تبلیغات

أخبرنا إسحاق بن إبراهيم ] بن راهويه [،قال: أخبرنا جرير[بن الحميد [ عن يزيد[بن أبي زياد [ ، عن عبد الرحمان بن أبي نعم ، عن أبي سعيد قال : قال رسول الله (ص): « الحسن و الحسين سيّدا شباب أهل الجنّة ، و فاطمة سيّدة نساء أهل الجنّة إلاّ ما كان من مريم ابنة […]

أخبرنا إسحاق بن إبراهيم ] بن راهويه [،قال: أخبرنا جرير[بن الحميد [ عن يزيد[بن أبي زياد [ ، عن عبد الرحمان بن أبي نعم ، عن أبي سعيد قال : قال رسول الله (ص): « الحسن و الحسين سيّدا شباب أهل الجنّة ، و فاطمة سيّدة نساء أهل الجنّة إلاّ ما كان من مريم ابنة عمران » .

 129- حديث : رسول اکرم وويل: حسن او حسين د جنت د ځوانانو ښاغلي دي او فاطمه بې له مريم د عمران لور د جنت د ښځو اغلې ده.

 129 حديث په نورو سر چينو كې : مسند احمد : ج 18 ، ص 161 ، ح 11618 او ص 279 ، ح 11756 ؛ فضائل احمد : ص 757 ، ح 1331 او ص 771 ، ح 1360 ؛ سنن ترمذي : ج 5 ، ص 656 ، ح 3768 ؛ مسنـد ابو يعلي : ج 2 ، ص 395 ، ح 1169 ؛ مناقب كوفي : ج 2 ، ص 193 ، ح 665 او ص 223 ، ح 687 ؛ مستدرك حاكم : ج 3 ، ص 154 ؛ استيعاب : ج 4 ، ص 1894 ؛ امالي طوسي : ص 248 ، ح 436 .

 130 . أخبرنا محمّد بن منصور] الطوسي [ ، قال : حدّثنا الزبيري محمّد بن ]عبد الله بن الزبير أبو أحمد [ ،‌ قال :‌ حدّثنا أبو جعفر ـ و اسمه محمّد بن مروان ـ ، قال : حدّثني أبو حازم [ سلمة بن دينار [‌ ، عن أبي هريرة ، قال : أبطأ رسول الله (ص) عنّا يوماً صدر النهار، فلمّا كان العشيّ قال له قائلنا :‌ يا رسول الله قد شقّ علينا لم نرك اليوم.قال:‌ « إنّ ملكاً من السماء لم يكن رآني فاستأذن الله في زيارتي ، فأخبرني ـ أو :‌ بشرّني ـ أنّ فاطمة ابنتي سيّدة نساء أمّتي ، و أنّ حسناً و حسيناً سيّدا شباب أهل الجنّة » .

 حضرت فاطمة الزهرا (رضي الله عنها) د دې امت د ښځو اغلې ده

 130- حديث : حضرت ابوهريره(رض) وايي : سهار شو او رسول اکرم مو و نۀ ليد،چې ماښام شو؛ نو ورته مو وويل: سهار مو و نه ليدې او راباندې سخته تېره شوه .راته يې وويل: (( له اسمانه پرېښته راغله ، چې تر اوسه زه يې نۀ وم ليدلى او له خدايه زما د ليدو اجازه يې اخېستې وه؛ نو زيرى يې راكړ :((فاطمه زما لور د دې امت د ښځو اغلې ده او حسن او حسين د جنت د ځوانانو ښاغلي دي.

 130 حديث په نورو سر چينو كې : مصنّف ابن ابي شيبه : ج 6 ، ص 381 ، ح 32167 او ص 391 ، ح 32261 ؛ مسند احمد : ج 38 ، ص 353 ، ح 23329 ؛ تاريخ كبير بخاري : ج 1 ، ص 232 ، ح 728 ؛ سنن ترمذي : ج 5 ، ص 660 ، ح 3781 ؛ آحاد او مثاني : ج 15 ، ص 413 ، ح 6960 ؛ معجم كبير طبراني : ج 3 ، ص 36 ـ 38 ، ح 3609 ـ 3604 او ج 22 ، ص 402 ـ 403 ، ح 1005 ـ 1006 ؛ مستدرك حاكم : ج 3 ، ص 151 ؛ تاريخ بغداد :‌ج 2 ، ص 372 ، ح 3397 ؛ امالي طوسي : ص 84 ، ح 127 ؛ تهذيب الكمال : ج 26 ، ص 391 ، ح 5596 ؛

131 . أخبرنا أحمد بن سليمان ، قال :‌ حدّثنا أبو نعيم الفضل بن دكيـن ، قال:‌حدّثنا زكريّا[بن أبي زائدة [ عن فراس ] بن يحيي [ ، عن الشعبي،عن مسروق،عن عائشة،قالت: أقبلت فاطمة ] تمشي [ كأنّ مشيتها مشية رسول الله (ص) ، فقال:‌« مرحباً بـابنتي » . ثمّ أجلسها عن يمينه أو شماله ، ثمّ أسرّ إليها حديثاً فبكت ، فقلت لها : استحضّك رسول الله (ص) بحديثه و تبكين ؟ ثمّ إنّه أسرّ إليها حديثاً فضحكت ، فقلت لها :‌ ما رأيت كاليوم فرحاً أقرب من حزن ، و سألتها عمّا قال ؟ فقالت : « ما كنت لأفشي سرّ رسول الله (ص) حتّي إذا قبض سألتها فقالت :‌ « إنّه أسرّ إليّ فقال: إنّ جبرئيل كان يعارضني بالقرآن كلّ سنة مرّة ، و إنّه عارضني به العام مرّتين ، و لا أراني إلاّ قد حضر أجلي و إنّك أوّل أهل بيتي لحاقاً بي ، و نعم السلف أنا لك. ـ قالت : ـ فبكيت لذلك ، ثمّ قال : أما ترضين أن تكوني سيّدة نساء هذه الأمّة ، أو :‌ نساء المؤمنين . ـ قالت : ـ فضحكت » .

