( له عذابه) وساتئ،چې هېڅوك به د يو بل دفاع نه كوي او نه به د چا بدله ومنل شي او نه ورته سپارښت ګټه رسوي او نه به ( له کومې لوري) مرسته ورسره كېږي .
|
| وَإِذِ ابْتَلَى إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا قَالَ وَمِن ذُرِّيَّتِي قَالَ لاَ يَنَالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ ﴿۱۲۴﴾ |
124 او ( درياد كړئ) چې كله خداى ابراهيم په ډول ډول وسايلو وازمېيه او هغه هم له دې ازمېښتونو ښه راووت (؛نو) خداى ورته وويل : (( په رښتینه کې زه دې د خلكو امام او مشر ټاكم .)) [ابراهيم] عرض وكړ:((او له ځوځاته مې هم (مشران او امامان وټاكه.) )) [خداى] ورته وويل:(( ظالمانو ته مې ژمنه نه رسي (او يوازې ستا د اولادې سپېڅلي ددې مقام وړ دي ) )) .
|
| وَإِذْ جَعَلْنَا الْبَيْتَ مَثَابَةً لِّلنَّاسِ وَأَمْنًا وَاتَّخِذُواْ مِن مَّقَامِ إِبْرَاهِيمَ مُصَلًّى وَعَهِدْنَا إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ أَن طَهِّرَا بَيْتِيَ لِلطَّائِفِينَ وَالْعَاكِفِينَ وَالرُّكَّعِ السُّجُودِ ﴿۱۲۵﴾ |
125 او(درياد كړئ) چې كله موږ د كعبې خونه خلكو ته د راغونډېدو ځای او د امن وامان مرکز وګرځاوه او (د خاطرو د رايادولو لپاره مو وويل 🙂 د ابراهيم له مقامه نمانځه ځى جوړ کړئ او موږ ابراهيم او اسماعيل ته امر وكړ : (( زما كور طواف كوونكيو او څېله كېدونكيو او ركوع او سجده كوونكيو ته پاك او سوتره كړئ . ))
|
| وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ اجْعَلْ هَـٰذَا بَلَدًا آمِنًا وَارْزُقْ أَهْلَهُ مِنَ الثَّمَرَاتِ مَنْ آمَنَ مِنْهُم بِاللَّـهِ وَالْيَوْمِ الْآخِرِ ۖ قَالَ وَمَن كَفَرَ فَأُمَتِّعُهُ قَلِيلًا ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِلَىٰ عَذَابِ النَّارِ ۖ وَبِئْسَ الْمَصِيرُ ﴿١٢٦﴾ |
126 او(درياد كړئ ) هغه وخت،چې ابراهيم وويل : ((پالونكيه ! دا [مکه] د امن ښار كړه او هستوګنو،ته يې چې پر خداى او قيامت ايمان لري (ډول ډول) مېوې روزي كړه .)) و يې ويل :(( ( ستا دعا مې قبوله كړه او مؤمنان مې له ډول ډول بركتونو برخمن كړل؛) او چې څوک كفر خپل کړي، ډېر لږ يې برخمنوم، بيا يې د اور عذاب ته راكاږم او (څه) ناوړه عاقبت دى!)) .
|
| وَإِذْ يَرْفَعُ إِبْرَاهِيمُ الْقَوَاعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَإِسْمَاعِيلُ رَبَّنَا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّكَ أَنتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿۱۲۷﴾ |
127 او (درياد كړئ) ابراهيم او اسماعيل،چې د (كعبې) د خونې تاداوونه يې لوړول (؛نو ويل يي:) پالونكيه! زموږ (دا هلې ځلې) ومنه، چې په حقیقت کې يوازې ته اورېدونكى (او) پوه يې!
|
| رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَيْنِ لَكَ وَمِن ذُرِّيَّتِنَا أُمَّةً مُّسْلِمَةً لَّكَ وَأَرِنَا مَنَاسِكَنَا وَتُبْ عَلَيْنَآ إِنَّكَ أَنتَ التَّوَّابُ الرَّحِيمُ ﴿۱۲۸﴾ |
128 پالونكيه! موږ مسلمين (او غاړه ايښووونكي) كړه او زموږ له ځوځاته هم غاړه ايښووونكى امت رادبره كړه او زموږ د عبادت دود (او د حج احکام) راوښيه او توبه مو قبوله كړه،چې په حقیقت کې يوازې ته ډېر توبه منوونكى (او) لورین يې .
|
| رَبَّنَا وَابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِّنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِكَ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنتَ العَزِيزُ الحَكِيمُ ﴿۱۲۹﴾ |
129 پالونكيه !(( له خپلو یې يو تن پېغمبر ورته راپاڅوه،چې ستا آيتونه ورولولي او كتاب او حكمت وروښيي او پاك يې كړي (؛ځكه) چې يوازې ته ناماتى حکيم يې (او پردې كار وسمن يې ) . ))
|
| وَمَن يَرْغَبُ عَن مِّلَّةِ إِبْرَاهِيمَ إِلاَّ مَن سَفِهَ نَفْسَهُ وَلَقَدِ اصْطَفَيْنَاهُ فِي الدُّنْيَا وَإِنَّهُ فِي الآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ ﴿۱۳۰﴾ |
130 څوك به وي،چې د ابراهيم له (پاكې او ځلاندې) طريقې مخ واړوي؟!؛خو بې له هغه چې ځان يې په ناپوهۍ وهلى وي او په يقين موږ هغه په دې دنيا كې غوره كړ او همدا په آخرت كې له صالحانو دى
|
| إِذْ قَالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قَالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۱۳۱﴾ |
131 (درياد كړئ) هغه وخت،چې خپل پالونكي يې ابراهيم ته وويل :اسلام راوړه! ( او حق ته غاړه کېږده! د زړه له كومي یې د خداى فرمان ومانه او) و يې ويل : (( نړۍ پال ته مې غاړه ايښې ده .))
|
| وَوَصَّى بِهَا إِبْرَاهِيمُ بَنِيهِ وَيَعْقُوبُ يَا بَنِيَّ إِنَّ اللّهَ اصْطَفَى لَكُمُ الدِّينَ فَلاَ تَمُوتُنَّ إَلاَّ وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ ﴿۱۳۲﴾ |
132 او ابراهيم او يعقوب (د عمر په وروستيو شېبو كې) خپلو زامنو ته پر همدې مسلك د تلو وصيت وكړ ( او هر يو خپلو زامنو ته وويل:) ((زامنو! خداى درته همدا دين غوره كړى دى؛ نو هسې نه،چې په نامسلمانۍ کې مړه شئ [؛نوځكه د مرګ تر وخته مسلمانان ( او پر اسلام ثابت ولاړ) پاتې شئ] ))
|
| أَمْ كُنتُمْ شُهَدَاء إِذْ حَضَرَ يَعْقُوبَ الْمَوْتُ إِذْ قَالَ لِبَنِيهِ مَا تَعْبُدُونَ مِن بَعْدِي قَالُواْ نَعْبُدُ إِلَهَكَ وَإِلَهَ آبَائِكَ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ إِلَهًا وَاحِدًا وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ﴿۱۳۳﴾ |
133 ايا تاسې د يعقوب د مړينې پر وخت حاضر وئ؟! چې خپلو زامنو ته يې وويل :(( تر ما روسته به څه نمانځئ؟ )) ټولو ورته وويل: (( چې ستا معبود او ستا د پلرونو؛ ابرهيم او اسماعيل او اسحق معبود؛ هغه خداى چې ايکې يو دى (او شريك نه لري ) او موږ يوازې هغه ته تسليم يو.))
|
| تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا كَسَبَتْ وَلَكُم مَّا كَسَبْتُمْ وَلاَ تُسْأَلُونَ عَمَّا كَانُوا يَعْمَلُونَ ﴿۱۳۴﴾ |
134 دا يو امت و،چې تېر شوی دی، كړنې یې خپلې وې او کړنې مو خپلې دي او له کړنو یې نه پوښتلېږئ.
|
| قَالُواْ كُونُواْ هُودًا أَوْ نَصَارَى تَهْتَدُواْ قُلْ بَلْ مِلَّةَ إِبْرَاهِيمَ حَنِيفًا وَمَا كَانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ ﴿۱۳۵﴾ |
135 او (كتابيانو) وويل: ((يهودي يا مسيحي شئ،چې سمه لار ومومئ !)) ورته ووايه: (( (داسې نه ده دا اړول شوي اديان هېڅكله د لارښوونې لاملېداى نشي)؛بلكې (ژغورنه) د حقپال ابراهيم په دين کې ده،چې له مشركانو ځنې نه و!))
|
| قُولُواْ آمَنَّا بِاللّهِ وَمَا أُنزِلَ إِلَيْنَا وَمَا أُنزِلَ إِلَى إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالأسْبَاطِ وَمَا أُوتِيَ مُوسَى وَعِيسَى وَمَا أُوتِيَ النَّبِيُّونَ مِن رَّبِّهِمْ لاَ نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِّنْهُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ ﴿۱۳۶﴾ |
136 ووايئ چې: ((موږ پر الله او پر هغه لارښوونو ايمان راوړى،چې راته راغلي دي او هغه چې د ابراهيم او اسماعيل او اسحاق او يعقوب ځوځات ته راغلې وې او هغه چې موسى او عيسى او نورو پېغمبرانو ته یې د پالونكي له لوري وركول شوې وې، موږ یې د يوه ترمنځ هم توپير نه كوو او يوازې د خداى امر ته تسليم يو،(او نژادي توپيرونه او شخصي هيلې ددې لاملېداى نشي،چې ځينې لارښوونې ومنو او ځينې پرېږدو).))
|
| فَإِنْ آمَنُواْ بِمِثْلِ مَا آمَنتُم بِهِ فَقَدِ اهْتَدَواْ وَّإِن تَوَلَّوْاْ فَإِنَّمَا هُمْ فِي شِقَاقٍ فَسَيَكْفِيكَهُمُ اللّهُ وَهُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ ﴿۱۳۷﴾ |
137 نو كه یې داسې ايمان راووړ؛ لكه چې تاسې راوړى؛ نو په يقين سمه لار يې وموندله او كه مخ واړوي؛ نو په رښتیا چې له حقه بیل شوي دي او خدای یې شر درنه لرې کوي او هغه اورېدونکى پوه دى
|
| صِبْغَةَ اللّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللّهِ صِبْغَةً وَنَحْنُ لَهُ عَابِدونَ ﴿۱۳۸﴾ |
138 (او مومنانو ته وواست) الله په خپل رنګ، رنګ کړي يو (؛يعنې د ايمان، توحيد او اسلام په رنګ رنګ) او كوم رنګ به تر الهي رنګه ښکلى وي ؟ او موږ يوازې هماغه نمانځو .
|
| قُلْ أَتُحَآجُّونَنَا فِي اللّهِ وَهُوَ رَبُّنَا وَرَبُّكُمْ وَلَنَا أَعْمَالُنَا وَلَكُمْ أَعْمَالُكُمْ وَنَحْنُ لَهُ مُخْلِصُونَ ﴿۱۳۹﴾ |
139 ( پېغمبره! ورته) ووايه : ((ايا د هغه خداى په باب راسره ناندرۍ وهئ،چې زموږ او ستاسې پالونكى دى او زموږ كړنې زموږ دي او ستاسې كړنې ستاسې دي او موږ يوازې د هغه اخلاصمن ( او سوچه مؤحدين) يو.))
|
| أَمْ تَقُولُونَ إِنَّ إِبْرَاهِيمَ وَإِسْمَاعِيلَ وَإِسْحَاقَ وَيَعْقُوبَ وَالأسْبَاطَ كَانُواْ هُودًا أَوْ نَصَارَى قُلْ أَأَنتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللّهُ وَمَنْ أَظْلَمُ مِمَّن كَتَمَ شَهَادَةً عِندَهُ مِنَ اللّهِ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۱۴۰﴾ |
140 يا ستاسې د كتابيانو وينا داده : (( ابراهيم او اسماعيل او اسحاق او د يعقوب ( دولس ګونى) ځوځات ټول يهوديان يا نصرانيان وو؟!)) ورته ووايه :((تاسې ښه پوهېږئ كه خداى؟!)) (كه څه ښه پوهېږئ،چې هغوى نه يهوديان او نه نصرانيان وو؛ نو ولې حقيقت پټوئ) تر هغه به بل لوى ظالم څوك وي،چې خداى ورته د يوې شاهدۍ ذمه واري ور تر غاړې كړې وي (؛خو) پټه يې كړي؟ او خداى له كړنو مو ناخبره نه دى .
|
| تِلْكَ أُمَّةٌ قَدْ خَلَتْ لَهَا مَا كَسَبَتْ وَلَكُم مَّا كَسَبْتُمْ وَلاَ تُسْأَلُونَ عَمَّا كَانُواْ يَعْمَلُونَ ﴿۱۴۱﴾ |
141 دوى په رښتيا يو تېر شوى امت دى؛څه یې چې كړي (؛نو) يوازې ځان ته يې كړي او څه چې تاسې كوئ (؛نو) يوازې ځان ته يې كوئ او له کړنو به يې ونه پوښتل شئ .
|
| سَيَقُولُ السُّفَهَاء مِنَ النَّاسِ مَا وَلاَّهُمْ عَن قِبْلَتِهِمُ الَّتِي كَانُواْ عَلَيْهَا قُل لِّلّهِ الْمَشْرِقُ وَالْمَغْرِبُ يَهْدِي مَن يَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ ﴿۱۴۲﴾ |
142 ژر به ناپوهان ووايي : ((څه لامل شو چې مسلمانان له خپلې مخكېنۍ قبلې (بيت المقدس) واوښتل؟!)) (ورته) ووايه : ((ختيځ او لويديځ يوازې د هماغه الله دي،چا ته يې چې خوښه شي ( او وړ يې وبولي) سمه لار ورښيي .))
|
| وَكَذَلِكَ جَعَلْنَاكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِّتَكُونُواْ شُهَدَاء عَلَى النَّاسِ وَيَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا وَمَا جَعَلْنَا الْقِبْلَةَ الَّتِي كُنتَ عَلَيْهَا إِلاَّ لِنَعْلَمَ مَن يَتَّبِعُ الرَّسُولَ مِمَّن يَنقَلِبُ عَلَى عَقِبَيْهِ وَإِن كَانَتْ لَكَبِيرَةً إِلاَّ عَلَى الَّذِينَ هَدَى اللّهُ وَمَا كَانَ اللّهُ لِيُضِيعَ إِيمَانَكُمْ إِنَّ اللّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُوفٌ رَّحِيمٌ ﴿۱۴۳﴾ |
143 او په دې توګه مو تاسې (چې قبله مو منځنۍ قبله ده) يو منځنى امت وګرځولئ،چې پر خلكو شاهدان وسئ او استازى پر تاسې شاهد وي او تاسې،چې پخوا كوم لوري ته مخ اړو،هغه مو يوازې ددې لپاره ټاكلى و، چې څوك په پېغمبر پسې ځي او څوك ترې شا اړوي، دا كار ډېر سخت و؛ خو نه هغوى ته چې خداى لار ورښوولې وه (او په دې هم پوه شئ،چې مخكېنۍ قبلې ته مو نمونځونه سم وو ) او خداى هېڅكله ستاسې ايمان [= نمونځ] نه ضايع كوي؛ځكه خداى پر خلكو لورین خوږمن دى .
|
| قَدْ نَرَى تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّمَاء فَلَنُوَلِّيَنَّكَ قِبْلَةً تَرْضَاهَا فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَحَيْثُ مَا كُنتُمْ فَوَلُّواْ وُجُوِهَكُمْ شَطْرَهُ وَإِنَّ الَّذِينَ أُوْتُواْ الْكِتَابَ لَيَعْلَمُونَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِن رَّبِّهِمْ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا يَعْمَلُونَ ﴿۱۴۴﴾ |
144 په يقين،چې (د روستۍ قبلې د ټاكلو لپاره) موږ د اسمان خوا ته ستا بيا بيا مخ اوښتل وينو،دادى موږ تا د هغې قبلې لوري ته ورګرځوو،چې ستا خوښېږي؛ نو د مسجدالحرام خوا ته مخ وګرځوه او چېرې، چې واست،مخ هماغې لوري ته واړوئ او په حقيقت کې چا ته،چې اسماني كتاب وركړ شوى، ښه پوهېږي،چې(د قبلې بدلېدل) د خداى له لوري (پرځاى او) سم دي او په خپلو كتابونو كې يې لوستي دي،چې د اسلام پېغمبر به دوو قبلو ته نمونځ كوي او خداى یې ( ددې آيتونو په پټولو كې) له كړنو ناخبره نه دى .
|
| وَلَئِنْ أَتَيْتَ الَّذِينَ أُوْتُواْ الْكِتَابَ بِكُلِّ آيَةٍ مَّا تَبِعُواْ قِبْلَتَكَ وَمَا أَنتَ بِتَابِعٍ قِبْلَتَهُمْ وَمَا بَعْضُهُم بِتَابِعٍ قِبْلَةَ بَعْضٍ وَلَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْوَاءهُم مِّن بَعْدِ مَا جَاءكَ مِنَ الْعِلْمِ إِنَّكَ إِذًَا لَّمِنَ الظَّالِمِينَ ﴿۱۴۵﴾ |
145 او قسم كه ته دې كتابوالو ته هر ډول آيت (نښه او دليل) راوړې؛ نو ستا قبله نه مني او نه ته د هغو قبله منې. ( هغوى ته د قبلې د بيا بدلون انګېرنه نه ده پکار) او ان هغوى د يو بل قبله هم نه مني او كه ته یې تر درکړای شوې پوهې روسته په غوښتنو پسې ولاړ شې؛ نو هرومرو به له ظالمانو يې .
|
| الَّذِينَ آتَيْنَاهُمُ الْكِتَابَ يَعْرِفُونَهُ كَمَا يَعْرِفُونَ أَبْنَاءهُمْ وَإِنَّ فَرِيقًا مِّنْهُمْ لَيَكْتُمُونَ الْحَقَّ وَهُمْ يَعْلَمُونَ ﴿۱۴۶﴾ |
146 کتابيان هغه [= پېغمبر] د خپل زامنو په څېر پېژني؛ البته يوه ډله يې حق آگاهانه پټوي.
|
| الْحَقُّ مِن رَّبِّكَ فَلاَ تَكُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِينَ ﴿۱۴۷﴾ |
147 (د قبلې د تغيير فرمان) ستا د پالونكي له لوري حق (حكم) دى؛نو هسې نه چې په اړه يې له شکمنو وسې.