131- حديث : حضرت عايشه رضي الله عنها وايي: فاطمه بي بي راغله ، تګ يې د پېغمبر اکرم په څېر و. بيا رسول اکرم وويل:
(( زما پر لور دې آفرين وي.)) فاطمه يې خپل کيڼ يا ښي اړخ ته كېنوله،بيا يې ورته يوه خبره وكړه،چې فاطمه پر ژړاه شوه. فاطمې ته مې وويل: رسول اکرم خويوازې تا سره خبرې كولې؛ نو (ددې پر ځاى،چې خوشحاله شې) ولې ژاړې؟ بيا رسول اکرم ورته بله خبره وكړه او پر خندا شوه، فاطمې ته مې وويل: داسې ورځ مې نۀ وه ليدلې، چې په غم پسې دومره ژر خوشحالي راشي ؟ بيا مې ترې وپوښتل چې رسول اکرم ورته څه ويلي وو . فاطمې بي بي راته وويل: زه د رسول اکرم راز نۀ رابرسېره كوم، چې رسول اکرم وفات شو؛ نو د راز پوښتنه مې ترې وكړه. راته يې وويل:((جبرائيل به راته هر كال يو ځل قرآن راوړاندې كاوه؛خو سږ كال دوه ځل. په خيال مې،چې د مرګ وخت رانږدې دى او په اهل بيتو كې مې تۀ لومړى تن يې،چې راسره به يوځاى شې او زه درته سترګې پر لار يم.))

حضرت عايشه وايي: فاطمې بي بي وويل: نو ځكه مې وژړل. بيا رسول اکرم راته وويل:(( ايا خوښه نۀ يې، چې تۀ د دې امت د ښځو اغلې يې يا د مؤمنو اغلې يې.)) فاطمې بي بي وويل: نو ځكه مې وخندل.

131 حديث په نورو سر چينو كې : طبقات کبرى ابن سعد : ج 2 ، ص 247 او ج 8 ، ص 26 ؛ مسند ابن راهويه : ج 4 ، ص 245 ؛ مسند احمد : ج 44 ، ص 9 ، ح 26413 ؛ صحيح بخاري : ج 4 ، ص 247 ـ 248 ، ح 3625 ؛ صحيح مسلم : ج 4 ، ص 1905 ، ح 2450 ؛ سنن ابن ماجه : ج 1 ، ص 518 ، ح 1621 ؛ آحاد او مثاني : ج 5 ، ص 357 ، ح 2934 ؛ وائل ابن ابي عاصم : ص 32 ، ح 76 ؛ سنن کبرى نسائي : ج 5 ، ص 96 ؛ مسند ابو يعلي : ج 12 ، ص 111 ، ح 6744 ـ 6745 او ص 313 ، ح 6887 ؛ الذرية الطاهرة : ص 143 ، ح 180 ؛ مشكل الآثار :‌ ج 1 ، ص 35 ، ح 97 ؛ مناقب كوفي :‌ ج 1 ، ص 392 ، ح 314 او ج 2 ، ص 208 ، ح 679 ؛ معجم كبير طبراني : ج 22 ، ص 418 ، ح 1032 ؛ امالي صدوق : ص 692 ، ح 948 ؛ دلائل بيهقي : ج 6 ، ص 364 ؛ امالي طوسي : ص 333 ، ح 669 ؛ حلية الاولياء :‌ ج 2 ، ص 40 .

132 . أخبرنا محمّد بن معمّر ] البحراني [ ، قال حدّثنا أبو داود ] الطيالسي [ . قال:حدّثنا أبو عوانة عن فراس ، عن الشعبي ، عن مسروق ، قال: أخبرتني عائشة،قالت: كنّا عند رسول الله (ص) جميعاً ما تغادر منّا[امرأة [ واحدة ، فجاءت فاطمة تمشي ،‌ و لا و الله ، إن تخطئ مشيتها ] من [ مشية رسول الله (ص) حتّي انتهت إليه فقال:‌ « مرحباً بابنتي » . فأقعدها عن يمينه أو عن يساره ، ثمّ سارّها بشيء فبكت بكاءً شديداً ،‌ ثمّ سارّها بشيء فضحكت ، فلمّا قام رسول الله (ص) قلت لها : خصّك رسول الله (ص) من بيننا بالسرار و أنت تبكين ؟! أخبريني ما قال لك ؟ قالت :‌ « ما كنت لأفشي علي رسول الله (ص) سرّه » فلمّا توفّي قلت لها :‌ أسألك بالّذي[لي [ عليك من الحقّ ما الّذي سارّك به رسول الله (ص) ؟ قالت : « أمّا الآن : فنعم ، سارّني أمّا مرّته الأولي فقال : إنّ جبرئيل كان يعارضني بالقرآن في كلّ عام مرّة ، و إنّه عارضني به العام مرّتين ، و لا أري الأجل إلاّ قد اقترب ، فاتّقي الله و اصبري . ] فبكيت [ ، ثمّ قال : يا فاطمة ؛ أما ترضين أنّك سيّدة نساء هذه الأمّة أو : نساء العالمين . فضحكت » .

132- حديث : دا حديث هم د پخواني حديث په څېر دى. نسائي په بل سند بيا هم له حضرت عايشې بي بي نقل كړى: حضرت عايشه وايي: موږ له رسول اکرم سره ناست وو. په موږ كې څوك بهر نۀ و، چې فاطمه راغله. پر خداى قسم ،چې تګ يې له رسول اکرم سره توپير نۀ درلود. بيا رسول اکرم خپل كيڼ يا ښي خوا ته كېنوله او ويې ويل:((آفرين دې زما پر لور وي)) او ورته يې يو راز ووايه. فاطمه پر ژړا شوه، بيا ورته يې يو بل راز ووايه او فاطمې وخندل . بيا،چې رسول اکرم پاڅېد؛ نو ورته مې وويل: رسول اکرم خپلې خبرېيوازې تاته كوي (؛نود دې پر ځاى،چې خوشحاله شې) ژاړې؟ اوس راته ووايه ،چې څه يې درته وويل؟ فاطمى بي بي راته وويل: زه چا ته د رسول اکرم راز نۀ وايم .

رسول اکرم چې وفات شو؛نو فاطمې ته مې وويل: ستا دې پر هغه قسم وي ، چې پر تا حق لري،پېغمبر درته څه ويلي و؟ فاطمې راته وويل: ښه نو اوس غوږ شه:په لومړي ځل يې راته وويل: جبرائيل به هر كال يو ځل قرآن راوړاندې كاوه او سږ كال دوه ځل، په خيال مې، چې وفات مې رانږدې شوى دى.لورې! تقوا ولره او صبر جامه كړ.))؛ نو و مې ژړل، بيا يې راته وويل:فاطمې! ايا خوښه نۀ يې،چې د نړۍ د ښځو اغلې ياست؟ )) بيا مې وخندل.

132 حديث په نورو سر چينو كې : مسند طيالسي : ص 196 ، ح 1373 ؛ فضائل احمد : ص 764 ، ح 1345 ؛ صحيح بخاري : ج 8 ، ص 79 ( كتاب الاستئذان ، باب 43 ) ، ح 1 ؛ صحيح مسلم : ج 4 ، ص 1904 ( باب 15 ) ، ح 2450 ؛ آحاد او مثاني : ج 5 ،‌ ص 358 ، ح 2946 او ص 367 ، ح 2967 ؛ الذريۍ الطاهرۍ : ص 142 ، ح 179 ؛ مشكل الآثار : ج 1 ،‌ ص 35 ، ح 95 ـ 96 ؛ معجم كبير طبراني : ج 22 ، ص 415 ، ح 1024 او ص 419 ، ح 1033 ؛ فضائل فاطمه ابن شاهين : ص 56 ، ح 6 او ص 59 ، ح 8 ؛ حلية الاولياء :‌ ج 2 ، ص 39 ؛ دلائل بيهقي : ج 7 ، ص 164 او 167.

  1. الحارث بن مسكين قراءةً عليه و أنا أسمع عن سفيان [ بن عيينة [ ، عن عمرو ] بن دينار [ ،‌ عن ابن أبي مليكة،عن المسور بن مخرمة : أنّ النبيّ (ص) قال:« إنّ فاطمة مضغة منّي ، من أغضبها أغضبني » .

133- حديث : پېغمبر اکرم وويل: فاطمه زما د بدن ټوټه ده. چا، چې په غوسه كړه؛ نو زه به يې په غوسه كړى يم.

133 حديث په نورو سر چينو كې : صحيح بخاري :‌ ج 7 ، ص 47 ( كتاب النكاح ) ،‌ باب 109 ، صحيح مسلم : ج 4 ،‌ ص 1902 ، ح 2449 ؛ سنن ابي داود : ج 2 ، ص 226 ، ح 2071 ؛ سنن ترمذي :‌ ج 5 . ص 698 ، ح 3867 ؛ شرح السنه بغوي : ج 14 ، ص 159 ، ح 3958 .

134 . أخبرنا محمّد بن خالد بن خلي ،‌ قال:حدّثنا بشر بن شعيب[بن أبي حمزة الحمصي [ عن أبيه ، عن الزهري ، قال: أخبرني عليّ بن حسين أنّ المسور بن مخرمة أخبره أنّ رسول الله (ص) قال:«إنّ فاطمة مضغة منّي».

134- حديث : رسول اکرم وايي:(( فاطمه زما د بدن ټوټه ده. ))

134 حديث په نورو سر چينو كې : مسند احمد :‌ ج 31 ، ص 240 ، ح 18926 ؛ فضائل احمد :‌ ص 756 ، ح 1328 ؛ صحيح مسلم :‌ ج 4 ، ص 1902 ؛ سنن ابي داود : ج 2 ، ص 225 ، ح 2071 ؛ سنن ابن ماجه : ج 1 ، ص 643 ، ح 1998 ؛ آحاد او مثاني :‌ ج 5 ، ص 361 ، ح 2955 ؛ معجم كبير طبراني : ج 22 ، ص 404 ،‌ ح 3571 .