|
| وَلِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيهَا فَاسْتَبِقُواْ الْخَيْرَاتِ أَيْنَ مَا تَكُونُواْ يَأْتِ بِكُمُ اللّهُ جَمِيعًا إِنَّ اللّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۱۴۸﴾ |
148 او هرې (ډلې) ته يوه قبله (او طريقه) ده،چې خداى ورټاكلې ده؛(نو ځكه د قبلې په باب ډېرې خبرې مه كوئ، او پر ځاى یې) په ښېګڼو كې سیالي کوئ چېرې،چې ياست خداى مو (د قيامت پر ورځ د ښو او بدو كړنو د بدلې او سزا لپاره) راټولوي ؛(ځكه) الله پر هر څه ځواکمن دى .
|
| وَمِنْ حَيْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِنَّهُ لَلْحَقُّ مِن رَّبِّكَ وَمَا اللّهُ بِغَافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ ﴿۱۴۹﴾ |
149 او له هر ځايه،چې راووتې،(د نمانځه پر وخت) خپل مخ د مسجدالحرام لور ته كړه، دا [مخ ګرځول] ستا د پالونكي بيخي پر حقه پرېكړه ده او خداى ستاسې له كړنو ناخبره نه دى
|
| وَمِنْ حَيْثُ خَرَجْتَ فَوَلِّ وَجْهَكَ شَطْرَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَحَيْثُ مَا كُنتُمْ فَوَلُّواْ وُجُوهَكُمْ شَطْرَهُ لِئَلاَّ يَكُونَ لِلنَّاسِ عَلَيْكُمْ حُجَّةٌ إِلاَّ الَّذِينَ ظَلَمُواْ مِنْهُمْ فَلاَ تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِي وَلأُتِمَّ نِعْمَتِي عَلَيْكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ ﴿۱۵۰﴾ |
150 او له هر ځايه،چې راووتې؛ نو مخ دې مسجد الحرام ته كړه او چېرې،چې ياست،هماغه خوا ته مخ واړوئ ( نمونځ وكړئ)چې بې له ظالمانو(چې له ځېله لاس نه اخلي) نورو خلكو ته ستاسې پر خلاف څه دليل او پلمه په لاس ور نشي (؛ځكه په ړومبيو اسماني كتابونو كې د پېغمبر له نښو يوه دا هم ده،چې هغه به دوو قبلو ته نمونځ كوي) ترې مه ډارېږئ او زما له (مخالفته) وډار شئ! (او مخ قبلې ته کړئ) (دا د قبلې تغيير ددې لپاره و،چې) پر تاسې خپل نعمتونه پوره كړم ، ښايي چې سمه لار ومومئ .
|
| كَمَا أَرْسَلْنَا فِيكُمْ رَسُولًا مِّنكُمْ يَتْلُو عَلَيْكُمْ آيَاتِنَا وَيُزَكِّيكُمْ وَيُعَلِّمُكُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَيُعَلِّمُكُم مَّا لَمْ تَكُونُواْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۵۱﴾ |
151 لكه څنګه چې (د قبلې په تغيير مې پر تاسې خپل نعمت پوره كړ) ستاسې يو تن مو پر پېغمبرۍ درولېږه، چې زما آيتونه درته لولي او له چټلیو مو پاکوي (او وده درکوي) او كتاب او حكمت درښيي او هغه څه درزده کوي، چې پرې نه پوهېدئ؛
|
| فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُواْ لِي وَلاَ تَكْفُرُونِ ﴿۱۵۲﴾ |
152 نو ياد مې كړئ،چې ياد مو كړم! او شكر مې پرځاى كړئ او (د نعمتونو) ناشكري مه كوئ .
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اسْتَعِينُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلاَةِ إِنَّ اللّهَ مَعَ الصَّابِرِينَ ﴿۱۵۳﴾ |
153 مؤمنانو! (له خدايه) په زغم او نمانځه مرسته وغواړئ؛ (ځكه) خداى له زغمناکو سره دى .
|
| وَلاَ تَقُولُواْ لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبيلِ اللّهِ أَمْوَاتٌ بَلْ أَحْيَاء وَلَكِن لاَّ تَشْعُرُونَ ﴿۱۵۴﴾ |
154 او د خداى په لار كې وژل شويو ته مړه مه وايئ؛ بلكې ژوندي دي؛خو تاسې (په حسي درک) نه ورځېرکېږئ.
|
| وَلَنَبْلُوَنَّكُمْ بِشَيْءٍ مِّنَ الْخَوفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِّنَ الأَمَوَالِ وَالأنفُسِ وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابِرِينَ ﴿۱۵۵﴾ |
155 او موږ به هرومرو تاسې په يو څه نا څه له وېرې او لوږې او د سرومال او محصولاتو په زيانولو ازمېيو او زېرى وركړه د زغم خاوندانو ته؛
|
| الَّذِينَ إِذَا أَصَابَتْهُم مُّصِيبَةٌ قَالُواْ إِنَّا لِلّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعونَ ﴿۱۵۶﴾ |
156 (او) هغو(صابرانو) ته زېرى ورکړه،چې د مصيبت په ورسېدو يې وويل: ((موږ د الله يو او لوري ته يې ورستنېدونکي يو))
|
| أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَوَاتٌ مِّن رَّبِّهِمْ وَرَحْمَةٌ وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ ﴿۱۵۷﴾ |
157 پر دوى دې د خپل پالونكي پېرزوینې او رحمتونه وي او همدوى سم لاري دي.
|
| إِنَّ الصَّفَا وَالْمَرْوَةَ مِن شَعَآئِرِ اللّهِ فَمَنْ حَجَّ الْبَيْتَ أَوِ اعْتَمَرَ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِ أَن يَطَّوَّفَ بِهِمَا وَمَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَإِنَّ اللّهَ شَاكِرٌ عَلِيمٌ ﴿۱۵۸﴾ |
158 په رښتيا ((صفا)) او ((مروه)) د خداى له شعايرو (او نښو) ځنې دي،چا چې د بيت الله حج يا عمره وکړه؛ نو څه باک نه لري،چې که د دواړو ترمنځ سعى (= تګ راتګ) وكړي (او د مشركانو بې رويه كړنې د صفا او مروه د سپېڅليو ځايو مقام نشي راټېټولاى، چې د صفا او مروه پر غونډيو به يې بوتان كېښوول) او چا چې په خوښه کومه ښېګڼه وکړه؛ نو په حقيقت کې خداى يې ( د کړو وړو) منندوی (او په كړنو) يې پوه دى .
|
| إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنزَلْنَا مِنَ الْبَيِّنَاتِ وَالْهُدَى مِن بَعْدِ مَا بَيَّنَّاهُ لِلنَّاسِ فِي الْكِتَابِ أُولَئِكَ يَلعَنُهُمُ اللّهُ وَيَلْعَنُهُمُ اللَّاعِنُونَ ﴿۱۵۹﴾ |
159 په حقيقت کې كوم خلك،چې زموږ نازل شوي څرګند دلايل او لارښوونې په داسې حال كې پټوي،چې په كتاب كې خلكو ته روښانه شوي دي؛ نو خداى او ټول لعنت گر پرې لعنت وايي ؛
|
| إِلاَّ الَّذِينَ تَابُواْ وَأَصْلَحُواْ وَبَيَّنُواْ فَأُوْلَئِكَ أَتُوبُ عَلَيْهِمْ وَأَنَا التَّوَّابُ الرَّحِيمُ ﴿۱۶۰﴾ |
160 بې له هغو چې توبه ګار شول (او راوګرځېدل) او(خپلې بدې كړنې يې پر نېكو كړنو) سمې كړې او (پټ كړى حقيقت يې) راڅرګند كړ؛ نو زه يې توبه منم او زه لورین ډېر توبه منوونكي يم .
|
| إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا وَمَاتُوا وَهُمْ كُفَّارٌ أُولَئِكَ عَلَيْهِمْ لَعْنَةُ اللّهِ وَالْمَلآئِكَةِ وَالنَّاسِ أَجْمَعِينَ ﴿۱۶۱﴾ |
161 په رښتيا څوك چې كافران شوي او پر همدې حالت له دنيا تللي دي، پر هغوى د خداى او پرښتو او ټولو خلكو لعنت دى .
|
| خَالِدِينَ فِيهَا لاَ يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذَابُ وَلاَ هُمْ يُنظَرُونَ ﴿۱۶۲﴾ |
162 ( په همدې لعنتي حالت كې به) تل اوسي، نه به يې عذاب سپك شي او نه به ورته مهلت وركړ شي.
|
| وَإِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ لاَّ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الرَّحْمَنُ الرَّحِيمُ ﴿۱۶۳﴾ |
163 او ستاسې خداى همدا ايکې يو خداى دى،بې له هغه بل خداى نشته (چې هغه) لوراند (او) لورين دى ( د عام او خاص رحمت لرونكى دى)
|
| إِنَّ فِي خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ وَاخْتِلاَفِ اللَّيْلِ وَالنَّهَارِ وَالْفُلْكِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِمَا يَنفَعُ النَّاسَ وَمَا أَنزَلَ اللّهُ مِنَ السَّمَاءِ مِن مَّاء فَأَحْيَا بِهِ الأرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا وَبَثَّ فِيهَا مِن كُلِّ دَآبَّةٍ وَتَصْرِيفِ الرِّيَاحِ وَالسَّحَابِ الْمُسَخِّرِ بَيْنَ السَّمَاء وَالأَرْضِ لآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَعْقِلُونَ ﴿۱۶۴﴾ |
164 سکه د اسمانونو او ځمكې په پنځون كې، يو په بلې پسې د شپې او ورځې په راتګ كې، په هغو بېړيو كې،چې د خلكو د ګټې لپاره په سمندرونو كې ګرځي؛ اوبه چې خداى له پاسه را اوروي او مړه ځمكه پرې را ژوندۍ كوي او ډول ډول خځنده يې پكې خپاره كړي دي او (همداراز) د بادونو په لګولو كې او په هغو ورېځو كې،چې د اسمانونو او ځمكې ترمنځ ایل دي (؛نو دا) عقلمنو ته (د يوه پاک ذات) نښې دي.
|
| وَمِنَ النَّاسِ مَن يَتَّخِذُ مِن دُونِ اللّهِ أَندَادًا يُحِبُّونَهُمْ كَحُبِّ اللّهِ وَالَّذِينَ آمَنُواْ أَشَدُّ حُبًّا لِّلّهِ وَلَوْ يَرَى الَّذِينَ ظَلَمُواْ إِذْ يَرَوْنَ الْعَذَابَ أَنَّ الْقُوَّةَ لِلّهِ جَمِيعًا وَأَنَّ اللّهَ شَدِيدُ الْعَذَابِ ﴿۱۶۵﴾ |
165 او ( له دې نښو سره) ځينې داسې خلک هم شته،چې له الله سره يې (په عبادت کې) سيالان او انډول نيسي او د خداى هومره مينه ورسره کوي؛خو مؤمنينو ته (د مشركانو تر مينې،چې له خپلو خدايانو سره يې لري) الله پاك ډېر سخت ګران دى او هغوى (مشرکانو) چې ظلم كړى (او بې له خداى يې معبودان نيولي) چې كله (الهي) عذاب وګوري (؛نو) پوه به شي،چې ټول زورځواک خو يوازې له الله سره دى او په رښتيا خداى ډېر سخت عذابى دى،(نه خيالي معبودان، چې ترې ډارېږي) .
|
| إِذْ تَبَرَّأَ الَّذِينَ اتُّبِعُواْ مِنَ الَّذِينَ اتَّبَعُواْ وَرَأَوُاْ الْعَذَابَ وَتَقَطَّعَتْ بِهِمُ الأَسْبَابُ ﴿۱۶۶﴾ |
166 په دې وخت كې به (بېلارې او بېلارې كوونكي) مشران له خپلو لارويانو بېزاري څرګنده كړي؛خو پر عذاب به اخته شي او د خپلمنځي اړيکو او اسبابونو لړۍ به يې پرې شي.
|
| وَقَالَ الَّذِينَ اتَّبَعُواْ لَوْ أَنَّ لَنَا كَرَّةً فَنَتَبَرَّأَ مِنْهُمْ كَمَا تَبَرَّؤُواْ مِنَّا كَذَلِكَ يُرِيهِمُ اللّهُ أَعْمَالَهُمْ حَسَرَاتٍ عَلَيْهِمْ وَمَا هُم بِخَارِجِينَ مِنَ النَّارِ ﴿۱۶۷﴾ |
167او (په دې وخت كې) لارويان وايي : ((كاشكې يو ځل بيا دنيا ته تللي واى،چې له هغو[= بېلارې مشرانو] مو بېزاري څرګنده كړې واى؛لكه څنګه چې هغوى نن (له موږه) بېزاره دي!(( (هو) په دې توګه خداى يې كړنې د افسوس او پښېمانۍ په بڼه ورښيي او له اوره وتونکي نه دي.
|
| يَا أَيُّهَا النَّاسُ كُلُواْ مِمَّا فِي الأَرْضِ حَلاَلًا طَيِّبًا وَلاَ تَتَّبِعُواْ خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ ﴿۱۶۸﴾ |
168 خلكو! له هغو (څيزونو) وخورئ،چې په ځمکه کې حلال او پاک دي او د شيطان پر پلو مه ځئ، ځکه هغه، مو ښكاره دښمن دى،
|
| إِنَّمَا يَأْمُرُكُمْ بِالسُّوءِ وَالْفَحْشَاء وَأَن تَقُولُواْ عَلَى اللّهِ مَا لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۱۶۹﴾ |
169 هغه درته د بديو، بې حيايۍ او ناوړتياوو امر كوي،(او همداراز امر كوي) چې پرڅه نه پوهېږئ (؛نو) پر خداى يې وروتپئ .
|
| وَإِذَا قِيلَ لَهُمُ اتَّبِعُوا مَا أَنزَلَ اللّهُ قَالُواْ بَلْ نَتَّبِعُ مَا أَلْفَيْنَا عَلَيْهِ آبَاءنَا أَوَلَوْ كَانَ آبَاؤُهُمْ لاَ يَعْقِلُونَ شَيْئًا وَلاَ يَهْتَدُونَ ﴿۱۷۰﴾ |
170 او چې كله ورته وويل شي: ((څه چې خداى نازل كړي،لاروي يې وكړئ .)) وايي: (( موږ د خپلو پلرونو پر لار ځو.)) (ښه؛ نو) كه پلرونه يې پرڅه نه پوهېدل او سمه لار يې نه وه ميندلې؛(نو بيا به هم ورپسې ځئ
|
| وَمَثَلُ الَّذِينَ كَفَرُواْ كَمَثَلِ الَّذِي يَنْعِقُ بِمَا لاَ يَسْمَعُ إِلاَّ دُعَاء وَنِدَاء صُمٌّ بُكْمٌ عُمْيٌ فَهُمْ لاَ يَعْقِلُونَ ﴿۱۷۱﴾ |
171 او د كافرانو (د بلونكي) مثال د يو داسې چا (شپانه) په څېر دى،چې(څارويو ته له خطره د ژغورنې لپاره) اواز كوي؛ خو هغوى بې د بلنې او شړنې له غږه نور څه نه اوري (او د شپانه د خطر د غږ پر حقيقت او مفهوم نه پوهېږي؛ دا كافران په رښتینه كي) كاڼه، ګونګيان (او) ړانده دي؛ نو ځكه عقل نه کاروي
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ كُلُواْ مِن طَيِّبَاتِ مَا رَزَقْنَاكُمْ وَاشْكُرُواْ لِلّهِ إِن كُنتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ ﴿۱۷۲﴾ |
172 مؤمنانو! زموږ له درکړو پاکو نعمتونو وخورئ او كه يوازې هغه نمانځئ (؛نو) شكر یې پرځاى کړئ .
|
| إِنَّمَا حَرَّمَ عَلَيْكُمُ الْمَيْتَةَ وَالدَّمَ وَلَحْمَ الْخِنزِيرِ وَمَا أُهِلَّ بِهِ لِغَيْرِ اللّهِ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ بَاغٍ وَلاَ عَادٍ فَلا إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۱۷۳﴾ |
173 [پوه شئ،چې خداى] يوازې مرداره (غوښه)، وينه، د سرکوزي غوښه او څه چې د ((غيرالله)) په نامه ذبح كېږي حرام كړي دي (؛خو) كه څوك اړ شي، څه باک نشته؛خو چې سرغړاند او بريد ماتى نه وي؛ځكه خداى لورین بښوونکى دى .
|
| إِنَّ الَّذِينَ يَكْتُمُونَ مَا أَنزَلَ اللّهُ مِنَ الْكِتَابِ وَيَشْتَرُونَ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلًا أُولَئِكَ مَا يَأْكُلُونَ فِي بُطُونِهِمْ إِلاَّ النَّارَ وَلاَ يُكَلِّمُهُمُ اللّهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَلاَ يُزَكِّيهِمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿۱۷۴﴾ |
174 په رښتيا هغوى چې د خداى له رالېږلي كتابه څه پټوي او په ناڅیزه بيه يې پلوري (نو په حقيقت كې) دوی خپلې ګېډې له اوره ډکوي (او له دې لارې،چې كومې ډالۍ او عايد تر لاسه كوي، په حقيقت كې سوځنده اور دى) او خداى د قيامت پر ورځ ورسره خبرې نه كوي او ورته دردناك عذاب دى .
|
| أُولَئِكَ الَّذِينَ اشْتَرَوُاْ الضَّلاَلَةَ بِالْهُدَى وَالْعَذَابَ بِالْمَغْفِرَةِ فَمَآ أَصْبَرَهُمْ عَلَى النَّارِ ﴿۱۷۵﴾ |
175 دوى هغه کسان دي،چې د سمې لارې په بدل كې يې بېلاري او د بښنې په بدل كې يې عذاب وپېرل؛نو رښتيا چې دوى څومره پر اور زړور دي؟!
|
| ذَلِكَ بِأَنَّ اللّهَ نَزَّلَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ وَإِنَّ الَّذِينَ اخْتَلَفُواْ فِي الْكِتَابِ لَفِي شِقَاقٍ بَعِيدٍ ﴿۱۷۶﴾ |
176 دا ځکه چې خداى (اسماني) كتاب پرحقه (او له څرګندو دلايلو او نښو سره) نازل كړى او هغوى چې پكې (په پټولو، اړونې او تحريف) اختلاف راولي؛ نو په ژور درز (او اختلاف) كې پراته دي
|
| لَّيْسَ الْبِرَّ أَن تُوَلُّواْ وُجُوهَكُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَكِنَّ الْبِرَّ مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَالْمَلآئِكَةِ وَالْكِتَابِ وَالنَّبِيِّينَ وَآتَى الْمَالَ عَلَى حُبِّهِ ذَوِي الْقُرْبَى وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينَ وَابْنَ السَّبِيلِ وَالسَّآئِلِينَ وَفِي الرِّقَابِ وَأَقَامَ الصَّلاةَ وَآتَى الزَّكَاةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُواْ وَالصَّابِرِينَ فِي الْبَأْسَاء والضَّرَّاء وَحِينَ الْبَأْسِ أُولَئِكَ الَّذِينَ صَدَقُوا وَأُولَئِكَ هُمُ الْمُتَّقُونَ ﴿۱۷۷﴾ |
177 نېكي (يوازې) دا نه ده،چې تاسې (په نمانځه كې) خپل مخونه ختيځ او (يا) لويديځ لوري ته واړوئ؛ بلكې نېكي داده چې (چا) پر خداى او د قيامت پر ورځې او پرښتو او (اسماني) كتاب او پېغمبرانو ايمان راووړ او (خپله) شتمني يې ورته له ګرانښت سره سره پر خپلوانو او يتيمانو او مسكينانو او پرديسانو او درويزګرو او د مريانو په ازادولو کې ورکړه او پوره نمونځ يې وكړ او زكات يې وركړ او(همداراز) پر ژمنو درېدونکي وي او د تنګسې او ناروغيو او د جګړى په ډګر كې زغمناک وي. همدوى رښتوني (او ويناوې يې له خپلو ګروهو سره همغږې؛) او همدوی متقیان دي .
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِصَاصُ فِي الْقَتْلَى الْحُرُّ بِالْحُرِّ وَالْعَبْدُ بِالْعَبْدِ وَالأُنثَى بِالأُنثَى فَمَنْ عُفِيَ لَهُ مِنْ أَخِيهِ شَيْءٌ فَاتِّبَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ وَأَدَاء إِلَيْهِ بِإِحْسَانٍ ذَلِكَ تَخْفِيفٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَرَحْمَةٌ فَمَنِ اعْتَدَى بَعْدَ ذَلِكَ فَلَهُ عَذَابٌ أَلِيمٌ ﴿۱۷۸﴾ |
178 مؤمنانو! په وژل شویو كې د قصاص حكم درته ليكل شوى دى : ازاد، د ازاد او مريي د مريي او ښځه دې د ښځې په بدله كې [قصاصېږي]؛ نو که له چا [قاتل] سره خپل (ديني) ورور[= د وژل شوي ولي] څه نرمي وښووه (او د قصاص حكم يې د وينې په بيه واوړي)؛نو له غوره لارې دې كار واخلي (او د وينې خاوند دې د ديه وركوونكي حال په پام كې ونيسي) او قاتل دې هم په نېكۍ او خوښۍ (د مقتول ولي ته) ديه وركړي (او ناغېړي دې پکې نه كوي) دا مو د پالونكي له لوري اسانتيا او رحمت دى او كه چا تردې روسته تېرى وكړ؛ نو ورته دردوونكى عذاب دى .
|
| وَلَكُمْ فِي الْقِصَاصِ حَيَاةٌ يَاْ أُولِيْ الأَلْبَابِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ ﴿۱۷۹﴾ |
179 عقلمنو! تاسې ته په قصاص كې ژوند دى ( په كار ده،چې له دې قانونه سرغړونه ونکړئ) ښايي (له نا حق وينو تويولو) ځان وساتئ .
|
| كُتِبَ عَلَيْكُمْ إِذَا حَضَرَ أَحَدَكُمُ الْمَوْتُ إِن تَرَكَ خَيْرًا الْوَصِيَّةُ لِلْوَالِدَيْنِ وَالأقْرَبِينَ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِينَ ﴿۱۸۰﴾ |
180 پر تاسې فرض شوي دي : ((له تاسې،چې د كوم يو مرګ رانژدې شي او تر ځان روسته يې څه ښه )= شتمني ( پرېښې وي؛ نو مور و پلار او خپلوانو ته دې ښه شانته وصيت وكړي،(دا چار) پر متقیانو يو حق دى ))
|
| فَمَن بَدَّلَهُ بَعْدَ مَا سَمِعَهُ فَإِنَّمَا إِثْمُهُ عَلَى الَّذِينَ يُبَدِّلُونَهُ إِنَّ اللّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿۱۸۱﴾ |
181 نو که چا تر اورېدو روسته وصيت بدل كړ؛ نو ګناه يې يوازې پر بدلوونكيو ده. په رښتيا خداى پوه اورېدونكى دى .
|
| فَمَنْ خَافَ مِن مُّوصٍ جَنَفًا أَوْ إِثْمًا فَأَصْلَحَ بَيْنَهُمْ فَلاَ إِثْمَ عَلَيْهِ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۱۸۲﴾ |
182 نو که څوك د وصيت كوونكي له انحراف (او ځينو پاتوړو ته یې يو اړخېز كتل) يا ګناه (چې هسې نه د يوه ناوړه كار وصيت وكړي) وېرېږي؛نو كه څوك يې ترمنځ جوړجاړى وكړي؛ نو څه باک نشته (چې دا كار د وصيت اړولو تر حكم لاندې نه راځي) ؛ [ځکه] چې خداى لورین بښوونكى دى .
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيَامُ كَمَا كُتِبَ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ ﴿۱۸۳﴾ |
183 مؤمنانو! روژه پر تاسې فرض شوې ده؛لكه چې تر تاسې پر ړومبيو فرض شوې وه،ښايي متقیان شئ .
|
| أَيَّامًا مَّعْدُودَاتٍ فَمَن كَانَ مِنكُم مَّرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ وَعَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ طَعَامُ مِسْكِينٍ فَمَن تَطَوَّعَ خَيْرًا فَهُوَ خَيْرٌ لَّهُ وَأَن تَصُومُواْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۸۴﴾ |
184 د څو شمېرولو ورځو روژې دي (چې بايد ويې نيسئ؛ خو) که څوك له تاسې ناجوړه يا مسافر وي؛ نو په نورو ورځو كې دې يې شمېر پوره كړي او چې څوك د روژې نيولو وس نلري (؛لكه سخت ناروغان، بوډاګان او بوډۍ)؛نو لازم ده، چې كفاره وركړي : مسكين ته خواړه وركړي او چې څوك د خير كار وكړي؛ نو ورته غوره ده او كه پوهېږئ ؛نو روژه نيول ورته ښه دي .
|
| شَهْرُ رَمَضَانَ الَّذِيَ أُنزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدًى لِّلنَّاسِ وَبَيِّنَاتٍ مِّنَ الْهُدَى وَالْفُرْقَانِ فَمَن شَهِدَ مِنكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ وَمَن كَانَ مَرِيضًا أَوْ عَلَى سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِّنْ أَيَّامٍ أُخَرَ يُرِيدُ اللّهُ بِكُمُ الْيُسْرَ وَلاَ يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ وَلِتُكْمِلُواْ الْعِدَّةَ وَلِتُكَبِّرُواْ اللّهَ عَلَى مَا هَدَاكُمْ وَلَعَلَّكُمْ تَشْكُرُونَ ﴿۱۸۵﴾ |
185 رمضان هغه مياشت ده، چې هغه قرآن پكې نازل شوى،چې خلكو ته لارښود او د سمې لارې نښې او د حق او باطل توپيرونکى دى؛ نو كه له تاسې چا دا مياشت وليده؛ نو و دې يې نيسي او كه څوك ناجوړه يا مسافر وي؛ نو په نورو ورځو كې دې يې ونيسي. خداى پر تاسې اساني غواړي نه ګراني (موخه داده) چې دا ورځې پوره كړئ او دا چې خداى سمه لار درښوولې پر لويۍ وستايئ او ښايي شكر يې وکړئ .
|
| وَإِذَا سَأَلَكَ عِبَادِي عَنِّي فَإِنِّي قَرِيبٌ أُجِيبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ إِذَا دَعَانِ فَلْيَسْتَجِيبُواْ لِي وَلْيُؤْمِنُواْ بِي لَعَلَّهُمْ يَرْشُدُونَ ﴿۱۸۶﴾ |
186 او چې کله مې بندګان په اړه مې درنه وپوښتي،(نو ووايه:) په حقيقت کې زه نژدې يم او بلونكى،چې ما وبلي؛ نو دعا يې قبلوم؛ نو بايد بلنه مې ومني او پر ما ايمان راوړي،چې ښايي سمه لار ومومي (او مقصد ته ورسېږي) .
|
| أُحِلَّ لَكُمْ لَيْلَةَ الصِّيَامِ الرَّفَثُ إِلَى نِسَآئِكُمْ هُنَّ لِبَاسٌ لَّكُمْ وَأَنتُمْ لِبَاسٌ لَّهُنَّ عَلِمَ اللّهُ أَنَّكُمْ كُنتُمْ تَخْتانُونَ أَنفُسَكُمْ فَتَابَ عَلَيْكُمْ وَعَفَا عَنكُمْ فَالآنَ بَاشِرُوهُنَّ وَابْتَغُواْ مَا كَتَبَ اللّهُ لَكُمْ وَكُلُواْ وَاشْرَبُواْ حَتَّى يَتَبَيَّنَ لَكُمُ الْخَيْطُ الأَبْيَضُ مِنَ الْخَيْطِ الأَسْوَدِ مِنَ الْفَجْرِ ثُمَّ أَتِمُّواْ الصِّيَامَ إِلَى الَّليْلِ وَلاَ تُبَاشِرُوهُنَّ وَأَنتُمْ عَاكِفُونَ فِي الْمَسَاجِدِ تِلْكَ حُدُودُ اللّهِ فَلاَ تَقْرَبُوهَا كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللّهُ آيَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَّقُونَ ﴿۱۸۷﴾ |
187 تاسې ته د روژې په شپو كې له خپلو مېرمنو سره کوروالى حلال شوى دى. هغوى ستاسې او تاسې د هغوى جامه ياست (دواړه يو د بل ښكلا او يو د بل د ساتنې لامل ياست) خداى پوهېده،چې تاسې له خپلو ځانو سره خيانت كاوه (او دا منع شوى كار مو ترسره كاوه)؛ نو ستاسې توبه يې ومنله او ستاسې ګناه يې وبښله. اوس ورسره کوروالی کوئ او څه چې خداى درته روا كړي،ویې لټوئ او (همداراز د شپې له مخې) خورئ څښئ، تر هغه وخته، چې (د شپې) د تروږمۍ له تورې ليكې مو د سپېدې چاود تر سترګو شي بيا؛ نو تر شپې خپله روژه پوره كړئ او په جوماتونو كې، چې څيله ياست (؛نو) له خپلو مېرمنو سره مه يوځاى كېږئ، دا الهي پولې دي!؛نو (باخبر،د ګناه په نيت) مه ورنژدې كېږئ. خداى دغسې خپل آيتونه (احكام) خلكو ته څرګندوي، چې ښايې دوى (ځان) وساتي.
|
| وَلاَ تَأْكُلُواْ أَمْوَالَكُم بَيْنَكُم بِالْبَاطِلِ وَتُدْلُواْ بِهَا إِلَى الْحُكَّامِ لِتَأْكُلُواْ فَرِيقًا مِّنْ أَمْوَالِ النَّاسِ بِالإِثْمِ وَأَنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۱۸۸﴾ |
188 او تاسې په خپلو منځونو كې يو د بل مال په (ناحقه او) ناروا مه خورئ او مه هغه واكمنو ته (په بډو) ورکړئ، چې په دې توګه د خلكو د شتمنيو يوه برخه په ناروا وخورئ ،چې په ګناه يې (هم) پوهېږئ .
|
| يَسْأَلُونَكَ عَنِ الأهِلَّةِ قُلْ هِيَ مَوَاقِيتُ لِلنَّاسِ وَالْحَجِّ وَلَيْسَ الْبِرُّ بِأَنْ تَأْتُوْاْ الْبُيُوتَ مِن ظُهُورِهَا وَلَكِنَّ الْبِرَّ مَنِ اتَّقَى وَأْتُواْ الْبُيُوتَ مِنْ أَبْوَابِهَا وَاتَّقُواْ اللّهَ لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ ﴿۱۸۹﴾ |
189 له تا د مياشتو د نرۍ كېدو او غټېدو (د حكمت) په باب پوښتي، ورته ووايه : (( ( دا يوه طبيعي کالښود دی) چې خلك (د خپلو چارو) وخت او د حج (موسم) وپېژني او (د جاهليت دود پرېږدئ،چې حج ته به يې احرام واغوست؛ نو كورته به په وره نه ورننووتل او د شا له خوا به کورو ته ورننووتل.) )) نېك كار دا نه دى،چې كورته له شا وررننوځئ؛ بلكې نېکي د هغه ده، چې ځان ساتي او كورونو ته پر وره ورننوځي او (ځانونه) د خداى له (عذابه) وساتئ، ښايي بريالي شئ .
|
| وَقَاتِلُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ الَّذِينَ يُقَاتِلُونَكُمْ وَلاَ تَعْتَدُواْ إِنَّ اللّهَ لاَ يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ ﴿۱۹۰﴾ |
190 او د خداى په لار كې له هغوى سره وجنګېږئ،چې درسره جنګېږي خو ظالم [او پیلګر] مه اوسئ، ځکه خداى بلوسګر نه خوښوي .
|
| وَاقْتُلُوهُمْ حَيْثُ ثَقِفْتُمُوهُمْ وَأَخْرِجُوهُم مِّنْ حَيْثُ أَخْرَجُوكُمْ وَالْفِتْنَةُ أَشَدُّ مِنَ الْقَتْلِ وَلاَ تُقَاتِلُوهُمْ عِندَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ حَتَّى يُقَاتِلُوكُمْ فِيهِ فَإِن قَاتَلُوكُمْ فَاقْتُلُوهُمْ كَذَلِكَ جَزَاء الْكَافِرِينَ ﴿۱۹۱﴾ |
191 او هغوى [هغه بوت نمانځي،چې له هيڅ جنايته لاس نه اخلي] ووژنئ، چېرې مو چې وموندل او(همداسې يې) وباسئ؛ لکه تاسې چې يې ايستلي واست او فتنه او (بوت نمانځنه) تر وژلې ډېره سخته (گناه) ده او مسجدالحرام ته څېرمه ورسره تر هغې جګړه مه کوئ، چې يې درسره پکې جګړه نه وي کړي؛نو که يې درسره جګړه وکړه؛ نو و يې وژنئ، همدا د کافرانو جزا ده .
|
| فَإِنِ انتَهَوْاْ فَإِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۱۹۲﴾ |
192 او كه لاس يې واخست؛ نو خداى لورین بښونكى دى.
|
| وَقَاتِلُوهُمْ حَتَّى لاَ تَكُونَ فِتْنَةٌ وَيَكُونَ الدِّينُ لِلّهِ فَإِنِ انتَهَواْ فَلاَ عُدْوَانَ إِلاَّ عَلَى الظَّالِمِينَ ﴿۱۹۳﴾ |
193 او ورسره تر هغې وجنګېږئ،چې فتنه (او بوت نمانځنه او استبداد) پاتې نشي او دين، يوازې الهي دين وي؛ نو كه (له خپلې ناسمې لارې یې) لاس واخست (؛نو تاسې ترې لاس پر سر شئ؛ځكه) چې تېرى يوازې پر ظالمانو روا دى .
|
| الشَّهْرُ الْحَرَامُ بِالشَّهْرِ الْحَرَامِ وَالْحُرُمَاتُ قِصَاصٌ فَمَنِ اعْتَدَى عَلَيْكُمْ فَاعْتَدُواْ عَلَيْهِ بِمِثْلِ مَا اعْتَدَى عَلَيْكُمْ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ مَعَ الْمُتَّقِينَ ﴿۱۹۴﴾ |
194 د حرامې مياشتې بدله هماغه حرامه مياشت ده (كه دښمنانو يې حرمت مات كړ او جګړه يې درسره وكړه؛ نو تاسې هم حق لرئ،چې هماغسې وكړئ) او د ټولو حرمتونو ماتول برابر دي او که (په ټوليزه توګه) چا پر تاسې تېرى وكړ؛ نو ورته تېرى پرې وكړئ او (ځانونه) د خداى له (عذابه) وساتئ (او له بریده مه تېرېږئ) او پوه شئ،چې خداى له متقیانو سره دى .
|
| وَأَنفِقُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَلاَ تُلْقُواْ بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ وَأَحْسِنُوَاْ إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ ﴿۱۹۵﴾ |
195 او د خداى په لار كې لګښت وركړئ او( د لګښت په پرېښووو) په خپلو لاسونو خپل ځانونه مه هلاکوئ او نېکي وكړئ، چې خداى نېكان خوښوي .
|
| وَأَتِمُّواْ الْحَجَّ وَالْعُمْرَةَ لِلّهِ فَإِنْ أُحْصِرْتُمْ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ وَلاَ تَحْلِقُواْ رُؤُوسَكُمْ حَتَّى يَبْلُغَ الْهَدْيُ مَحِلَّهُ فَمَن كَانَ مِنكُم مَّرِيضًا أَوْ بِهِ أَذًى مِّن رَّأْسِهِ فَفِدْيَةٌ مِّن صِيَامٍ أَوْ صَدَقَةٍ أَوْ نُسُكٍ فَإِذَا أَمِنتُمْ فَمَن تَمَتَّعَ بِالْعُمْرَةِ إِلَى الْحَجِّ فَمَا اسْتَيْسَرَ مِنَ الْهَدْيِ فَمَن لَّمْ يَجِدْ فَصِيَامُ ثَلاثَةِ أَيَّامٍ فِي الْحَجِّ وَسَبْعَةٍ إِذَا رَجَعْتُمْ تِلْكَ عَشَرَةٌ كَامِلَةٌ ذَلِكَ لِمَن لَّمْ يَكُنْ أَهْلُهُ حَاضِرِي الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ ﴿۱۹۶﴾ |
196 او يوازې د خداى لپاره حج او عمره پوره وكړئ او كه (د خنډونو له امله) منع شوئ (د احرام تر تړلو روسته د دښمن له وېرې يا د ناروغۍ له امله مكې ته ننووتى نشئ)؛نو څه قرباني،چې کړاى شئ (و يې كړئ او احرام وباسئ) او خپل سرونه تر هغه مه خريئ،چې قرباني د حلالې ځاى ته نه وي رسېدلي؛خو كه څوك ناروغ وي يا يې په سر كې څه تكليف وي (او له دې امله خپل سر وخريي)؛نو په فديه کې دې روژې ونيسي يا دې صدقه وركړي يا دې قرباني وكړي او چې كله (له ناروغۍ او دښمن) خوندي او ډاډمن وئ ؛نو تر عمرې روسته دې حج پيل كړي؛نو څه قرباني يې،چې له لاسه پوره وي (و دې يې كړي) او كه د چا له وسې (قرباني) نه کېده؛ نو درې روژې دې د حج په پېر كې او اوه دې كور ته تر ستنېدو روسته ونيسي دا پوره لس (ورځې) دي (البته) دا اسانتيا د هغه لپاره ده،چې کورنۍ يې د مسجد الحرام په چاپېريال کې مېشت نه وي او (ځانونه) د خداى له (عذابه) وساتئ (او د الله د دې احكامو له سرغړونې ځان وژغورئ) او پوه شئ، چې په حقيقت کې الله سخت عذابى دى .