135 . أخبرني عبيد الله بن سعد بن أبراهيم بن سعد، قال:حدّثني عمّي[يعقوب[ ، قال : حدّثنا أبي عن الوليد بن كثير ، عن محمّد بن عمرو بن حلحلة ، أنّه حدّثه أنّ ابن شهاب[الزهري]حدّثه ، أنّ عليّ بن حسين حدّثه ، أنّ المسور بن مخرمة ، قال:سمعت رسول الله (ص) يخطب علي منبره هذا و أنا يومئذ محتلم فقال : « إنّ فاطمة مضغة منّي » .

135- حديث : حضرت مسور بن مخرمه وايي: ځوان وم ،چې پېغمبر اکرم پر منبر ناست و، چې وامې ورېدل : ((فاطمه مې د بدن ټوټه ده.))

135 حديث په نورو سر چينو كې : صحيح بخاري : ج 5 ، ص 26 ( باب مناقب قرابۍ رسول الله و منقبة فاطمه ) ؛ صحيح مسلم : ج 4 ، ص 1903 ، ح 2449 ؛ سنن ابي داود : ج 2 ، ص 226 ، ح 2070 ؛ سنن ترمذي :‌ ج 5 ، ص 198 ، ح 3867 ؛ آحاد او مثاني : ج 5 ، ص 361 . ح 2954 ؛ سنن کبرى نسائي : ج 5 ، ص 97 ، ح 8371 ؛ معجم كبير طبراني : ج 22 ، ص 404 ، ح 1101 ـ 1102 ؛ فضائل فاطمه ابن شاهين :‌ ص 74 ، ح 21 ـ 22 .

136 . أخبرنا أحمد بن بكار الحراني ، قال : حدّثنا محمّد بن سلمة عن[محمّد [ بن إسحاق عن يزيد بن عبد الله بن قسيط ، عن محمّد بن أسامة بن زيد ، عن أبيه ، قال : قال رسول الله (ص) : « اما أنت يا عليّ ؛ فختني ، و أبو ولدي ،‌ و أنت منّي و أنا منك » .

136- حديث : رسول اکرم وويل: (( تۀ اى علي! زما زوم، زما د دوه زامنو پلار، تۀ له ما او زه له تا يم.))

136 حديث په نورو سر چينو كې : مسند احمد : ج 31 ، ص 227 ـ 226 ، ح 18911 ـ 18912 ؛ فضائل احمد : ص 756 ، ح 1329 ؛ صحيح بخاري : ج 5 ، ص 28 ( باب ذكر اصهار النبي ) ؛ صحيح مسلم :‌ ج 4 ،‌ ص 1903 ، ح 2449 ؛ سنن ابن ماجه : ج 1 ، ص 644 ، ح 1999 ؛ معجم كبير طبراني : ج 20 ، ص 19 ؛ مسند شاميين : ج 4 ، ص 163 ؛ فضائل فاطمه ابن شاهين : ص 76 ، ح 23 ؛ سنن کبرى بيهقي : ج 7 ، ص 308 .

137 . أخبرني القاسم بن زكريّا بن دينار ،‌ قال ، حدّثنا خالد بن مخلّد ، ‌قال: حدّثني موسي ـ و هو ابن يعقوب الزمعي ـ عن عبد الله بن أبي بكر بن زيد بن المهاجر ، قال : أخبرني مسلم بن أبي سهل النبّال ، قال : أخبرني حسن بن أسامة بن زيد بن حارثة ، قال :‌ أخبرني أسامة بن زيد ، قال:طرقت رسول الله (ص) ليلة لبعض الحاجة ، فخرج و هو مشتمل علي شيء لا أدري ما هو ، فلمّا فرغت من حاجتي قلت:ما هذا الّذي أنت مشتمل عليه ؟ فكشفه فإذا الحسن و الحسين علي وركيه،‌فقال: « هذان ابناي و ابنا بنتي ، اللهمّ ؛ إنّك تعلم أنّي أحبّهما فأحبّهما ،‌ اللهمّ ؛ إنّك تعلم أنّي أحبّهما فأحبّهمـا » .

137- حديث : حضرت اسامه بن زيد(رض) وايي: يوه شپه د يوه كار لپاره د پېغمبر اکرم كور ته ولاړم او راووت،چې تر پټو لاندې ورسره يو څيز و،پوه نۀ شوم،چې څه و.كار مې چې خلاص شو؛نو ورته مې وويل: څه درسره دي؟ خپل پټو يې لرې كړ؛ حسن او حسين يې پر پښو ناست وو او ويې ويل: دا دواړه زما زامن او زما د لور زامن دي. (او بيا يې دوه ځل ويل) خدايه! تۀ ښه پوهېږې،چې دا دواړه راباندې ډېر ګران دي؛ نو خدايه! پر تا دې ډېر ګران وي.