|
| الْحَجُّ أَشْهُرٌ مَّعْلُومَاتٌ فَمَن فَرَضَ فِيهِنَّ الْحَجَّ فَلاَ رَفَثَ وَلاَ فُسُوقَ وَلاَ جِدَالَ فِي الْحَجِّ وَمَا تَفْعَلُواْ مِنْ خَيْرٍ يَعْلَمْهُ اللّهُ وَتَزَوَّدُواْ فَإِنَّ خَيْرَ الزَّادِ التَّقْوَى وَاتَّقُونِ يَا أُوْلِي الأَلْبَابِ ﴿۱۹۷﴾ |
197 حج په ټاكليو مياشتو كې دى او چا چې په دې ميا شتو كې (د احرام په تړلو او د حج د مناسكو په پيل سره) حج پر ځان فرض كړ(؛نو بايد پوه شي چې) د حج په وخت كې دې له خپلو مېرمنو سره کوروالى ونکړي، ګناه ترې ونشي او جګړه ونکړي او كومې ښېګڼې،چې كوئ،خداى پرې پوهېږي. (او د حج ) د لارې توښه درسره واخلئ،چې په حقيقت کې غوره توښه له نارواوو ځان ژغورنه ده؛نو عقلمنو زما د (اوامرو له مخالفته) ځان وژغورئ .
|
| لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَن تَبْتَغُواْ فَضْلًا مِّن رَّبِّكُمْ فَإِذَا أَفَضْتُم مِّنْ عَرَفَاتٍ فَاذْكُرُواْ اللّهَ عِندَ الْمَشْعَرِ الْحَرَامِ وَاذْكُرُوهُ كَمَا هَدَاكُمْ وَإِن كُنتُم مِّن قَبْلِهِ لَمِنَ الضَّآلِّينَ ﴿۱۹۸﴾ |
198 تاسې په دې نه ګناهګارېږئ،چې د حج په مراسمو كې د پالونكي د فضل (ګټې وټې) ترلاسي په لټه كې شئ، بيا چې له ((عرفاته)) راکېوتئ؛ نو په ((مشعرالحرام)) كې خداى ياد كړئ او الله هسې ياد کړئ؛ لکه چې تاسې يې پر سمه لار بېولي ياست او تاسې تر دې دمه بېلارې واست .
|
| ثُمَّ أَفِيضُواْ مِنْ حَيْثُ أَفَاضَ النَّاسُ وَاسْتَغْفِرُواْ اللّهَ إِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۱۹۹﴾ |
199 بيا له هماغه ځايه راکېوځئ،چې (نور) خلک (منی ته) راکېوځي او له خدايه بښنه وغواړئ،چې سکه خداى لورین بښونکی دى .
|
| فَإِذَا قَضَيْتُم مَّنَاسِكَكُمْ فَاذْكُرُواْ اللّهَ كَذِكْرِكُمْ آبَاءكُمْ أَوْ أَشَدَّ ذِكْرًا فَمِنَ النَّاسِ مَن يَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا وَمَا لَهُ فِي الآخِرَةِ مِنْ خَلاَقٍ ﴿۲۰۰﴾ |
200 او چې تاسې (د حج) مناسک پاى ته ورسول؛نو الله داسې ياد کړئ؛لکه چې (پخوا) مو خپل پلرونه يادول او تردې لا زياته يادونه (له الله غوښتونکي دوه ډوله دي🙂 ځینې یې وايي: ((پالونكيه! موږ ته يې په دنيا كې راكړه))؛ خو په آخرت كې د دوى څه برخه نشته .
|
| وِمِنْهُم مَّن يَقُولُ رَبَّنَا آتِنَا فِي الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِي الآخِرَةِ حَسَنَةً وَقِنَا عَذَابَ النَّارِ ﴿۲۰۱﴾ |
201 او ځينې يې وايي : ((پالونكيه ! موږ ته په دنيا كې نېکي راكړه او په آخرت كې هم نېکي راكړه او د اور له عذابه مو وژغوره. ))
|
| أُولَئِكَ لَهُمْ نَصِيبٌ مِّمَّا كَسَبُواْ وَاللّهُ سَرِيعُ الْحِسَابِ ﴿۲۰۲﴾ |
202 د خپلو كړنو (او دعا) برخه وررسي او خداى ژرحسابى دى .
|
| وَاذْكُرُواْ اللّهَ فِي أَيَّامٍ مَّعْدُودَاتٍ فَمَن تَعَجَّلَ فِي يَوْمَيْنِ فَلاَ إِثْمَ عَلَيْهِ وَمَن تَأَخَّرَ فَلا إِثْمَ عَلَيْهِ لِمَنِ اتَّقَى وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُوا أَنَّكُمْ إِلَيْهِ تُحْشَرُونَ ﴿۲۰۳﴾ |
203 او خداى په شمېرليو ورځو (تشریق) كې ياد كړئ : (د ذي الحجي د مياشتې يولسمه، دولسمه او ديارلسمه) خو څوك چې بيړه وكړي او د (خداى ياد) په دوو ورځو كې وكړى؛ نو ګناهګار نه دى او که څوك ځنډ هم وكړي (او په درېیو ورځو كې يې وكړي) هم ګناهګار نه دى؛خو چې پرهېزګاري يې کړې وي او د الله د اوامرو له مخالفته ځان وژغورئ او پوه شئ، چې په حقيقت کې يوازې به د هغه پر لور ورټول کړاى شئ .
|
| وَمِنَ النَّاسِ مَن يُعْجِبُكَ قَوْلُهُ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا وَيُشْهِدُ اللّهَ عَلَى مَا فِي قَلْبِهِ وَهُوَ أَلَدُّ الْخِصَامِ ﴿۲۰۴﴾ |
204 د دنيا په ژوند كې د ځينو خلكو خبرې دې اريانوي (په ښكاره ښه مينه څرګندوي) او څه یې چې په زړه كې وي، خداى پرې ګواهوي؛خو هغه سخت ځېلي جګړه مار دى؛
|
| وَإِذَا تَوَلَّى سَعَى فِي الأَرْضِ لِيُفْسِدَ فِيِهَا وَيُهْلِكَ الْحَرْثَ وَالنَّسْلَ وَاللّهُ لاَ يُحِبُّ الفَسَادَ ﴿۲۰۵﴾ |
205 (چې نښه يې داده) چې پسې شا شو، پر ځمكه د فساد په خپرولو كې هڅه كوي، كښتونه او څاروي له منځه وړي او (سره له دې چې پوهېږي) خداى فساد نه خوښوي .
|
| وَإِذَا قِيلَ لَهُ اتَّقِ اللّهَ أَخَذَتْهُ الْعِزَّةُ بِالإِثْمِ فَحَسْبُهُ جَهَنَّمُ وَلَبِئْسَ الْمِهَادُ ﴿۲۰۶﴾ |
206 او چې ورته وويل شي : ((له خدايه ووېرېږه!)) (ننګ يې) ګناه ته پاروي؛نو د دوزخ اور ورته بس دى،چې خورا ناوړه هستوګنځى دى .
|
| وَمِنَ النَّاسِ مَن يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ وَاللّهُ رَؤُوفٌ بِالْعِبَادِ ﴿۲۰۷﴾ |
207 او له خلکو هغه دى،چې د خداى د رضا د تر لاسه کولو لپاره ځان پلوري او خداى پر خپلو بندګانو خوږمن دى.
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ ادْخُلُواْ فِي السِّلْمِ كَآفَّةً وَلاَ تَتَّبِعُواْ خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُّبِينٌ ﴿۲۰۸﴾ |
208 مؤمنانو! ټول د ايمان او اطاعت [اسلام] په وره ورننوځئ او د شيطان پر ليكو مه ځئ،چې هغه مو ښكاره دښمن دى .
|
| فَإِن زَلَلْتُمْ مِّن بَعْدِ مَا جَاءتْكُمُ الْبَيِّنَاتُ فَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ﴿۲۰۹﴾ |
209 خو كه (تردې ټولو) درته راغليو څرګندو نښو روسته بيا هم وښويېدئ (او بېلارې شئ )؛نو پوه شئ (چې د خداى د عدالت له منګولو تښتېداى نشئ) چې خداى ځواکمن حكيم دى .
|
| هَلْ يَنظُرُونَ إِلاَّ أَن يَأْتِيَهُمُ اللّهُ فِي ظُلَلٍ مِّنَ الْغَمَامِ وَالْمَلآئِكَةُ وَقُضِيَ الأَمْرُ وَإِلَى اللّهِ تُرْجَعُ الأمُورُ ﴿۲۱۰﴾ |
210 ايا ( د شيطان د فرمان لارويان، تردې ټولو نښو او روښانه کړلارو روسته) دې ته سترګې پر لار دي،چې خداى او پرښتې د سپينو ورېځو په سيوري کې ورشي (او نوي دلايل وركړي؟؛خو دا كار ناشونى دى!) او د هلاکولو چار (یې) سرته ورسي چار ترسره شوى او( ټولې) چارې يوازې خداى ته ورستنول کېږي.
|
| سَلْ بَنِي إِسْرَائِيلَ كَمْ آتَيْنَاهُم مِّنْ آيَةٍ بَيِّنَةٍ وَمَن يُبَدِّلْ نِعْمَةَ اللّهِ مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُ فَإِنَّ اللّهَ شَدِيدُ الْعِقَابِ ﴿۲۱۱﴾ |
211 بني اسراييل وپوښته : ((څومره څرګندې نښې مو ورکړې وې؟)) (؛خو هغوى د خداى وركړي توکیزې او مانيزې لارې وسیلې او نعمتونه په ناسمه لار كې وكارول) او څوك چې د الله وركړى نعمت بدل كړي (او پر ناسمو لارو يې ولګوي؛ نو پر سخت الهي عذاب به اخته شي)؛ځكه خداى سخت عذابى دی .
|
| زُيِّنَ لِلَّذِينَ كَفَرُواْ الْحَيَاةُ الدُّنْيَا وَيَسْخَرُونَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُواْ وَالَّذِينَ اتَّقَواْ فَوْقَهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ وَاللّهُ يَرْزُقُ مَن يَشَاءُ بِغَيْرِ حِسَابٍ ﴿۲۱۲﴾ |
212 كافرانو ته د دنيا ژوند ښکلى برېښول شوى دى او پر مؤمنانو (چې كله تش لاسي وي) ملنډې وهې او [حال دا چې] په قيامت كې به متقیان پرې لوړ او پورته وي؛(ځكه هلته حقيقي ارزښتونه راڅرګندېږي او واقعي بڼه نيسي) او د خداى چې چا ته خوښه شي، بې حسابه روزي وركوي .
|
| كَانَ النَّاسُ أُمَّةً وَاحِدَةً فَبَعَثَ اللّهُ النَّبِيِّينَ مُبَشِّرِينَ وَمُنذِرِينَ وَأَنزَلَ مَعَهُمُ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِيَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ فِيمَا اخْتَلَفُواْ فِيهِ وَمَا اخْتَلَفَ فِيهِ إِلاَّ الَّذِينَ أُوتُوهُ مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُمُ الْبَيِّنَاتُ بَغْيًا بَيْنَهُمْ فَهَدَى اللّهُ الَّذِينَ آمَنُواْ لِمَا اخْتَلَفُواْ فِيهِ مِنَ الْحَقِّ بِإِذْنِهِ وَاللّهُ يَهْدِي مَن يَشَاءُ إِلَى صِرَاطٍ مُّسْتَقِيمٍ ﴿۲۱۳﴾ |
213 (په پيل كې) ټول خلك يو امت و (په يوه لار روان ول او ترمنځ يې تضادونه نه ول، په ورو ورو ټولنې او پاړکۍ رامنځ ته شوې او ترمنځ يې اړپیچونه او تضادونه پيدا شول،په دې وخت كې) خداى پېغمبران ورولېږل چې (پر سم تګ) زيرګري او( پر كږو لارو د تګ له پايلو) ګواښګرندي ول او ورسره يې د [خدای] کتاب ولېږه،چې یې حق ته بلل، چې د خلکو ترمنځ د پېښ اړپیچ پرېکړه وکړي (مؤمنانو پكې اړپیچ ونکړ) اړپیچ یوازې هغوى راپېدا كړ،چې کتاب وركړ شوى و او ښه پاخه دلايل هم ورغلي ول؛ خو د خپلمنځي کينې او سيالۍ له امله يې اړپیچ ته ملا تړلې وه؛ نو خداى په خپله اراده مؤمنانو ته د دوى د شخړو پر مهال د حق لورى وروښود (؛خو بې ايمانه خلك هماغسې په اړپیچ او بېلارۍ كې پاتې شول) او د خداى چې چاته خوښه شي سمه لار ورښيي .
|
| أَمْ حَسِبْتُمْ أَن تَدْخُلُواْ الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَأْتِكُم مَّثَلُ الَّذِينَ خَلَوْاْ مِن قَبْلِكُم مَّسَّتْهُمُ الْبَأْسَاء وَالضَّرَّاء وَزُلْزِلُواْ حَتَّى يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُواْ مَعَهُ مَتَى نَصْرُ اللّهِ أَلا إِنَّ نَصْرَ اللّهِ قَرِيبٌ ﴿۲۱۴﴾ |
214 ايا انګېرئ،چې همداسې به جنت ته ورننوځئ،حال دا چې لا تر اوسه پر تاسې هغه حالات راغلي نه دي، چې تر تاسې پر ړومبنيو راغلي ول؟ پر هغوى ستونزې راغلې وې، كړاوونه ورورسېدل او دومره غمجن او اندېښمن شول،چې استازي او مؤمنو ملګرو يې وويل: ((چې کله به د الله مرسته راشي؟!)) ( په دې وخت كې يې ترې مرسته وغوښته او ورته وويل شو:) پوه شئ،چې د خداى مرسته نژدې ده !
|
| يَسْأَلُونَكَ مَاذَا يُنفِقُونَ قُلْ مَا أَنفَقْتُم مِّنْ خَيْرٍ فَلِلْوَالِدَيْنِ وَالأَقْرَبِينَ وَالْيَتَامَى وَالْمَسَاكِينِ وَابْنِ السَّبِيلِ وَمَا تَفْعَلُواْ مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللّهَ بِهِ عَلِيمٌ ﴿۲۱۵﴾ |
215 تا پوښتي : څه [د خدای په لار کې] ولګو؟ ورته ووايه : (( کوم خير او نېکي ( او ګټوره توکیزه او مانیزه پانګه) چې خیراتوئ؛ نو خپل مور و پلار او خپلوانو او يتيمانو او مسكينانو او پرديسانو ته يې ورکړئ .)) او هره ښېګڼه، چې كوئ؛ نو په حقيقت کې خداى ترې خبر دى (لازم نه ده چې ځان وښيئ، هغه پوهېږي).
|
| كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتَالُ وَهُوَ كُرْهٌ لَّكُمْ وَعَسَى أَن تَكْرَهُواْ شَيْئًا وَهُوَ خَيْرٌ لَّكُمْ وَعَسَى أَن تُحِبُّواْ شَيْئًا وَهُوَ شَرٌّ لَّكُمْ وَاللّهُ يَعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۲۱۶﴾ |
216 د خداى په لار کې جهاد درباندې فرض شوى دى، که څه هم نه يې خوښوئ او ښايي يو څيز بد وګڼئ؛ خو درته ښه وي او ښايي يو څيز ښه وګڼئ؛ خو درته بد وي او خداى پوهېږي او تاسې نه پوهېږئ .
|
| يَسْأَلُونَكَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرَامِ قِتَالٍ فِيهِ قُلْ قِتَالٌ فِيهِ كَبِيرٌ وَصَدٌّ عَن سَبِيلِ اللّهِ وَكُفْرٌ بِهِ وَالْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَإِخْرَاجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَكْبَرُ عِندَ اللّهِ وَالْفِتْنَةُ أَكْبَرُ مِنَ الْقَتْلِ وَلاَ يَزَالُونَ يُقَاتِلُونَكُمْ حَتَّىَ يَرُدُّوكُمْ عَن دِينِكُمْ إِنِ اسْتَطَاعُواْ وَمَن يَرْتَدِدْ مِنكُمْ عَن دِينِهِ فَيَمُتْ وَهُوَ كَافِرٌ فَأُوْلَئِكَ حَبِطَتْ أَعْمَالُهُمْ فِي الدُّنْيَا وَالآخِرَةِ وَأُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ ﴿۲۱۷﴾ |
217 له تا په حرامه مياشت كې د جګړې په اړه پوښتي؟ ورته ووايه :((جګړه پكې ستره [ګناه] ده؛ خو د خداى له لارې د خلكو منع كول او پر خداى كافرېدل او د مسجدالحرام نه درناوى او د اوسېدونكيو شړل يې د خداى پر وړاندې هم ستره (ګناه) ده))؛ خو فتنه راولاړول (او نامناسب چاپېريال،چې خلك كفر ته هڅېږي او د ايمان مخه يې نيول كېږي) تر وژلې ستره (ګناه) ده او مشركان به تل درسره جنګېږي،چې كه له وسې يې وشي؛نو تاسې به له خپل دينه واړوي؛خو كه څوك له خپل دينه واوړي او کافر ومري؛ نو [تېرې] نېکۍ یې په دنيا او آخرت تويې ولاړې او همېشني اور مېشتي به وي .
|
| إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ وَالَّذِينَ هَاجَرُواْ وَجَاهَدُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ أُوْلَئِكَ يَرْجُونَ رَحْمَتَ اللّهِ وَاللّهُ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۲۱۸﴾ |
218 په حقيقت کې هغوى چې ايمان راوړى او هغوى چې هجرت كړى او د خداى په لار كې يې جهاد كړى؛ (؛نو) همدوى د خداى رحمت ته هيلمن دي او خداى ډېر بښونكى لورین دى .