137 حديث په نورو سر چينو كې : صحيفۍ الامام الرضا : ص 45 ، ح 22 ؛ مصنّف ابن ابي شيبه : ج 6 ،‌ ص 391 ، ح 32264 ؛ مسند احمد : ج 31 ، ص 228 ، ح 8913 ؛ فضائل احمد : ص 756 ، ح 1327 او ص 757 ، ح 1330 او ص 758 ، ح 1334 ؛ صحيح بخاري : ج 4 ، ص 101 ؛ صحيح مسلم : ج 4 ، ص 1903 ـ 1904 ، ح 2449 ؛ مسند ابي داود : ج 2 ، ص 225 ـ 226 ، ح 2069 ـ 2070 ؛ آحاد او مثاني : ج 5 ، ص 362 ، ح 2956 ـ 2959 ؛ سنن ترمذي : ج 5 ، ص 699 ، ح 3869 ؛ سنن کبرى نسائي : ج 5 ، ص 97 ، ح 8372 ؛ مناقب كوفي :‌ ج 2 ، ص 200 ، ح 673 او ص 210 ، ح 680 ؛ صحيح ابن حبّان : ج 5 ، ص 408 ، ح 6958 ؛ مسند شاميّين :‌ ج 3 ، ص 14 ، ح 1707 ؛ امالي صدوق : ص 467 ، ح 622 ؛ معاني الاخبار : ص 107 او ص 303 ؛ عيون اخبار الرضا : ج 2 ، ص 46 ، ح 176 ؛ مستدرك حاكم :‌ ج 3 ، ص 158 ـ 159 ؛ امالي مفيد : ص 259 ( المجلس الحادي او الثلاثون ) ، ح 2 ؛ امالي طوسي : ص 427 ، ح 954 .

138 . أخبرنا عمرو بن منصور ، قال : حدّثنا أبو نعيم ، قال : حدّثنا يزيد بن مردانبه عن عبد الرحمان بن أبي نعم ، عن أبي سعيد الخدري ، قال : قال رسول الله (ص) : « الحسن و الحسين سيّدا شباب أهل الجنة » .

138- حديث : رسول اکرم وويل : حسن او حسين د جنتي ځوانانو ښاغلي دي.

138 حديث په نورو سر چينو كې : مسند احمد : ج 36 ، ص 111 ، ح 21777 ؛ مسند ابو يعلي : ج 1 ، ص 402 ، ح 528 ؛ معجم كبير طبراني : ج 1 ، ص 160 ؛ تاريخ بغداد : ج 9 ، ص 62 ، رقم 4645 ؛ مناقب ابن مغازلي : ص 224 ، ح 269 ؛ مناقب خوارزمي : ص 65 ، ح 36 .

139 . أخبرني محمّد بن إسماعيل بن إبراهيم ، قال : حدّثنا أبو نعيم عن سفيان  ]الثوري [ ، عن يزيد بن أبي زياد ، عن ابن أبي نعم ، عن أبي سعيد الخدري،قال:قال رسول الله (ص):« الحسن و الحسين سيّدا شباب أهل الجنّة » .

139- حديث : دا حديث هم د پورتني حديث په څېر دى. نسائي هغه په بل سند نقل كړى دى: رسول اکرم وويل: حسن اوحسين د جنت د ځوانانو ښاغلي دي.

139 حديث په نورو سر چينو كې : ترجمة الامام حسين من طبقات ابن سعد : ص 23 ، ح 202 ؛ مصنّف ابن ابي شيبه : ج 6 ، ص 381 ، ح 32173 او ص 382 ، ح 32182 ـ 32183 ؛ مسند احمد : ج 30 ، ص 542 ، ح 18577 ؛ فضائل احمد : ص 768 ، ح 1353 او ص 781 ، ح 1388 ؛ صحيح بخاري مع فتح الباري : ج 7 ، (كتاب فضائل الصحابة ) ، ص 94 ، ح 3749 ؛ تاريخ كبير بخاري : ج 2 ،‌ ص 286 ، ح 2492 ؛ صحيح مسلم : ج 4 ، ص 1883 ، ح 2422 ؛ سنن ترمذي : ج 5 ، ص 656 ، ح 3769 ؛ سنن کبرى نسائي :‌ ج 5 ، ‌ص 50 ، ح 8171 ؛ صحيح ابن حبّان :‌ ج 15 ، ص 416 ـ 417 ، ح 6962 ـ 6963 او ص 422 ، ح 6967 ؛ معجم كبير طبراني : ج 3 ، ص 31 ، ح 2582 ؛ كامل ابن عدي : ‌ج 2 ، ص 748 ؛ حلية الاولياء : ج 8 ، ص 305 ؛ مناقب ابن مغازلي :‌ ص 374 ، ح 421 .

140 . أخبرنا أحمد بن حرب ، قال : حدّثنا[محمّد [ بن فضيل عن يزيد ]بن أبي زياد]،عن عبد الرحمان بن أبي نعم ، عن أبي سعيد الخدري ، عن النبيّ (ص) قال : « إنّ حسناً و حسيناً سيّدا شباب أهل الجنّة ».

ما استثني من ذلك .

140- حديث : دا حديث هم د پورتني حديث په څېر دى. پېغمبر اکرم وويل:((حسن او حسين د جنتي ځوانانو ښاغلي دي.)) په دې حديث کې يې څوك نۀ دي استثناء كړي.

(لاندې حديث ته اشاره كوي ، چې دوه تنه يې استثناء كړي)

140 حديث په نورو سر چينو كې : مسند احمد : ج 17 ، ص 31 ، ح 10999 ؛ فضائل احمد : ص 779 ، ح 1384 ؛ معجم كبير طبراني : ج 3 ، ص 38 ، ح 2611 ؛ تاريخ اصبهان : ج 2 ، ص 321 ، ح 1847 ؛ تاريخ بغداد : ج 11 ، ص 90 ، رقم 5778 .

141 . أخبرنا يعقوب بن أبراهيم و محمّد بن آدم عن مروان[بن معاوية [ ، عن الحكم بن عبد الرحمان ـ و هو ابن أبي نعم ـ عن أبيه ،‌عن أبي سعيد قال:قال رسول الله (ص) « الحسن و الحسين سيّدا شباب أهل الجنّة إلاّ ابني الخالة عيسي بن مريم ، و يحيي بن زكريّا » .

141- حديث : دا حديث هم د پورتني حديث په څېر دى. رسول اکرم وويل:((خو بې زما د ترور (خاله) له زوى عيسى بن مريم او يحيى بن زكريا ، حسن او حسين د جنت د ځوانانو ښاغلي دي.))

141 حديث په نورو سر چينو كې : مسند احمد : ج 18 ، ص 138 ، ح 11594 او ص 161 ، ح 11618 ؛ فضائل احمد : ص 771 ، ح 1360 او ص 774 ، ح 1368 ؛ سنن ترمذي : ج 5 ، ص 656 ، ح 3768 ؛ مناقب كوفي : ج 2 ، ص 245 ،‌ ح 182 ؛ معجم كبير طبراني : ج 3 ، ص 39 ، ح 2512 ـ 2615 ؛ حلية الاولياء : ج 5 ، ص 71 ؛ تاريخ بغداد : ج 9 ، ص 231 ، رقم 4804 .

142 . أخبرنا محمّد بن عبد الأعلي ، قال : حدّثنا خالد[بن الحارث [ ، قال : حدّثنا أشعث[بن عبد الملك]، عن الحسن ] البصري [ ، عن بعض أصحاب رسول الله (ص) ـ قال :‌يعني أنس بن مالك ـ قال:دخلنا ـ و ربّما قال: دخلت ـ علي رسول الله (ص) و الحسن و الحسين ينقلبان علي بطنه، قال : و يقـول : « ريحانتيّ من هذه الأمّة » .

142- حديث : حضرت انس بن مالك(رض) وايي: د رسول اکرم كور ته ولاړو- يا ولاړم، چې حسن او حسين د پېغمبر اکرم پر ګېډه اوړېدل را اوړېدل (لوبې يې كولې) او ويې ويل:((په دې امت کې دا دواړه، زما دوه خوږبويه ګلان دي.))

142 حديث په نورو سر چينو كې : سنن ترمذي :‌ج 5 ، ص 656 ، ح 3768 ؛ مناقب كوفي : ج 2 ، ص 238 ، ح 703 .

143 . أخبرني إبراهيم بن يعقوب ، قال : حدّثنا وهب بن جرير[بن حازم [ أنّ أباه حدّثه ، قال سمعت محمّد بن عبد الله بن أبي يعقوب عن[عبد الرحمان [ بن أبي نعم ، قال كنت عند ابن عمر ، فأتاه رجل ، فسأله عن دم البعوض يكون في ثوبه ، أيصلّي به ؟ فقال ابن عمر:ممّن أنت ؟ قال : من أهل العـراق . قال :‌ من يعذرني من هذا !! يسألني عن دم البعوض !! و قد قتلوا ابن رسول الله (ص) ؟! سمعت رسول الله (ص) يقول:

« هما ريحانتيّ من الدنيا » .

143- حديث : عبدالرحمن بن ابي نعم وايي: له حضرت عبدالله بن عمر سره ناست وو، چې يو سړى راغى او پر جامو يې د ماشې وينه پرته وه. پوښتنه يې وكړه : ايا له دې جامو سره لمونځ كړاى شم؟ ورته يې وويل: د كوم ځاى يې؟ و يې ويل: د عراق يم. عبدالله ورته ويل: عجيبه ده، دماشي د وينې پوښتنه كوې؛ خو د رسول الله د زوى حسين وينه تويوئ؟ له پېغمبر اکرم مې اورېدلي چې: ((حسن او حسين مې ددې دنيا دوه خوږبويه ګلان دي.))

144 . أخبرني زكريّا بن يحيي ، قال : حدّثنا[محمّد بن يحيي]بن أبي عمر ، قال : حدّثنا سفيان[بن عيينة]عن [عبد الله]بن أبي نجيح ، عن رجل ، قال:سمعت عليّاً علي المنبر بالكوفة يقول : « خطبت إلي رسول الله (ص) فاطمة فزوّجني ، فقلت :‌ يا رسول الله ، أنا أحبّ إليك أم هي ؟ فقال : هي أحبّ إليّ منك ، و أنت أعزّ عليّ منها » .

144- حديث : يو سړى وايي: علي(ک) د كوفې پر منبر ناست و ، چې ويې ويل: پر رسول الله مې د فاطمى بي بي ماركه وكړه. رسول الله دا خبره ومنله او راته په نكاح يې كړه. بيا مې ورته وويل:د خداى رسوله ! زه درباندې ډېر ګران يم كه فاطمه؟ راته يې ويل:((فاطمه را ته له تا او تۀ راته له فاطمې ګران يې.))