|
| يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْخَمْرِ وَالْمَيْسِرِ قُلْ فِيهِمَا إِثْمٌ كَبِيرٌ وَمَنَافِعُ لِلنَّاسِ وَإِثْمُهُمَآ أَكْبَرُ مِن نَّفْعِهِمَا وَيَسْأَلُونَكَ مَاذَا يُنفِقُونَ قُلِ الْعَفْوَ كَذَلِكَ يُبيِّنُ اللّهُ لَكُمُ الآيَاتِ لَعَلَّكُمْ تَتَفَكَّرُونَ ﴿۲۱۹﴾ |
219 د شرابو او جوارۍ په باب دې پوښتي،ورته ووايه :(( په دواړو كې ستره ګناه ده او ( له توکیزه پلوه) خلكو ته يو څه ګټه هم لري؛خو زيان يې تر ګټې ډېر دى.)) او پوښتي : ((څه څيز نفقه كړو؟)) ورته ووايه : (( څه چې درنه زيات وي .)) دغسې خداى درته په څرګنده آيتونه (احكام ) بيانوي، ښايي فكر وكړئ،
|
| فِي الدُّنْيَا وَالآخِرَةِ وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الْيَتَامَى قُلْ إِصْلاَحٌ لَّهُمْ خَيْرٌ وَإِنْ تُخَالِطُوهُمْ فَإِخْوَانُكُمْ وَاللّهُ يَعْلَمُ الْمُفْسِدَ مِنَ الْمُصْلِحِ وَلَوْ شَاء اللّهُ لأعْنَتَكُمْ إِنَّ اللّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ﴿۲۲۰﴾ |
220 (خداى درته خپل آيتونه څرګند کړل،چې) د دنيا او آخرت په باب (فکر وکړئ) او د يتيمانو په باب دې پوښتي، ورته ووايه : (( د (چارو) سمبالښت يې غوره چار دى او كه ورسره ګډ شئ؛ نو وروڼه مو دي)) خداى ((ورانكاري)) او ((روغ چاري)) سره پېژني او كه خداى غوښتي واى؛ نو تاسې يې له ستونزو سره مخامخولئ (او حكم يې كاوه،چې د يتيمانو پر پالنې سربېره، بيخي له خپلو مالونو يې ژوند او مالونه بېل كړئ؛خو خداى داسې نه كوي)؛ ځكه هغه بريمن حکيم دى .
|
| وَلاَ تَنكِحُواْ الْمُشْرِكَاتِ حَتَّى يُؤْمِنَّ وَلأَمَةٌ مُّؤْمِنَةٌ خَيْرٌ مِّن مُّشْرِكَةٍ وَلَوْ أَعْجَبَتْكُمْ وَلاَ تُنكِحُواْ الْمُشِرِكِينَ حَتَّى يُؤْمِنُواْ وَلَعَبْدٌ مُّؤْمِنٌ خَيْرٌ مِّن مُّشْرِكٍ وَلَوْ أَعْجَبَكُمْ أُوْلَئِكَ يَدْعُونَ إِلَى النَّارِ وَاللّهُ يَدْعُوَ إِلَى الْجَنَّةِ وَالْمَغْفِرَةِ بِإِذْنِهِ وَيُبَيِّنُ آيَاتِهِ لِلنَّاسِ لَعَلَّهُمْ يَتَذَكَّرُونَ ﴿۲۲۱﴾ |
221 او مشرکانې تر مسلمانېدو مه واده کوئ (كه څه له وينځوو سره له واده كولو پرته مو لاس نه رسېږي؛ ځكه) مؤمنه وينځه تر (ازادې) مشركې غوره ده،كه څه هم (ښكلا، شتمني او مقام يې) ستاسې خوښ وي او مؤمنې ښځې مشركانو ته تر مسلمانېدو پورې مه وركوئ (؛خو كه اړ شوئ؛مؤمنو مريانو ته يې ورنكاح كړئ؛ ځكه) مسلمان مريى تر ازاد مشركه ښه دى .كه څه هم (مال،ښكلا او شتمني يې) ستاسې خوښ وي،هغوى مو اور ته وربولي او خداى په خپل فرمان تاسې د جنت او بښنې لوري ته رابولي او خداى خلكو ته خپل حكمونه په ډاګه څرګندوي، ښايي نصيحت ومني .
|
| وَيَسْأَلُونَكَ عَنِ الْمَحِيضِ قُلْ هُوَ أَذًى فَاعْتَزِلُواْ النِّسَاء فِي الْمَحِيضِ وَلاَ تَقْرَبُوهُنَّ حَتَّىَ يَطْهُرْنَ فَإِذَا تَطَهَّرْنَ فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَيْثُ أَمَرَكُمُ اللّهُ إِنَّ اللّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ ﴿۲۲۲﴾ |
222 او (د ښځو) د مياشتنۍ جامې په باب دې پوښتي، ورته ووايه : ((هغه يو رنځ دى؛ نو ځكه په حيض كې له ښځو بېل اوسئ او تر هغې مه ورنژدې كېږئ،چې پاكې شوې نه وي؛ نو چې پاكې شوې؛ نو له هغې لارې ورشئ، چې خداى درته امر كړى،چې د خداى توبه ګاران او (هم) پاكان خوښېږي .))
|
| نِسَآؤُكُمْ حَرْثٌ لَّكُمْ فَأْتُواْ حَرْثَكُمْ أَنَّى شِئْتُمْ وَقَدِّمُواْ لأَنفُسِكُمْ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّكُم مُّلاَقُوهُ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ ﴿۲۲۳﴾ |
223 ښځې مو ستاسې كروندې دي؛نو هر وخت،چې مو خوښه وي، ورسره يوځاى شئ (او زيار وباسئ،چې له دې فرصته ګټنه وكړئ او د صالحو اولادونو په روزنې) زېرمه مو مخکې ولېږئ او (ځانونه مو) د خداى له (عذابه) وساتئ او پوه شئ،چې يوه ورځ له هغه سره مخامخېدونکي ياست او مؤمنانو ته (ددې مخامخېدنې) زېرى وركړه .
|
| وَلاَ تَجْعَلُواْ اللّهَ عُرْضَةً لِّأَيْمَانِكُمْ أَن تَبَرُّواْ وَتَتَّقُواْ وَتُصْلِحُواْ بَيْنَ النَّاسِ وَاللّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿۲۲۴﴾ |
224 او خداى خپلو سوګندونو ته مه لاسوندوئ ،چې (په دې پلمه) له نېکو چارو او تقوا او د خلكو ترمنځ د روغې جوړې له چارو منع شئ . خداى اورېدونکى پوه دى
|
| لاَّ يُؤَاخِذُكُمُ اللّهُ بِاللَّغْوِ فِيَ أَيْمَانِكُمْ وَلَكِن يُؤَاخِذُكُم بِمَا كَسَبَتْ قُلُوبُكُمْ وَاللّهُ غَفُورٌ حَلِيمٌ ﴿۲۲۵﴾ |
225 خداى مو پر هغو سوګندونو نه نيسي،چې په ناپامۍ مو کړي وي؛ خو په هغو مو نيسي،چې د زړه له كومي مو کړي وي، خداى ډېر بښونكى (او) تېرېدونكى دى
|
| لِّلَّذِينَ يُؤْلُونَ مِن نِّسَآئِهِمْ تَرَبُّصُ أَرْبَعَةِ أَشْهُرٍ فَإِنْ فَآؤُوا فَإِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ ﴿۲۲۶﴾ |
226 چې څوک له خپلو مېرمنو سره له ملاستې سوګند وخوري [=ايلا] څلور مياشتې دې وګوري (او په دې موده كې دې له خپلې مېرمنې سره د ګډ ژوند او يا طلاق وضعيت څرګند كړي؛) نو كه (په دې فرصت كې) پخلا شول(؛نو څه پرې نشته؛ځكه) خداى ډېر بښونكى لورونکى دى
|
| وَإِنْ عَزَمُواْ الطَّلاَقَ فَإِنَّ اللّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿۲۲۷﴾ |
227 خو كه (په شرايطو يې) د بېلتون هوډ كړى و؛ نو( څه ممانعت نه لري؛ځکه) چې خداى اورېدونكى پوه دى .
|
| وَالْمُطَلَّقَاتُ يَتَرَبَّصْنَ بِأَنفُسِهِنَّ ثَلاَثَةَ قُرُوَءٍ وَلاَ يَحِلُّ لَهُنَّ أَن يَكْتُمْنَ مَا خَلَقَ اللّهُ فِي أَرْحَامِهِنَّ إِن كُنَّ يُؤْمِنَّ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ وَبُعُولَتُهُنَّ أَحَقُّ بِرَدِّهِنَّ فِي ذَلِكَ إِنْ أَرَادُواْ إِصْلاَحًا وَلَهُنَّ مِثْلُ الَّذِي عَلَيْهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ وَلِلرِّجَالِ عَلَيْهِنَّ دَرَجَةٌ وَاللّهُ عَزِيزٌ حَكُيمٌ ﴿۲۲۸﴾ |
228 او طلاقې شوې ښځې دې تر درېيو مياشتنيو جامو وګوري او كه پر خداى او قيامت ايمان لري؛ نو څه چې خداى د دوى په رحم (زيلانځ) كې پيدا كړي وي، پټ يې نه کړي او كه په همدې وخت (د عدت وخت) كې يې مړونه د خپلو اړيكو سمولو ته چمتو وي (؛نو تر نورو) حق لري،چې نكاح ورسره وكړي او پر ((مړونو)) د مېرمنو داسې مشروع حقوق دي؛ لكه د مړونو چې پر ((مېرمنو)) دي؛خو نارينه ترې لوړ دي او خداى ځواکمن حکيم دى .
|
| الطَّلاَقُ مَرَّتَانِ فَإِمْسَاكٌ بِمَعْرُوفٍ أَوْ تَسْرِيحٌ بِإِحْسَانٍ وَلاَ يَحِلُّ لَكُمْ أَن تَأْخُذُواْ مِمَّا آتَيْتُمُوهُنَّ شَيْئًا إِلاَّ أَن يَخَافَا أَلاَّ يُقِيمَا حُدُودَ اللّهِ فَإِنْ خِفْتُمْ أَلاَّ يُقِيمَا حُدُودَ اللّهِ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِمَا فِيمَا افْتَدَتْ بِهِ تِلْكَ حُدُودُ اللّهِ فَلاَ تَعْتَدُوهَا وَمَن يَتَعَدَّ حُدُودَ اللّهِ فَأُوْلَئِكَ هُمُ الظَّالِمُونَ ﴿۲۲۹﴾ |
229 (راستنېدونکى) طلاق دوه ځل دى (او په هر ځل دې) ښځه په سمه توګه وساتل شي (او پُخلا شي) او يا دې يې په ښه توګه پرېږدي (او ترې بېل شي) او تاسې (مړونو) ته روا نه ده، څه مو چې وركړي وي،يو څه ترې بېرته واخلئ؛ خو دا چې دواړه مېړه او مېرمن وېرېږي،چې (د واده د احكامو په باب) به الهي حدود عملي نه کړي؛ نو كه وېرېږئ، چې دواړه الهي حدود عملي كولاى نشي؛ نو پر دواړو څه ممانعت نشته، چې مېرمن، مېړه ته تاوان وركړي (او طلاق واخلي) دا د خداى ( ټاكلې) پولي دي، له دې مه اوړئ او چې څوك ترې واوړي؛ نو ظالمان دي .
|
| فَإِن طَلَّقَهَا فَلاَ تَحِلُّ لَهُ مِن بَعْدُ حَتَّىَ تَنكِحَ زَوْجًا غَيْرَهُ فَإِن طَلَّقَهَا فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِمَا أَن يَتَرَاجَعَا إِن ظَنَّا أَن يُقِيمَا حُدُودَ اللّهِ وَتِلْكَ حُدُودُ اللّهِ يُبَيِّنُهَا لِقَوْمٍ يَعْلَمُونَ ﴿۲۳۰﴾ |
230 بيا كه (له دوه ځل طلاق او راستنېدو روسته ښځې ته درېيم ځل) طلاق وركړي؛ نو دا ښځه بيا ورته روا نه ده؛ خو دا چې له بل چا سره يې نكاح وشي (او کوروالى وكړي؛نو په دې حال كې) كه ( دويم مېړه) طلاق وركړ؛ نو باك نه لري،چې لومړى مېړه ورسره نكاح وكړي،که باور يې وي، چې د الهي حدودو درناوى به كوي او دا الهي پولې دي، چې پوهانو ته ویل کېږي .
|
| وَإِذَا طَلَّقْتُمُ النَّسَاء فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَأَمْسِكُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ أَوْ سَرِّحُوهُنَّ بِمَعْرُوفٍ وَلاَ تُمْسِكُوهُنَّ ضِرَارًا لَّتَعْتَدُواْ وَمَن يَفْعَلْ ذَلِكَ فَقَدْ ظَلَمَ نَفْسَهُ وَلاَ تَتَّخِذُوَاْ آيَاتِ اللّهِ هُزُوًا وَاذْكُرُواْ نِعْمَتَ اللّهِ عَلَيْكُمْ وَمَا أَنزَلَ عَلَيْكُمْ مِّنَ الْكِتَابِ وَالْحِكْمَةِ يَعِظُكُم بِهِ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ ﴿۲۳۱﴾ |
231 او چې ښځې مو طلاقې كړې او د ((عدت)) ورځې يې په پوره كېدو شي؛ نو يا يې په ښه توګه وساتئ (او پُخلا شئ) او يا يې په ښه توګه خوشې كړئ او زيان ورسولو لپاره يې مه ساتئ چې (په حقوقو یې) تېری وکړئ او چا چې داسې وكړل، پر ځان يې ظلم كړى دى او (په دې كړنو او له الهي قوانينو پر ناوړې ګټنې) د خداى پر آيتونو ملنډې مه وهئ او خداى دركړي نعمتونه درياد كړئ او (هم) پر تاسې نازل شوي اسماني كتاب او حكمت (هم درياد كړئ) چې خداى پرې پند دركوي. له خدايه ووېريږئ او پوه شئ،چې خداى پر هر څه پوه دى ( او د هغوى پر نيت پوه دى،چې له الهي قوانينو ناوړه ګټه اخلي )
|
| وَإِذَا طَلَّقْتُمُ النِّسَاء فَبَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلاَ تَعْضُلُوهُنَّ أَن يَنكِحْنَ أَزْوَاجَهُنَّ إِذَا تَرَاضَوْاْ بَيْنَهُم بِالْمَعْرُوفِ ذَلِكَ يُوعَظُ بِهِ مَن كَانَ مِنكُمْ يُؤْمِنُ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ ذَلِكُمْ أَزْكَى لَكُمْ وَأَطْهَرُ وَاللّهُ يَعْلَمُ وَأَنتُمْ لاَ تَعْلَمُونَ ﴿۲۳۲﴾ |
232 او چې کله مو ښځې طلاقې كړې؛ خو خپل عدت يې پوره كړ؛ نو مخه يې مه نيسئ،چې له خپلو (مخكېنيو) مړونو سره واده وكړي، كه په خپلو كې رضا شوي وي،له دې لارښوونې يوازې هغوى پند اخلي، چې پر خداى او د قيامت پر ورځې ايمان لري (او عمل پرې كوي). خداي پوهېږي دا (لارښوونه) ستاسې (د كورنيو) د ودې لپاره اغېزمنه او د ناپاكيو وينځلو ته ګټوره ده او تاسې نه پوهېږئ .
|
| وَالْوَالِدَاتُ يُرْضِعْنَ أَوْلاَدَهُنَّ حَوْلَيْنِ كَامِلَيْنِ لِمَنْ أَرَادَ أَن يُتِمَّ الرَّضَاعَةَ وَعلَى الْمَوْلُودِ لَهُ رِزْقُهُنَّ وَكِسْوَتُهُنَّ بِالْمَعْرُوفِ لاَ تُكَلَّفُ نَفْسٌ إِلاَّ وُسْعَهَا لاَ تُضَآرَّ وَالِدَةٌ بِوَلَدِهَا وَلاَ مَوْلُودٌ لَّهُ بِوَلَدِهِ وَعَلَى الْوَارِثِ مِثْلُ ذَلِكَ فَإِنْ أَرَادَا فِصَالًا عَن تَرَاضٍ مِّنْهُمَا وَتَشَاوُرٍ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْهِمَا وَإِنْ أَرَدتُّمْ أَن تَسْتَرْضِعُواْ أَوْلاَدَكُمْ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِذَا سَلَّمْتُم مَّآ آتَيْتُم بِالْمَعْرُوفِ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ ﴿۲۳۳﴾ |
233 او ميندې خپلو اولادونو ته پوره دوه كاله تى وركوي . (دا حكم) هغه چا ته دى،چې غواړي د تي رودنې موده پوره كړي . د ماشوم پر پلار لازمه ده،چې مور ته د تي رودنې په وخت كې په غوره توګه خوراك او جامې وركړي ( ان كه طلاق يې هم اخستى وي) (او) هر څوك تر خپلې وسې ژمن دى، مور (له پلار سره د اختلاف له امله) ماشوم ته د زيان رسولو حق نه لري او نه پلار او پر وارث يې هم لازمه ده ،چې دا كار وكړي [= د تي وركولو په وخت كې د مور لګښت وركړي] او كه دواړه په خپله خوښه او مشوره ماشوم له تي ژر غوڅ كړي؛ نو څه باك يې نشته او كه (د ناوسۍ او يا د مور د موافقې په نه شتون كې) مو وغوښتل،چې خپلو اولادونو ته دايي ونيسئ؛نو څه ګناه يې نشته؛خو په دې شرط، چې د مور پخوانى حق په ښه توګه ادا كړئ او د خداى (د فرمان له سرغړونې) ووېريږئ او پوه شئ،څه چې كوئ، خداى يې ليدونکى دى .
|
| وَالَّذِينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنكُمْ وَيَذَرُونَ أَزْوَاجًا يَتَرَبَّصْنَ بِأَنفُسِهِنَّ أَرْبَعَةَ أَشْهُرٍ وَعَشْرًا فَإِذَا بَلَغْنَ أَجَلَهُنَّ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا فَعَلْنَ فِي أَنفُسِهِنَّ بِالْمَعْرُوفِ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ ﴿۲۳۴﴾ |
234 او له تاسې چې څوك مري او مېرمنې ترې پاتېږي؛ نو دوی بايد څلور مياشتې او لس ورځې (په عدت كې) تېرې كړي؛خو که دا موده يې پوره كړه؛ نو بيا پر تاسې ګناه نشته،چې كه څه غواړي،هغوى دې په خپله خوښه په ښه توګه وكړي (او د خپلې خوښې له سړي سره دې واده وكړي) او خداى ستاسې له كړنو خبر دى
|
| وَلاَ جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِيمَا عَرَّضْتُم بِهِ مِنْ خِطْبَةِ النِّسَاء أَوْ أَكْنَنتُمْ فِي أَنفُسِكُمْ عَلِمَ اللّهُ أَنَّكُمْ سَتَذْكُرُونَهُنَّ وَلَكِن لاَّ تُوَاعِدُوهُنَّ سِرًّا إِلاَّ أَن تَقُولُواْ قَوْلًا مَّعْرُوفًا وَلاَ تَعْزِمُواْ عُقْدَةَ النِّكَاحِ حَتَّىَ يَبْلُغَ الْكِتَابُ أَجَلَهُ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ يَعْلَمُ مَا فِي أَنفُسِكُمْ فَاحْذَرُوهُ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ غَفُورٌ حَلِيمٌ ﴿۲۳۵﴾ |
235 كه په كنايه كې (د عدت پر وخت له كونډو ښځو سره) د نكاح هيله څرګنده كړئ او يا مو دا هوډ په زړه كې کړی وي (او نه يې څرګندوئ؛نو په دواړو بڼو كې ) پر تاسې څه ګناه نشته،خداى پوهېږي،چې هغوى به په زړونو كې دريادېږي (او خداى په معقوله توګه ستاسې د فطري غوښتنو مخالف نه دى)؛خو پټ په پټه به ورسره د واده خبره نه كوئ؛خو دا چې په غوره او روا ډول (په كنايه كې) ورته خبره ورياده كړئ؛خو تر هغې یې چې د عدت وخت پوره شوى نه وي،نكاح به نه كوئ او پوه شئ،څه چې ستاسې په زړونوكې دي، خداى پرې خبردى. له مخالفته یې ووېرېږئ او پوه شئ،چې خداى زغمناک بښونكى دى ( او بندګانو ته په سزا وركولو كې بيړه نه كوي .)
|
| لاَّ جُنَاحَ عَلَيْكُمْ إِن طَلَّقْتُمُ النِّسَاء مَا لَمْ تَمَسُّوهُنُّ أَوْ تَفْرِضُواْ لَهُنَّ فَرِيضَةً وَمَتِّعُوهُنَّ عَلَى الْمُوسِعِ قَدَرُهُ وَعَلَى الْمُقْتِرِ قَدْرُهُ مَتَاعًا بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُحْسِنِينَ ﴿۲۳۶﴾ |
236 پرتاسې ددې ګناه نشته كه ښځو ته تر لاس وروړو يا د مهر تر ټاكلو مخكې (د ځينو لاملونو له مخې) طلاق وركړئ؛ نو (په دې وخت كې) هغوى (له مناسبو ډاليو) برخمنې كړئ، شتمن دې له خپلې وسې او تنګلاسى دې (هم) له خپلې وسې سره سمه ډالۍ (چې د وركوونكي او اخستونكي له شتمنۍ سره ښايي) په ښه توګه وركړي (او دا کار) پر نېكانو(لازم او) حق دى .
|
| وَإِن طَلَّقْتُمُوهُنَّ مِن قَبْلِ أَن تَمَسُّوهُنَّ وَقَدْ فَرَضْتُمْ لَهُنَّ فَرِيضَةً فَنِصْفُ مَا فَرَضْتُمْ إَلاَّ أَن يَعْفُونَ أَوْ يَعْفُوَ الَّذِي بِيَدِهِ عُقْدَةُ النِّكَاحِ وَأَن تَعْفُواْ أَقْرَبُ لِلتَّقْوَى وَلاَ تَنسَوُاْ الْفَضْلَ بَيْنَكُمْ إِنَّ اللّهَ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ ﴿۲۳۷﴾ |
237 او كه تاسې ښځو ته تر لا س وروړو مخكې طلاق وركړئ؛خو مهر مو ورته ټاكلى وي؛ نو( په دې بڼه كې لازم ده، چې) نيمايي مهر وركړئ؛ خو دا چې هغوى (خپل حق) وبښي،يا(حال دا چې صغيره او ناپوهه وي، ولي یې؛ يعنې) د نكاح تړلو واكمن يې ورته وبښي او بخشش (او ټول مهر وربښل) مو پرهېزګارۍ ته خورا نژدې دى او پخپلو كې يو له بل سره نېکي كول مه هېروئ (؛ځكه) خداى ستاسې د کړنو ليدونکى دى.
|
| حَافِظُواْ عَلَى الصَّلَوَاتِ والصَّلاَةِ الْوُسْطَى وَقُومُواْ لِلّهِ قَانِتِينَ ﴿۲۳۸﴾ |
238 پر (پنځګونو) نمونځونو او (په تېره) د منځني نمانځه [= د ماسپښين نمونځ ] په كولو كې زيار وباسئ او خداى ته عاجزي کوونکي درېږئ .
|
| فَإنْ خِفْتُمْ فَرِجَالًا أَوْ رُكْبَانًا فَإِذَا أَمِنتُمْ فَاذْكُرُواْ اللّهَ كَمَا عَلَّمَكُم مَّا لَمْ تَكُونُواْ تَعْلَمُونَ ﴿۲۳۹﴾ |
239 او كه (د جګړې يا بل څه خطر له امله) وېرېږئ؛ نو كه پلي ياست يا سپاره (نمونځ وكړئ )؛خو چې په امن كې شوئ،خداى ياد كړئ[= په عادي ډول خپل نمونځ وكړئ]؛لكه چې خداى هغه څيزونه دروښوول، چې پرې نه پوهېدئ .
|
| وَالَّذِينَ يُتَوَفَّوْنَ مِنكُمْ وَيَذَرُونَ أَزْوَاجًا وَصِيَّةً لِّأَزْوَاجِهِم مَّتَاعًا إِلَى الْحَوْلِ غَيْرَ إِخْرَاجٍ فَإِنْ خَرَجْنَ فَلاَ جُنَاحَ عَلَيْكُمْ فِي مَا فَعَلْنَ فِيَ أَنفُسِهِنَّ مِن مَّعْرُوفٍ وَاللّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ﴿۲۴۰﴾ |
240 او له تاسې چې څوك مري او (كونډې) مېرمن ترې پاتېږي،هغوى بايد (د خپلو مېرمنو په اړه) دا وصيت وكړي، چې تر يوه كال دې یې لګښت وركړای شي، په دې شرط، چې هغوى (د مېړه له كوره) و نه وځي (او بل واده ونکړي) او كه (په خپله خوښه) ووتلې (؛نو پر تاسې د لګښت حق نه لري؛خو هغوى چې) د خپل ځان په برخه كې په ښه توګه هر څه كوي، پر تاسې يې ګناه نشته او خداى ناماتى حکيم دى .
|
| وَلِلْمُطَلَّقَاتِ مَتَاعٌ بِالْمَعْرُوفِ حَقًّا عَلَى الْمُتَّقِينَ ﴿۲۴۱﴾ |
241 او باید طلاقو شویو ښځو ته د عرف او دود په پولو کې د ژوندانه وزلې وټاکل شي، چې دا پر نارینه متقیانو لازم شوي دي .
|
| كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللّهُ لَكُمْ آيَاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَعْقِلُونَ ﴿۲۴۲﴾ |
242 خدای دغسې خپل آيتونه (احكام) دربيانوي،چې وپوهېږئ .
|
| أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ خَرَجُواْ مِن دِيَارِهِمْ وَهُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقَالَ لَهُمُ اللّهُ مُوتُواْ ثُمَّ أَحْيَاهُمْ إِنَّ اللّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَى النَّاسِ وَلَكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لاَ يَشْكُرُونَ ﴿۲۴۳﴾ |
243 ايا د هغو زرګونو خلكو له (حاله) خبر نشوې،چې د مرګ له وېرې له خپلو كورونو وتښتېدل؟! (چې د طاعون د ناروغۍ په پلمه يې په جهاد كې له برخې اخستو ډډه وكړه) خداى ورته وويل : ((مړه شئ!)) (او په طاعون مړ شول،چې پلمه كړى يې و) بيا خداى راژوندي كړل (او راتلونكيو ته يې د هغوى د ژوند پېښه عبرت كړه) خداى پر خپلو بندګانو احسان كوي؛ خو ډېرى خلك ناشكري كوي .
|
| وَقَاتِلُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿۲۴۴﴾ |
244 او د خداى په لار كې وجنګېږئ او پوه شئ،چې الله پوه اورېدونكى دى .
|
| مَّن ذَا الَّذِي يُقْرِضُ اللّهَ قَرْضًا حَسَنًا فَيُضَاعِفَهُ لَهُ أَضْعَافًا كَثِيرَةً وَاللّهُ يَقْبِضُ وَيَبْسُطُ وَإِلَيْهِ تُرْجَعُونَ ﴿۲۴۵﴾ |
245 څوك دى،چې خداى ته پور وركړي ښه پور (او خداى وركړي مالونه انفاق كړي) چې خداى یې څو ځل ورزيات كړي؟ او دا خداى دى،چې (د بندګانو روزي) كموي يا پراخوي (او انفاق هېڅكله د روزۍ د كمولو لامل نه ګرځي) او يوازې د هغه لوري ته ورګرځول كېږئ (او خپله بدله به تر لاسه كړئ .)
|
| أَلَمْ تَرَ إِلَى الْمَلإِ مِن بَنِي إِسْرَائِيلَ مِن بَعْدِ مُوسَى إِذْ قَالُواْ لِنَبِيٍّ لَّهُمُ ابْعَثْ لَنَا مَلِكًا نُّقَاتِلْ فِي سَبِيلِ اللّهِ قَالَ هَلْ عَسَيْتُمْ إِن كُتِبَ عَلَيْكُمُ الْقِتَالُ أَلاَّ تُقَاتِلُواْ قَالُواْ وَمَا لَنَا أَلاَّ نُقَاتِلَ فِي سَبِيلِ اللّهِ وَقَدْ أُخْرِجْنَا مِن دِيَارِنَا وَأَبْنَآئِنَا فَلَمَّا كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقِتَالُ تَوَلَّوْاْ إِلاَّ قَلِيلًا مِّنْهُمْ وَاللّهُ عَلِيمٌ بِالظَّالِمِينَ ﴿۲۴۶﴾ |
246 ايا تر موسى روسته د بني اسراييلو د مشرانو له (حاله) خبر نشوې،چې خپل پېغمبر ته يې وويل: (( موږ ته يو چارواكى (او بولندوى) وټاكه،چې په امر يې د خداى په لار كې جګړه وكړو.)) (پېغمبر یې) وويل: (( بيا خو به داسې نه وي،چې درته د جنګېدو امر وشي او و نه جنګېږئ (او سرغړونه وکړئ) !)) ځواب یې وركړ: (( نه! دا څنګه كېداى شي، چې موږ د خداى په لار كې و نه جنګېږو،حال دا چې له خپلو كورونو او اولادونو شړل شوي يو(او دښمن مو ښارونه نيولي او او لادونه مو بنديان شوي دي؟) ))؛خو چې ورته د جګړې امر وشو؛نو بې له لږ شمېر يې نورو ټولو شا كړه او خداى ظالمان ډېر ښه پېژني.
|
| وَقَالَ لَهُمْ نَبِيُّهُمْ إِنَّ اللّهَ قَدْ بَعَثَ لَكُمْ طَالُوتَ مَلِكًا قَالُوَاْ أَنَّى يَكُونُ لَهُ الْمُلْكُ عَلَيْنَا وَنَحْنُ أَحَقُّ بِالْمُلْكِ مِنْهُ وَلَمْ يُؤْتَ سَعَةً مِّنَ الْمَالِ قَالَ إِنَّ اللّهَ اصْطَفَاهُ عَلَيْكُمْ وَزَادَهُ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ وَالْجِسْمِ وَاللّهُ يُؤْتِي مُلْكَهُ مَن يَشَاءُ وَاللّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ ﴿۲۴۷﴾ |
247 او پېغمبر يې ورته وويل : ((خداى درته “طالوت” په واكمنۍ ټاكلى دى)) ویې ويل : ((هغه څنګه راباندې د واكمنېدو وړ شو، تر هغه خو موږ وړ يو او هغه خو شتمن هم نه دى؟!)) پېغمبر يې ځواب وركړ:(( په رښتيا خداى هغه پر تاسې غوره كړى او هغه ته يې پراخ علمي اهليت او جسمي ځواک وركړى دى او د خداى،چې چا ته خوښه شي، واكمني وركوي . د خداى احسان پراخ او (د واكمنۍ لپاره د وګړيو له وړتيا) خبر دى .))
|
| وَقَالَ لَهُمْ نِبِيُّهُمْ إِنَّ آيَةَ مُلْكِهِ أَن يَأْتِيَكُمُ التَّابُوتُ فِيهِ سَكِينَةٌ مِّن رَّبِّكُمْ وَبَقِيَّةٌ مِّمَّا تَرَكَ آلُ مُوسَى وَآلُ هَارُونَ تَحْمِلُهُ الْمَلآئِكَةُ إِنَّ فِي ذَلِكَ لآيَةً لَّكُمْ إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ ﴿۲۴۸﴾ |
248 او پېغمبر يې ورته وويل : ((په حقيقت کې یې د واكمنېدو نښه دا ده،چې يو صندوق به درشي، (چې) د پالونكي له لوري به مو درته پکې د زړه ډاډ او د موسى او هارون د كورنيو يادګارونه ايښي وي (او) صندوق به پرښتو بار كړى وي،كه مؤمنان ياست؛نو په رښتيا چې (په دې پېښه كې) درته (څرګندې) نښې دي
|
| فَلَمَّا فَصَلَ طَالُوتُ بِالْجُنُودِ قَالَ إِنَّ اللّهَ مُبْتَلِيكُم بِنَهَرٍ فَمَن شَرِبَ مِنْهُ فَلَيْسَ مِنِّي وَمَن لَّمْ يَطْعَمْهُ فَإِنَّهُ مِنِّي إِلاَّ مَنِ اغْتَرَفَ غُرْفَةً بِيَدِهِ فَشَرِبُواْ مِنْهُ إِلاَّ قَلِيلًا مِّنْهُمْ فَلَمَّا جَاوَزَهُ هُوَ وَالَّذِينَ آمَنُواْ مَعَهُ قَالُواْ لاَ طَاقَةَ لَنَا الْيَوْمَ بِجَالُوتَ وَجُنودِهِ قَالَ الَّذِينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُم مُّلاَقُو اللّهِ كَم مِّن فِئَةٍ قَلِيلَةٍ غَلَبَتْ فِئَةً كَثِيرَةً بِإِذْنِ اللّهِ وَاللّهُ مَعَ الصَّابِرِينَ ﴿۲۴۹﴾ |
249 نو همدا چې طالوت (د اسراييلو لښكرمشر شو او) له لښكر سره راوووت، ورته يې وويل:((خداى مو پر يوې ويالې ازمېيي، چې څوك چې د هغې ويالې اوبه وڅښي؛نو زما (له ملګريو) نه دى،زما ملګرى هغه دى،چې د( تندې په وخت كې) په خپل لاس يوازې يوه لپه اوبه وڅښي((؛نو بې له لږ شمېر نورو ټولو اوبه وڅښلې . طالوت او ورسره مؤمن ملګري (د ازمېښت له پړاوه تېر شول) له ويالې پورې وتل (؛ او د خپلو وګړيو پر لږوالي خپه شول او يوې ډلې يې ) وويل : (( نن په موږ كې له جالوت او لښكر سره يې د مقابلې وس نشته.))؛ خو هغوى چې په دې باور وو،چې له خداى سره مخامخېدونكي دي (او د قيامت پر ورځ يې ايمان درلود) وويل : (( ډېر ځل داسې شوي دي،چې د خداى په امر يوه کوچنۍ ډله پر يوې لويې ډلې بريالۍ شوې ده)) او خداى د زغمناكو مل دى .
|
| وَلَمَّا بَرَزُواْ لِجَالُوتَ وَجُنُودِهِ قَالُواْ رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ ﴿۲۵۰﴾ |
250 او چې د جالوت او د لښكر مقابلې ته يې ووتل؛ نو ویې ويل : (( پالونكيه! پر موږ زغم ووروه او قدمونه مو ټينګ كړه او پر كافرانو مو لاسبري كړه .))
|
| فَهَزَمُوهُم بِإِذْنِ اللّهِ وَقَتَلَ دَاوُودُ جَالُوتَ وَآتَاهُ اللّهُ الْمُلْكَ وَالْحِكْمَةَ وَعَلَّمَهُ مِمَّا يَشَاءُ وَلَوْلاَ دَفْعُ اللّهِ النَّاسَ بَعْضَهُمْ بِبَعْضٍ لَّفَسَدَتِ الأَرْضُ وَلَكِنَّ اللّهَ ذُو فَضْلٍ عَلَى الْعَالَمِينَ ﴿۲۵۱﴾ |
251 بيا یې د خداى په حكم دښمنانو ته ماتې وركړه او (( داوود)) [ چې د طالوت په لښكر كې غښتلى، زړور او زلمى و] جالوت وواژه او خداى ورته واكمني او حكمت ور پر برخه كړ او څه چې يې غوښتل ،ور و يې ښوول . كه خداى د ځينو خلكو مخنيوى په ځېنو نورو نه كولاى؛ نو ځمكه فساد نيوه؛خو خدای پر نړیوالو لورنه لري .
|
| تِلْكَ آيَاتُ اللّهِ نَتْلُوهَا عَلَيْكَ بِالْحَقِّ وَإِنَّكَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ ﴿۲۵۲﴾ |
252 دا د خداى آيتونه دي،چې په حقه يې درته لولو او ته بيخي (زموږ) له استازيو ځنې يې.
|
| تِلْكَ الرُّسُلُ فَضَّلْنَا بَعْضَهُمْ عَلَى بَعْضٍ مِّنْهُم مَّن كَلَّمَ اللّهُ وَرَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجَاتٍ وَآتَيْنَا عِيسَى ابْنَ مَرْيَمَ الْبَيِّنَاتِ وَأَيَّدْنَاهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ وَلَوْ شَاء اللّهُ مَا اقْتَتَلَ الَّذِينَ مِن بَعْدِهِم مِّن بَعْدِ مَا جَاءتْهُمُ الْبَيِّنَاتُ وَلَكِنِ اخْتَلَفُواْ فَمِنْهُم مَّنْ آمَنَ وَمِنْهُم مَّن كَفَرَ وَلَوْ شَاء اللّهُ مَا اقْتَتَلُواْ وَلَكِنَّ اللّهَ يَفْعَلُ مَا يُرِيدُ ﴿۲۵۳﴾ |
253 له دې رسولانو مو ځينې پر ځينو غوره کړي او له دوى (يو) څوک و،چې خداى ورسره خبرې كړي او د ځينو يې مرتبې اوچتې كړي او عيسى د مريمې زوى ته مو روښانه نښې وركړې وې او په سپېڅلي روح (روح القدس) مو ورسره مرسته وكړه (؛خو ددې پېغمبرانو مقام او فضيلت د امتونو د اختلاف خنډ نشو.) او كه د خداى خوښه واى (؛نو) تردې پېغمبرانو روسته خلكو،چې څرګندې نښې ورته راغلې وې،په خپلو كې جګړه كړې نه واى (؛خو خداى خلك اړ كړي نه دي او هغوى يې د نېكمرغۍ پر لار په تلو كې ازاد پرېښي دي)؛ خو دا امتونه ول،چې هغو یو له بل سره شخړې وكړې، ځينو ايمان راووړ او ځينې كافر شول (او جګړې راولاړې شوې او بيا) كه خداى غوښتل؛نو په خپلو كې به نه جنګېدل؛ خو خداى چې څه غواړي (د حكمت له مخې يې) كوي (او هېڅوك د يوه څيز منلو ته نه اړ باسي)
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَنفِقُواْ مِمَّا رَزَقْنَاكُم مِّن قَبْلِ أَن يَأْتِيَ يَوْمٌ لاَّ بَيْعٌ فِيهِ وَلاَ خُلَّةٌ وَلاَ شَفَاعَةٌ وَالْكَافِرُونَ هُمُ الظَّالِمُونَ ﴿۲۵۴﴾ |
254 ايمانوالو! زموږ له درکړې روزي (د خداى په لار کې) ولګوئ،مخكې تردې،چې داسې ورځ راورسي،چې په هغې كې نه راكړه وركړه (چې د سزا په بدل كې نېكمرغي او ژغورنه وپېرئ) وي او نه (توکیز ملګرتوب او) دوستي او نه سپارښتنه (؛ځكه تاسې به د شفاعت وړ نه ياست) او (پوه شئ) كافران (= گناهګار ناشکره) پخپله ظالمان دي(چې هم پرخپلو ځانو تېرى كوي اوهم پرنورو) .