143 حديث په نورو سر چينو كې : المعرفة و التاريخ :‌ج 2 ، ص 644 ؛ سنن کبرى نسائي : ج 5 ، ص 50 ، ح 8169 ؛ صحيح ابن حبّان : ج 15 ، ص 12 ، ح 6959 ؛ معجم كبير طبراني : ج 3 ، ص 38 ، ح 2610 ؛ مشكل الآثار : ج 2 ، ص 393 ، ح 1967 ؛ مستدرك حاكم : ج 2 ، ص 166 ؛ حلية الاولياء : ج 5 ،‌ص 71 ؛ تاريخ بغداد :‌ ج 4 ، ص 208 ، رقم 1896 .

144 حديث په نورو سر چينو كې : كتاب سليم : ص 97 ؛ صحيفۍ الامام رضا : ص 45 ، ح 23 ، تفسير فرات كوفي : ص 298 ، ح 403 ؛ كشف الاستار : ج 3 ، ص 225 : معجم الطبراني : ج 4 ، ص 185 ، ح 3990 ؛ عيون اخبار الرضا : ج 2 ، ص 27 ، ح 8 ؛ امالي صدوق : ص 574 ، ح 19 ؛ كامل الزيارات :‌ ص62 ، ح 117 و ص 98 ، ح 182 .

145 . أخبرنا عبد الأعلي بن واصل بن عبد الأعلي ،‌ قال : حدّثنا عليّ بن ثابت ،‌ قال:حدّثنا منصور بن أبي الأسود عن يزيد بن أبي زياد ، عن سليمان بن عبد الله بن الحارث[بن نوفل]،عن جدّه ، عن عليّ ، قال: « مرضت فعادني رسول الله (ص) ، فدخل عليّ و أنا مضطجع ،‌ فاتّكأ إلي جنبي ، ثمّ سجاني بثوبة ، فلمّا رآني قد هدئت قام إلي المسجد يصلّي ، فلمّا قضي صلاته جاء فرفع الثوب عنّي ، و قال :‌ قم يا عليّ ؛ قد برئت فقمت كأنّما لم أشتك شيئاً قبل ذلك ، فقال : ما سألت ربّي شيئاً في صلاتي إلاّ أعطاني ، و ما سألت لنفسي شيئاً إلاّ و قد سألت لك » .

145- حديث : علي(ک) وايي: ناروغ شوم او رسول الله مې پوښتنې ته راغى. پر اړخ ويده وم ،چې رسول الله مې په څنګ كې كېناست او زه يې په خپل څادر کې پټ كړم، چې احساس يې كړ ،چې ښه شوم؛ نو پاڅېد او لمونځ يې وكړ،له لمانځه وروسته راغى او څادر يې رانه راټول كړ او و يې ويل: ((علي! پاڅه، ښه شوې.)) پاڅېدم او درد مې نۀ احساساوه،بيا راته يې وويل:((په لمانځه كې مې چې څه له خدايه غوښتي؛ نو راكړي يې دي او چې څه مې ځان ته غوښتي، تاته مې هم غوښتې دي.))

145 حديث په نورو سر چينو كې : مسند طيالسي : ص 260 ، ح 1927 ؛ مصنّف ابن ابي شيبه :‌ج 6 ، ص 382 ، ح 32180 ؛ مسند احمد :‌ ج 9 ، ص 402 ، ح 5568 ؛ فضائل احمد : ص 781 ، ح 1390 ؛ صحيح بخاري :‌ ج 5 ، ص 33 ، ح 3753 ؛ ادب مفرد :‌ ص 38 ،‌باب 45 ، ح 85 ؛ سنن ترمذي : ج 5 ، ص 657 ، ح 3770 ؛ مسند ابي يعلي : ج 10 ، ص 106 ، ح 5739 ؛ صحيح ابن حبّان : ح 15 ، ص 425 ، ح 6969 ؛ امالي صدوق : ص 207 ، ح 228 ؛ امالي خميسيّة : ج 1 ، ص 176 ، ح 8 .

146 . أخبرنا القاسم بن زكريّا بن دينار ، قال : حدّثنا عليّ ]   بن قادم [ ، قال : حدّثنا جعفر ]بن زياد [ الأحمر عن يزيد بن أبي زياد ،‌ عن عبد الله بن الحارث ، عن عليّ قال:« وجعت وجعاً شديداً ، فأتيت النبيّ (ص) ، فأقامني في مكانه ، و قام يصلّي ، و ألقي عليّ طرف ثوبه ، ثمّ قال ، ‌قم يا عليّ ؛ قد برئت ، لا بأس عليك ،‌ و ما دعوت لنفسي بشيء إلاّ دعوت لك مثله ، و ما دعوت بشيء إلاّ قد استجيب لي ـ أو قال : أعطيت ـ إلاّ أنّه قيل لي : لا نبيّ بعدك » .

146- حديث : علي(ک) وايي: ناروغ شوم، سخت درد مې احساساوه ، چې پېغمبر ته ولاړم، رسول اکرم زه پر خپل ځاى كېنولم او د خپل څادر يوه څنډه يې پر ما راواچوله او لمانځه ته ودرېد او (له لمانځه وروسته يې) وويل: (( علي! پاڅه ښه شوې، هيڅ تكليف نۀ لرې. ما،چې كوم څيز له خدايه غوښتى، هغه مې تاته هم غوښتې او هر څيز ،چې مې غوښتى، خداى راكړى (يا راډالۍ شوى)؛خو ما ته ويل شوي،چې له ما وروسته بل پېغمبر نۀ شته .))