|
| اللّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلاَ نَوْمٌ لَّهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الأَرْضِ مَن ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلاَ يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِّنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاء وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضَ وَلاَ يَؤُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ ﴿۲۵۵﴾ |
255 الله دى،چې بې له دې بل معبود نشته، تر تله ژوندى دى، سمبالوونکی؛ همیشه قايم دى، نه يې پركالي نيسي او نه خوب (او يوه شېبه هم د هستۍ له تدبېره نه بې پروا كېږي) څه چې په اسمانونو او ځمكه كې دي، [ټول] د هغه دي، څوك دى چې پر وړاندې يې بې له اجازې يې شفاعت ته راپاڅي؟(؛نو ځكه هغوى چې د شفاعت وړ وي او شفاعت كوونكى يې شفاعت وكړي؛ نو د خداى له مطلق مالكيته څه نه كمېږي) پر تېر او راتلونکې یې [ = بندګانو] پوهېږي( او علم ته يې تېر او راتلونكې يو شان ده) او څوك يې له علمه نه خبرېږي؛خو دا چې پخپله (یې) وغواړي ( له هر څه خبر دى او د نورو محدوده پوهه یې د بې پايه پوهې يو څرك دى)، (د علم او قدرت) تخت يې اسمانونه او ځمكه رانغاړلې ده او د دواړو [ = اسمان او ځمكې] ساتنه یې نه ستومانوي او هغه ستر لوړ پوړى دى .
|
| لاَ إِكْرَاهَ فِي الدِّينِ قَد تَّبَيَّنَ الرُّشْدُ مِنَ الْغَيِّ فَمَنْ يَكْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَيُؤْمِن بِاللّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَكَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقَىَ لاَ انفِصَامَ لَهَا وَاللّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ ﴿۲۵۶﴾ |
256 په دين (منلو) كې زور او اړ ايستل نشته (؛ځكه) په يقين سمه لار له كږې لارې څرګنده شوې ده؛ نو چې څوك پر طاغوت [ = بوت، شيطان او هر سرغړانده] كافر شي او پر الله ايمان راوړي؛ نو په رښتيا چې کلکه کړۍ يې ټينگه نيولې او خداى پوه اورېدونكى دى .
|
| اللّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُواْ يُخْرِجُهُم مِّنَ الظُّلُمَاتِ إِلَى النُّوُرِ وَالَّذِينَ كَفَرُواْ أَوْلِيَآؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُم مِّنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُمَاتِ أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ ﴿۲۵۷﴾ |
257 الله د مومنانو پالندوى دى،چې له تيارو یې د رڼا خوا ته راباسي (؛خو) سرغړاندي د کافرانو پالندويان دي، چې له رڼا يې تيارو ته وركاږى. دوى همېشه اور مېشتي دي
|
| أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِي حَآجَّ إِبْرَاهِيمَ فِي رِبِّهِ أَنْ آتَاهُ اللّهُ الْمُلْكَ إِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّيَ الَّذِي يُحْيِي وَيُمِيتُ قَالَ أَنَا أُحْيِي وَأُمِيتُ قَالَ إِبْرَاهِيمُ فَإِنَّ اللّهَ يَأْتِي بِالشَّمْسِ مِنَ الْمَشْرِقِ فَأْتِ بِهَا مِنَ الْمَغْرِبِ فَبُهِتَ الَّذِي كَفَرَ وَاللّهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ ﴿۲۵۸﴾ |
258 ايا د هغه [= نمرود] له حاله خبر نه يې،چې خداى واکمني ورکړې وه (او د کم ظرفۍ له امله د کبر شرابو مست کړى و او بيا يې) د خپل پالونكي په باب له ابراهيم سره ناندرۍ وهلې دا چې ابراهيم وويل : (( پالونكى مې هغه دى، چې ژوندي کول كوي او مړه کول كوي )) (نمرود) وويل : (( زه (هم) ژوندي كول او مړه كول کوم.)) ( ددې كار ثبوت او د خلكو تېر ايستو ته يې دوه بنديان راوستل،چې د يو یې د خوشې كولو او د بل د وژلو حكم وكړ.) ابراهيم وويل : (( خو په رښتینه کې، الله لمر له ختيځه راخېژوي (كه رښتيا وايې،چې پر هستۍ واكمن يې؛ نو) ته يې له لويديځه راوخېژوه!)) (؛نو دلته) هغه كافر سړى هك پك (او چوپ) شو او خداى ظالمانو ته سمه لار نه ورښيي .
|
| أَوْ كَالَّذِي مَرَّ عَلَى قَرْيَةٍ وَهِيَ خَاوِيَةٌ عَلَى عُرُوشِهَا قَالَ أَنَّىَ يُحْيِي هََذِهِ اللّهُ بَعْدَ مَوْتِهَا فَأَمَاتَهُ اللّهُ مِئَةَ عَامٍ ثُمَّ بَعَثَهُ قَالَ كَمْ لَبِثْتَ قَالَ لَبِثْتُ يَوْمًا أَوْ بَعْضَ يَوْمٍ قَالَ بَل لَّبِثْتَ مِئَةَ عَامٍ فَانظُرْ إِلَى طَعَامِكَ وَشَرَابِكَ لَمْ يَتَسَنَّهْ وَانظُرْ إِلَى حِمَارِكَ وَلِنَجْعَلَكَ آيَةً لِّلنَّاسِ وَانظُرْ إِلَى العِظَامِ كَيْفَ نُنشِزُهَا ثُمَّ نَكْسُوهَا لَحْمًا فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ قَالَ أَعْلَمُ أَنَّ اللّهَ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۲۵۹﴾ |
259 يا خو د هغه سړي په څېر،چې پر يوه (ړنګ) كلي تېرېده،چې چتونه او دېوالونه يې راپرېوتي ول، (او د اوسېدونكيو تنې او هډوكي يې هره خوا پراته وو،له ځان سره يې) وويل: (( خداى به دوى څرنګه تر مرګ روسته بېرته را ژوندي كوي؟)) (؛نو پر دې وخت) خداى هغه سل كاله مړ كړ، بيا يې را ژوندى كړ او ورته يې وويل : (( څومره وخت پروت وې؟)) ويې ويل : (( يوه ورځ يا د يوې ورځې يوه برخه.)) ورته يې وويل : (( نه؛ بلكې سل كاله درباندې تېر شوي دي! اوس دې (درسره) خوړو څښو ته وګوره (چې د كلونو په تېرېدو) هېڅ ډول بدلون پكې نه دى راغلى !( هغه خداى، چې ورستېدونکي څيزونه دومره موده روغ ساتى؛ نو پر هرڅه وسمن دى) بلخوا خپل خره ته دې وګوره (چې ان هډوكي يې هم وراسته شوي دي او دا دويم ځل راژوندي كېدل دې د ډاډ لپاره وو او هم) دا چې تا (د معاد په باب) خلكو ته نښه كړم. (اوس) دې (د خپل خره) هډوكيو ته وګوره، چې څنګه يې راخوځوو، په غوښه او پوټكي يې پټوو!)) چې كله ورته دا (حقايق ) په ډاګه شول؛و يې ويل :(( ( اوس ) پوهېږم،چې خداى پر هر څه واکمن دى .))
|
| وَإِذْ قَالَ إِبْرَاهِيمُ رَبِّ أَرِنِي كَيْفَ تُحْيِي الْمَوْتَى قَالَ أَوَلَمْ تُؤْمِن قَالَ بَلَى وَلَكِن لِّيَطْمَئِنَّ قَلْبِي قَالَ فَخُذْ أَرْبَعَةً مِّنَ الطَّيْرِ فَصُرْهُنَّ إِلَيْكَ ثُمَّ اجْعَلْ عَلَى كُلِّ جَبَلٍ مِّنْهُنَّ جُزْءًا ثُمَّ ادْعُهُنَّ يَأْتِينَكَ سَعْيًا وَاعْلَمْ أَنَّ اللّهَ عَزِيزٌ حَكِيمٌ ﴿۲۶۰﴾ |
260 او (درياد كړه) چې کله ابراهيم وويل : (( پالونكيه! ما ته راوښيه،چې څرنګه مړي راژوندي كوې؟)) خداى وويل : ((ولې ستا لا باور نشته ؟!)) ویې ویل : (( ولې نه، باور مې شته؛ خو غواړم زړه مې ډاډه شي .)) ورته يې وويل: (( څلور ډوله مرغان راواخله او (تر حلالولو روسته يې) ټوټه ټوټه كړه (او سره يې واغږه) بيا يې يوه يوه ټوټه پر بېلابېلو غرونو كېږده، بيا یې راوبوله، په منډو به درشي او پوه شه، چې خداى بریمن (او) د حكمت څښتن دى (هم د مړيو د بدن له ژوندینکو خبر دى او هم يې راټولولای شي.)
|
| مَّثَلُ الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ كَمَثَلِ حَبَّةٍ أَنبَتَتْ سَبْعَ سَنَابِلَ فِي كُلِّ سُنبُلَةٍ مِّئَةُ حَبَّةٍ وَاللّهُ يُضَاعِفُ لِمَن يَشَاءُ وَاللّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ ﴿۲۶۱﴾ |
261 د هغوکسانو مثال،چې د خداى په لار کې خپله شتمني لګوي،د هغې (کرلې) دانې په څېر دى، چې اوه وږي راوټوکوي او په هر وږي كې سل دانې وي او د خداى، چې چاته خوښه شي (او وړتيا ولري) دوه يا څو ګرايه يې زياتوي او خداى (د قدرت او رحمت له پلوه) پراخوونكى (او پر ټولو شيانو) پوه دى .
|
| الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمْ فِي سَبِيلِ اللّهِ ثُمَّ لاَ يُتْبِعُونَ مَا أَنفَقُواُ مَنًّا وَلاَ أَذًى لَّهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ ﴿۲۶۲﴾ |
262 كوم خلك،چې خپل مالونه د خداى په لار كې لګوي او لګښت یې له منت او ځورونې سره مل نه وي ثواب یې له خپل پالونكي سره (خوندي) دى او نه پرې څه وېره وي او نه به غمجنېږي .
|
| قَوْلٌ مَّعْرُوفٌ وَمَغْفِرَةٌ خَيْرٌ مِّن صَدَقَةٍ يَتْبَعُهَآ أَذًى وَاللّهُ غَنِيٌّ حَلِيمٌ ﴿۲۶۳﴾ |
263 (اړمنو ته) يوه خوږه خبره كول (او له غوسې يې) تېرېدل تر هغه خيرات ډېر ښه دي،چې ځورول ورپسې وي او خداى بې اړې او زغمناك دى .
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ لاَ تُبْطِلُواْ صَدَقَاتِكُم بِالْمَنِّ وَالأذَى كَالَّذِي يُنفِقُ مَالَهُ رِئَاء النَّاسِ وَلاَ يُؤْمِنُ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ صَفْوَانٍ عَلَيْهِ تُرَابٌ فَأَصَابَهُ وَابِلٌ فَتَرَكَهُ صَلْدًا لاَّ يَقْدِرُونَ عَلَى شَيْءٍ مِّمَّا كَسَبُواْ وَاللّهُ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ ﴿۲۶۴﴾ |
264 مؤمنانو! خپل خيراتونه مو په منت (ايښوولو) او ازار (رسولو) مه باطلوئ، د هغه په څېر چې خپل مال خلكو ته د ځانښوونې لپاره لګوي او نه يې پر خداى ايمان وي او نه پر آخرت، د لګښت مثال يې داسې دى؛لكه يوه ښويه تيږه،چې (نرۍ) دوړه پرې پرته وي (او تخم پرې شيندل شوى وي) چې كله د تيز باران شېبه پرې وشي (؛نو دوړه او تخم ترې وړي) او تيږه ښويه پاتې شي، هغوى له خپلو کړنو څه ګټه ترلاسه کولاى نشي او الله خداى ناپېژاندو ته سمه لار نه ورښيي .
|
| وَمَثَلُ الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُمُ ابْتِغَاء مَرْضَاتِ اللّهِ وَتَثْبِيتًا مِّنْ أَنفُسِهِمْ كَمَثَلِ جَنَّةٍ بِرَبْوَةٍ أَصَابَهَا وَابِلٌ فَآتَتْ أُكُلَهَا ضِعْفَيْنِ فَإِن لَّمْ يُصِبْهَا وَابِلٌ فَطَلٌّ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ ﴿۲۶۵﴾ |
265 او كوم خلك،چې خپل مالونه يوازې د الله د خوشحالولو په لټون او د ځاني ټینګتیا(دنننۍ ډاډمنتیا، د ګروهې د ټینګښټ او د انساني فضایلو او ملکاتو د ودې) په موخه لګوي، د كار بېلګه يې داسې ده؛ لكه پر كوم لوړځاى،چې يو بڼ وي او په شېبو باران پرې واوري (او له ازادې هوا او د لمر له رڼا پوره برخمن شي)؛ نو دوه ګرايه مېوې نيسي(چې تل شين او خړوب دى) او كه په شېبو باران پرې و هم نه ورېږي؛نو نرى باران يا پرخه هم ورته بس ده او خداى ستاسې د کړنو ښه ليدونکى دى .
|
| أَيَوَدُّ أَحَدُكُمْ أَن تَكُونَ لَهُ جَنَّةٌ مِّن نَّخِيلٍ وَأَعْنَابٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ لَهُ فِيهَا مِن كُلِّ الثَّمَرَاتِ وَأَصَابَهُ الْكِبَرُ وَلَهُ ذُرِّيَّةٌ ضُعَفَاء فَأَصَابَهَا إِعْصَارٌ فِيهِ نَارٌ فَاحْتَرَقَتْ كَذَلِكَ يُبَيِّنُ اللّهُ لَكُمُ الآيَاتِ لَعَلَّكُمْ تَتَفَكَّرُونَ ﴿۲۶۶﴾ |
266 له تاسې د چا خوښېږي،چې د كجورو او انګورو يو بڼ يې وي او ويالې هم پكې بهېږي او له ډول ډول مېوو ورته ډك وي؛خو پخپله بڼوال بوډا او ماشومان يې کمزوري وي (په دې ترڅ كې ) پر بڼ د اور سيلۍ ولګي او ټول وسوځوي ؟! (؛نو څوك چې د ځان ښوونې او پر نورو د منت او ځورولو لپاره مالونه لګوي حال يې همداسې دى.) خداى دغسې خپل آيتونه درڅرګندوي، چې اندنه وكړئ ( او په اند د حق لار ومومئ) .
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَنفِقُواْ مِن طَيِّبَاتِ مَا كَسَبْتُمْ وَمِمَّا أَخْرَجْنَا لَكُم مِّنَ الأَرْضِ وَلاَ تَيَمَّمُواْ الْخَبِيثَ مِنْهُ تُنفِقُونَ وَلَسْتُم بِآخِذِيهِ إِلاَّ أَن تُغْمِضُواْ فِيهِ وَاعْلَمُواْ أَنَّ اللّهَ غَنِيٌّ حَمِيدٌ ﴿۲۶۷﴾ |
267 ايمانوالو! له خپلو لاس ته راوړنو او څه چې موږ له ځمكې درته را ايستلي (له سرچينو،كانو،ونو او بوټو) ډېر غوره يې ولګوئ او (داسې نه چې) د خراب او بد (څيز) د وركولو په هوډ كې شئ،چې كه څوك هماغه څيز دركړي؛نو هسې يې په سترګو پټولو ومنئ او پوه شئ،چې خداى غني ستايل شوى دى .
|
| الشَّيْطَانُ يَعِدُكُمُ الْفَقْرَ وَيَأْمُرُكُم بِالْفَحْشَاء وَاللّهُ يَعِدُكُم مَّغْفِرَةً مِّنْهُ وَفَضْلًا وَاللّهُ وَاسِعٌ عَلِيمٌ ﴿۲۶۸﴾ |
268 شيطان مو(د نفقې پر وخت) له بېوزلۍ او لاس تنګئ وېروي او ناوړه چارو(؛لكه کنجوسۍ) ته مو هڅوي؛ خو خداى د بښنې او پېرزوينې ژمنه دركوي او د خداى قدرت پراخ (او پر هر څه) پوه دى . (نو ځكه پر خپلې ژمنې وفا كوي)
|
| يُؤتِي الْحِكْمَةَ مَن يَشَاءُ وَمَن يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْرًا كَثِيرًا وَمَا يَذَّكَّرُ إِلاَّ أُوْلُواْ الأَلْبَابِ ﴿۲۶۹﴾ |
269 (د خداى) چې چا ته خوښه شي (او وړ يې وګڼې) پوهه او حكمت وركوي او چا ته چې پوهه وركړه شي؛ نو بېشکه ستر خير يې وركړى دى او( له دې حقايقو) يوازې عقلمن پند اخلي .
|
| وَمَا أَنفَقْتُم مِّن نَّفَقَةٍ أَوْ نَذَرْتُم مِّن نَّذْرٍ فَإِنَّ اللّهَ يَعْلَمُهُ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنصَارٍ ﴿۲۷۰﴾ |
270 او څه چې [د خدای په لار کې] خیراتوئ يا (كوم مالونه چې) په نذر ورکوئ؛ نو په حقيقت کې خداى پرې پوهېږي او د ظالمانو مرستندوى نشته .
|
| إِن تُبْدُواْ الصَّدَقَاتِ فَنِعِمَّا هِيَ وَإِن تُخْفُوهَا وَتُؤْتُوهَا الْفُقَرَاء فَهُوَ خَيْرٌ لُّكُمْ وَيُكَفِّرُ عَنكُم مِّن سَيِّئَاتِكُمْ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ خَبِيرٌ ﴿۲۷۱﴾ |
271 كه صدقې [ = نږه ورکړې] ښكاره وركړئ؛ نو دا هم ښه ده او كه پټ په پټه يې بېوزليو ته وركړئ؛ نو دا درته ډېره غوره ده او څه ګناهونه به مو رژوي ( او د خداى په لار كې د ښندنې په پار به وبښل شئ .) څه چې كوئ خداى پرې ښه خبر دى .
|
| لَّيْسَ عَلَيْكَ هُدَاهُمْ وَلَكِنَّ اللّهَ يَهْدِي مَن يَشَاءُ وَمَا تُنفِقُواْ مِنْ خَيْرٍ فَلأنفُسِكُمْ وَمَا تُنفِقُونَ إِلاَّ ابْتِغَاء وَجْهِ اللّهِ وَمَا تُنفِقُواْ مِنْ خَيْرٍ يُوَفَّ إِلَيْكُمْ وَأَنتُمْ لاَ تُظْلَمُونَ ﴿۲۷۲﴾ |
272 پر تا یې ( په زوره) د ښيون ژمنه نشته (؛نو ځكه په زور د اسلام راوړو لپاره پر نامسلمانانو د خېرات بندول سم نه دي)؛ خو د خداى چې چاته خوښه شي (او وړ يې وګڼي) سمه لار ورښيي او څه چې له خپلې شتمنۍ خېراتوئ،ښېګڼه يې همدا تاسې ته ده؛ خو خېرات يوازې د خداى په پار وركړئ او كوم مالونه،چې لګوئ، بشپړ ثواب يې دركول كېږي او تېرى به درباندې ونشي .
|
| لِلْفُقَرَاء الَّذِينَ أُحصِرُواْ فِي سَبِيلِ اللّهِ لاَ يَسْتَطِيعُونَ ضَرْبًا فِي الأَرْضِ يَحْسَبُهُمُ الْجَاهِلُ أَغْنِيَاء مِنَ التَّعَفُّفِ تَعْرِفُهُم بِسِيمَاهُمْ لاَ يَسْأَلُونَ النَّاسَ إِلْحَافًا وَمَا تُنفِقُواْ مِنْ خَيْرٍ فَإِنَّ اللّهَ بِهِ عَلِيمٌ ﴿۲۷۳﴾ |
273 (ستاسې نفقه په تېره بايد) هغو اړمنو ته وي،چې د خداى په لار كې تنګلاسي شوي وي؛(او پر حق دين د ايمان راوړو له امله له خپلو سيمو شړل شوي او په جهاد كې ګډون اجازه نه وركوي،چې د خپل ژوند د لګښت پوره كولو لپاره په ورهڼې او سوداګرۍ لاس پورې كړي)،مسافرت ته نشي تلاى (چې پانګه تر لاسه كړي) او د هغوى د سختې استغنا په ليدو بې خبره خلك پرې د شتمنو ګومان كوي؛ خو له څېرو یې پېژندل كېږي او كله هم په ټينګار له خلكو څه نه غواړي ( دا يې ځانګړنې دي) او هر ښه څيز، چې د خداى په لار كې خیرات كړئ؛ نو په حقيقت کې خداى پرې ښه پوه دى .
|
| الَّذِينَ يُنفِقُونَ أَمْوَالَهُم بِاللَّيْلِ وَالنَّهَارِ سِرًّا وَعَلاَنِيَةً فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ ﴿۲۷۴﴾ |
274 هغوی چې شپه و ورځ خپل مالونه په پټه او ښكاره [ د خدای په لار کې] لګوي؛ نو ثواب يې له خپل پالونكي سره [خوندي] دى،نه به پرې ډار وي او نه به غمجنېږي .
|
| الَّذِينَ يَأْكُلُونَ الرِّبَا لاَ يَقُومُونَ إِلاَّ كَمَا يَقُومُ الَّذِي يَتَخَبَّطُهُ الشَّيْطَانُ مِنَ الْمَسِّ ذَلِكَ بِأَنَّهُمْ قَالُواْ إِنَّمَا الْبَيْعُ مِثْلُ الرِّبَا وَأَحَلَّ اللّهُ الْبَيْعَ وَحَرَّمَ الرِّبَا فَمَن جَاءهُ مَوْعِظَةٌ مِّن رَّبِّهِ فَانتَهَىَ فَلَهُ مَا سَلَفَ وَأَمْرُهُ إِلَى اللّهِ وَمَنْ عَادَ فَأُوْلَئِكَ أَصْحَابُ النَّارِ هُمْ فِيهَا خَالِدُونَ ﴿۲۷۵﴾ |
275 هغوى چې سود خوري؛ نو په قيامت كې به د پېریاني په څېر پاڅېږي، ځان نشي نيواى، كله لوېږي او كله راولاړېږي) دا ځكه چې وايي:(( راكړه وركړه هم د سود په څېر ده ( او ترمنځ يې څه توپير نشته دى.) )) حال دا چې خداى راكړه وركړه “بيع” روا او “ربا” ناروا كړې ده (؛ځكه ترمنځ یې ډېر توپير دى)؛ نو چا ته چې الهي نصحيت ورسېد او له سوده يې لاس واخست؛ نو [د تحريم د حكم تر نازلېدو] له مخه يې،چې څه خوړلي، هغه خو يې خوړلي ( او دا حكم پر مخكېنيو نه عملي كېږي) او معامله يې له خداى سره ده (او تېر به يې خداى وبښي)؛خو څوك چې تردې حكم روسته بيا هم سود خوري؛نو همېشني اور مېشتي دي .
|
| يَمْحَقُ اللّهُ الْرِّبَا وَيُرْبِي الصَّدَقَاتِ وَاللّهُ لاَ يُحِبُّ كُلَّ كَفَّارٍ أَثِيمٍ ﴿۲۷۶﴾ |
276 خداى سود [سوکه سوکه] ناڅیزه [او بې برکته] کوي او صدقات [ = نږه ورکړې] زیات [او برکتي] کوي او خداى ټول ناشكره ګناهګاران نه خوښوي .
|
| إِنَّ الَّذِينَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ وَأَقَامُواْ الصَّلاَةَ وَآتَوُاْ الزَّكَاةَ لَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ رَبِّهِمْ وَلاَ خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاَ هُمْ يَحْزَنُونَ ﴿۲۷۷﴾ |
277 په حقيقت کې کومو کسانو،چې ايمان راوړى او نېکې چارې يې كړې وي او زكات يې وركړى وي او نمونځ يې كړى وي، ثواب يې له خپل پالونكي سره [خوندی] دى او څه وېره پرې نشته او نه به غمجنېږي.
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَذَرُواْ مَا بَقِيَ مِنَ الرِّبَا إِن كُنتُم مُّؤْمِنِينَ ﴿۲۷۸﴾ |
278 ايمانوالو! د خداى (د فرمان له مخالفته) ووېرېږئ او كه په رښتيا مؤمنان ياست (؛نو) د سود پاتې برخه ورپرېږدئ .
|
| فَإِن لَّمْ تَفْعَلُواْ فَأْذَنُواْ بِحَرْبٍ مِّنَ اللّهِ وَرَسُولِهِ وَإِن تُبْتُمْ فَلَكُمْ رُؤُوسُ أَمْوَالِكُمْ لاَ تَظْلِمُونَ وَلاَ تُظْلَمُونَ ﴿۲۷۹﴾ |
279 او كه (داسې) مو و نه کړل؛نو پوه شئ،چې له خداى او رسول سره يې یوې جګړې ته راپاڅېدلي ياست او كه توبه وباسئ؛ نو آریزه پانګه مو خپله ده [= بې سوده پانګه] مه تېرى كوئ او نه به درباندې تېرى وشي.
|
| وَإِن كَانَ ذُو عُسْرَةٍ فَنَظِرَةٌ إِلَى مَيْسَرَةٍ وَأَن تَصَدَّقُواْ خَيْرٌ لَّكُمْ إِن كُنتُمْ تَعْلَمُونَ ﴿۲۸۰﴾ |
280 او كه (پوروړى) د پور د وركولو وس نه لري؛نو تر لاس چلېدو پورې مهلت وركړئ او(كه په رښتيا د پور وركولو وس نه لري )؛نو دا به غوره وي،چې د خداى په پار يې وروبښئ؛كه( ددې كار پر ګټو) پوه شئ .
|
| وَاتَّقُواْ يَوْمًا تُرْجَعُونَ فِيهِ إِلَى اللّهِ ثُمَّ تُوَفَّى كُلُّ نَفْسٍ مَّا كَسَبَتْ وَهُمْ لاَ يُظْلَمُونَ ﴿۲۸۱﴾ |
281 او (ځانونه مو) د هغې ورځې له (عذابه) وساتئ، چې تاسې پکې د خداى لوري ته وربیول كېږئ، بیا به هر چا ته د خپلو كړنو (نېكۍ يا بدۍ) پوره بدله وركړه شي او پر چا به تېرى ونشي (او څه چې ويني، د خپلو كړنو پايلې به يې وي).
|
| يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ إِذَا تَدَايَنتُم بِدَيْنٍ إِلَى أَجَلٍ مُّسَمًّى فَاكْتُبُوهُ وَلْيَكْتُب بَّيْنَكُمْ كَاتِبٌ بِالْعَدْلِ وَلاَ يَأْبَ كَاتِبٌ أَنْ يَكْتُبَ كَمَا عَلَّمَهُ اللّهُ فَلْيَكْتُبْ وَلْيُمْلِلِ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ وَلْيَتَّقِ اللّهَ رَبَّهُ وَلاَ يَبْخَسْ مِنْهُ شَيْئًا فَإن كَانَ الَّذِي عَلَيْهِ الْحَقُّ سَفِيهًا أَوْ ضَعِيفًا أَوْ لاَ يَسْتَطِيعُ أَن يُمِلَّ هُوَ فَلْيُمْلِلْ وَلِيُّهُ بِالْعَدْلِ وَاسْتَشْهِدُواْ شَهِيدَيْنِ من رِّجَالِكُمْ فَإِن لَّمْ يَكُونَا رَجُلَيْنِ فَرَجُلٌ وَامْرَأَتَانِ مِمَّن تَرْضَوْنَ مِنَ الشُّهَدَاء أَن تَضِلَّ إْحْدَاهُمَا فَتُذَكِّرَ إِحْدَاهُمَا الأُخْرَى وَلاَ يَأْبَ الشُّهَدَاء إِذَا مَا دُعُواْ وَلاَ تَسْأَمُوْاْ أَن تَكْتُبُوْهُ صَغِيرًا أَو كَبِيرًا إِلَى أَجَلِهِ ذَلِكُمْ أَقْسَطُ عِندَ اللّهِ وَأَقْومُ لِلشَّهَادَةِ وَأَدْنَى أَلاَّ تَرْتَابُواْ إِلاَّ أَن تَكُونَ تِجَارَةً حَاضِرَةً تُدِيرُونَهَا بَيْنَكُمْ فَلَيْسَ عَلَيْكُمْ جُنَاحٌ أَلاَّ تَكْتُبُوهَا وَأَشْهِدُوْاْ إِذَا تَبَايَعْتُمْ وَلاَ يُضَآرَّ كَاتِبٌ وَلاَ شَهِيدٌ وَإِن تَفْعَلُواْ فَإِنَّهُ فُسُوقٌ بِكُمْ وَاتَّقُواْ اللّهَ وَيُعَلِّمُكُمُ اللّهُ وَاللّهُ بِكُلِّ شَيْءٍ عَلِيمٌ ﴿۲۸۲﴾ |
282 ايمانوالو! چې کله تر يوې ټاكلې مودې پورګنۍ (نسیه) راکړه ورکړه کوئ؛ نو ويې ليكئ او بايد ليكوال ستاسې تر منځ (د معاملې سند) د عدالت له مخې وليکي او هېڅ ليكوال ته نه ښايي،چې له ليكلو ډډه وكړي؛لکه څرنګه چې خداى ورښوولي هماغسې دې وليكي او پوروړی دې املا ووايي او ليکوال دې يې ليکي او له خپل پالونكي دې ووېرېږي او له هغه (حق = پور) دې هېڅ نه كموي او كه پور اخستونكى كم عقل يا (له عقلي پلوه) کمزورى (او لېونى) وي يا ( د ګونګيتوب له امله) خبرې (او دادښت یا اقرار) کړای نشي؛ نو پر ځاى دې يې ولي (واكوال) د عدالت له مخې خبرې (او دادښت) وكړي، بيا دې له خپلو دوه تنه (عادل) نارينه (پر دې حق ) شاهدان ونيسي او كه دوه سړي نه وي؛ نو يو سړى او دوې ښځې دې وټاكي،چې د دواړو خواوو پرې خوښه او ډاډ وي (او بايد دواړه ښځې يو ځاى شاهدانې وي) كه يوه يې هېره كړي، بله يې ورياده كړي او شاهدانو ته چې د شاهدۍ ويلو وويل شي؛نو انكار دې نه كوي او د لږ يا ډېر پور له ليكلو مه خوا بدي كېږئ (هر څه چې وي ويې لېكئ) او دا (ليكل) مو د خداى پر وړاندې پوره انصاف، د شهادت ښه ټینګتیا او د شك (او شخړو) د مخنيوي لپاره (احتياط ته) ډېر ورنژدې (چار) دی؛ خو که پخپلو کې مو سوداګري لاس په لاس وي؛ نو د سند د نه ليكلو يې څه باك نشته او (نقدي) پېر پلور چې كله هم كوئ؛نو شاهدان ونيسئ او نه ښايي ليكوال او شاهد ته (د حق ويلو له امله) زيان ورسي (او زور زياتى پرې وشي) او كه داسې مو وكړل؛ نو دا مو له سرغړونو ده او (ځانونه مو) د خداى له (عذابه) وساتئ او (په دې توګه ) خداى درته ښوونه کوي او خداى پر هر څه پوه دى
|
| وَإِن كُنتُمْ عَلَى سَفَرٍ وَلَمْ تَجِدُواْ كَاتِبًا فَرِهَانٌ مَّقْبُوضَةٌ فَإِنْ أَمِنَ بَعْضُكُم بَعْضًا فَلْيُؤَدِّ الَّذِي اؤْتُمِنَ أَمَانَتَهُ وَلْيَتَّقِ اللّهَ رَبَّهُ وَلاَ تَكْتُمُواْ الشَّهَادَةَ وَمَن يَكْتُمْهَا فَإِنَّهُ آثِمٌ قَلْبُهُ وَاللّهُ بِمَا تَعْمَلُونَ عَلِيمٌ ﴿۲۸۳﴾ |
283 او كه په سفركې وئ او ليكوال مو و نه موند(؛نو) بايد يو څيز په ګروۍ ونيسئ (داسې ګروي،چې د غوښتونكي په اختيار كې وي) او كه یو پر بل (بشپړ) ډاډه وسئ (؛نو ګروي لازمه نه ده او) بايد څوك چې امين ګڼل شوى دى ( او بې له ګروۍ يې له بل څه اخستي؛ نو خپل) امانت (او پور دې پر خپل وخت) وركړي او له خپل پالونكي الله نه دې ووېرېږي اوشاهدي مه پټوئ او څوك چې يې پټه كړي؛نو په حقيقت کې زړه يې ګناهګار دى او څه چې كوئ خداى پرې ښه پوه دى .
|
| لِّلَّهِ ما فِي السَّمَاواتِ وَمَا فِي الأَرْضِ وَإِن تُبْدُواْ مَا فِي أَنفُسِكُمْ أَوْ تُخْفُوهُ يُحَاسِبْكُم بِهِ اللّهُ فَيَغْفِرُ لِمَن يَشَاءُ وَيُعَذِّبُ مَن يَشَاءُ وَاللّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ﴿۲۸۴﴾ |
284 څه چې په اسمانونو او ځمكه كې دي،د هماغه خداى دي او(له دې امله) څه چې په زړونو كې لرئ، كه یې ښكاره يا پټ كړئ (؛نو) خداى به د همدې له مخې حساب درنه واخلي، بيا نو چې يې چا ته خوښه شي (او وړتيا ولري) وربښي يې او چا ته چې يې خوښه شي (او مستحق وي) سزا وركوي او خداى پر هر څيز واکمن دى.
|
| آمَنَ الرَّسُولُ بِمَا أُنزِلَ إِلَيْهِ مِن رَّبِّهِ وَالْمُؤْمِنُونَ كُلٌّ آمَنَ بِاللّهِ وَمَلآئِكَتِهِ وَكُتُبِهِ وَرُسُلِهِ لاَ نُفَرِّقُ بَيْنَ أَحَدٍ مِّن رُّسُلِهِ وَقَالُواْ سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا غُفْرَانَكَ رَبَّنَا وَإِلَيْكَ الْمَصِيرُ ﴿۲۸۵﴾ |
285 ( د خدای) استازي، چې څه د خپل پالونکي له لوري ورنازل شوي،ايمان پرې راوړى دى ( او هغه په خپلو ټولو خبرو پوره مؤمن دى) او (هم) ټولو مؤمنانو پر خداى، پرښتو، كتابونو او استازیو يې ايمان راوړى دى (او وايي:) (( موږ د خداى د استازیو ترمنځ يوه ته هم پر توپير قايل نه يو(او پر ټولو ايمان لرو)) او (مؤمنانو) وويل:(( موږ واورېدل او غاړه مو كېښووه. پالونكيه ! ستا بښنې (ته څارو يو) او درتګ (مو) يوازې همدا ستا لوري ته دى .))
|
| لاَ يُكَلِّفُ اللّهُ نَفْسًا إِلاَّ وُسْعَهَا لَهَا مَا كَسَبَتْ وَعَلَيْهَا مَا اكْتَسَبَتْ رَبَّنَا لاَ تُؤَاخِذْنَا إِن نَّسِينَا أَوْ أَخْطَأْنَا رَبَّنَا وَلاَ تَحْمِلْ عَلَيْنَا إِصْرًا كَمَا حَمَلْتَهُ عَلَى الَّذِينَ مِن قَبْلِنَا رَبَّنَا وَلاَ تُحَمِّلْنَا مَا لاَ طَاقَةَ لَنَا بِهِ وَاعْفُ عَنَّا وَاغْفِرْ لَنَا وَارْحَمْنَآ أَنتَ مَوْلاَنَا فَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ ﴿۲۸۶﴾ |
286 خداى هر څوك تر خپلې وسې مكلف بولي (انسان) چې څه (ښه) وكړي؛نو ځان ته يې كړي او هره (بدي) چې وكړي؛ نو د ځان په زيان به يې كړې وي .(مؤمنان وايي:) پالونكيه! كه له موږ څه هېره او خطا وشي؛ موږ پرې مه نيسه. پالونكيه! پر موږ هغه پېټى مه ږده؛ لکه چې هغه دې (د ګناه اوسرغړونې له امله) زموږ پر مخكېنيو ايښى و. پالونكيه ! پر موږ هغه پېټۍ مه ږده،چې د پورته كولو وس يې نه لرو او د ګناهونو نښې را نه ووينځه، ومو بښه، راباندې ولورېږه،ته زموږ پالندوى(او مرستندوى) يې او پر كافرانو مو بريالي كړه . |