146 حديث په نورو سر چينو كې : سيرة ابن اسحاق : ص 246 ؛ مسند حميدي : ج 1 ، ص 22 ، ح 38 ؛ طبقات ابن سعد : ج 8 ،‌ ص 20 ؛ مسند احمد :‌ ج 2 ، ص 41 ، ح 603 ؛ فضائل احمد : ص 134 ،‌ ح 198 ؛ سنن سعيد بن منصور :‌ ج 1 ، ص 167 ، ح 600 ؛ الآحاد و المثاني : ج 5 ، ص 360 ، ح 4151 ؛ مناقب كوفي : ج 2 ، ص 185 ، ح 659 او ص 212 ، ح 681 ؛ معجم كبير طبراني : ج 11 ، ص 55 ، ح 11063 ؛ فضائل فاطمه ابن شاهين : ص 83 ـ 84 ، ح 31 ـ 32

147 . أخبرنا محمّد ابن المثنّي عن أبي داود[الطيالسي [ ، قال حدّثنا شعبة ، قال:أخبرني فضيل[بن مسيرة [ أبو معاذ عن الشعبي ، عن عليّ،قال:« لمّا رجعت إلي النبيّ (ص) قال لي كلمة ما أحبّ أنّ لي بها الدنيا».

147- حديث : دا حديث هم د پخواني حديث يوه برخه ده ،چې په کې راغلي دي: علي(ک) وايي: پېغمبر ته راغلم او يوه خبره يې وكړه، چې له ټولې دنيا راته غوره وه.

147 حديث په نورو سر چينو كې : مناقب خوارزمي : ص 142 ، ح 164 ؛ ترجمة الامام علي من تاريخ دمشق : ج 2 ، ص 277 ، ح 807 .

148 . أخبرنا محمّد بن يحيي بن أيّوب بن أبراهيم ، قال : حدّثنا هاشم بن مخلّد ]بن إبراهيم [ ، قال:حدّثنا عمّي أيّوب بن إبراهيم ـ قال محمّد بن يحيي: و هو جدّي ـ عن إبراهيم ]بن ميمون [ الصائغ ، عن أبي إسحاق الهمداني ، عن عبد الرحمان بن أبي ليلي: أنّ عليّاً خرج علينا في حرّ شديد ، و عليه ثياب الشتاء ، و خرج علينا في الشتاء و عليه ثياب الصيف ، ثمّ دعا بماء فشرب ، ثمّ مسح العرق عن جبهته . فلمّا رجع إلي أبيه قال : يا أبه ؛ أ رأيت ما صنع أمير المؤمنين ؟ خرج إلينا في الشتاء و عليه ثياب الصيف ، و خرج علينا في الصيف و عليه ثياب الشتاء ! فقال أبو ليلي: هل فظنت ؟ و أخذ بيد ابنه عبد الرحمان ،‌ فأتي عليّاً[فقال له الّذي صنع [ ، فقال له عليّ: « إنّ النبيّ (ص) كان بعث إليّ و أنا أرمد ، شديد الرمد ، فبزق في عيني ، ثمّ قال :‌ افتح عينيك ، ففتحتهما فما اشتكيتهما حتّي الساعة ، و دعا لي فقال : اللهمّ أذهب عنه الحرّ و البرد . فما وجدت حرّاً و لا برداً حتّي يومي هذا » .

148- حديث : حضرت عبدالرحمن وايي: علي(ک) به په ګرمۍ كې د ژمي او په يخنۍ كې د اوړي جامې اغوستې،په سړه هوا کې به يې يخې اوبه څښلې او له تندي به يې خولې وچولې. عبدالرحمن خپل پلار ابوليلي ته وويل: پلاره! ايا امير المؤمنان دې وليد،چې په ژمي كې د اوړي او په اوړي كې د ژمي جامې اغوندي.ابوليلي ورته وويل: ايا پر دليل يې پوهېږې؟ ابوليلي د عبدالرحمن لاس ونيو او امير المؤمنين ته يې بوت او د دې كار علت يې وپوښته. حضرت علي(ک) ورته وويل: يوه ورځ رسول اکرم راوغوښتم،حال دا چې سترګې مې خوږېدي، رسول اکرم خپلې توكاڼې راته پر سترګو وموږلې او راته يې وويل:((سترګې دې خلاصې كړه.)) سترګې مې خلاصې كړې، چې لا تر اوسه مې لا د سترګو درد نۀ دى ليدلى او بيا يې راته دعا وكړه:((خدايه! له يخنۍ او ګرم يې وساته.)) چې تر اوسه مې ګرمي او يخني نۀ ده احساس كړې.

له ملگرو سره یي شریک کړئ.
×
  • ستاسې رالېږل شوې لیدلوری به د اندیال وېبپاڼې تر تایید روسته خپرېږي.
  • هغه پېغامونه نه خپرېږي، چې منځپانګه یې تورونه او کنځل وي.
  • هڅه وکړئ، په پښتو پېغامونه راواستوئ.
  • ددې مطلب په اړه خپل لیدلوری نشئ لیکلی!