بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ د لوراند او لورين الله په نامه اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَانشَقَّ الْقَمَرُ ﴿۱﴾ د سپوږمۍ چاودنې ټاکلى وخت راورسېد او سپوږمۍ وچاوده . (۱) وَإِن يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا وَيَقُولُوا سِحْرٌ مُّسْتَمِرٌّ ﴿۲﴾ او كه (دا ځېلي خلک هره) نښه او معجزه وګوري (؛نو) مخ اړوي او وايي: (( دا خو له […]
| بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ | د لوراند او لورين الله په نامه | |
| اقْتَرَبَتِ السَّاعَةُ وَانشَقَّ الْقَمَرُ ﴿۱﴾ | د سپوږمۍ چاودنې ټاکلى وخت راورسېد او سپوږمۍ وچاوده . (۱) | |
| وَإِن يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا وَيَقُولُوا سِحْرٌ مُّسْتَمِرٌّ ﴿۲﴾ | او كه (دا ځېلي خلک هره) نښه او معجزه وګوري (؛نو) مخ اړوي او وايي: (( دا خو له پخوا راهيسې سترې كوډې دي .)) (۲) | |
| وَكَذَّبُوا وَاتَّبَعُوا أَهْوَاءهُمْ وَكُلُّ أَمْرٍ مُّسْتَقِرٌّ ﴿۳﴾ | او دوی (د الله آيتونه) دروغ وګڼل او په خپلو ځاني غوښتنو پسې ولاړل خو هر کار (خپل خپل ځای) نیسي (او یوه پایله لري) (۳) | |
| وَلَقَدْ جَاءهُم مِّنَ الْأَنبَاء مَا فِيهِ مُزْدَجَرٌ ﴿۴﴾ | او په يقين دوی ته (د مخكېنيو پېغمبرانو او امتونو) هغه مهم خبرونه وررسېدلي، چې (له بديو) د مخنيوي لپاره پکې پوره عبرت دى. (۴) | |
| حِكْمَةٌ بَالِغَةٌ فَمَا تُغْنِ النُّذُرُ ﴿۵﴾ | (دا آيتونه) څرګند حكمت دى؛ خو(ځېلي خلكو ته) خبرونه څه ګټه نه لري. (۵) | |
| فَتَوَلَّ عَنْهُمْ يَوْمَ يَدْعُ الدَّاعِ إِلَى شَيْءٍ نُّكُرٍ ﴿۶﴾ | نو مخ ترې واړوه او هغه ورځ درياده كړه، چې الهي بلونكي خلك يو نااشنا څيز ته وبولي (د كړنو د حساب بلنې ته)! (۶) | |
| خُشَّعًا أَبْصَارُهُمْ يَخْرُجُونَ مِنَ الْأَجْدَاثِ كَأَنَّهُمْ جَرَادٌ مُّنتَشِرٌ ﴿۷﴾ | دوى (له هيبته) خړ سترګي له قبرونو د خورو ورو ملخانو په څېر راوځي . (۷) | |
| مُّهْطِعِينَ إِلَى الدَّاعِ يَقُولُ الْكَافِرُونَ هَذَا يَوْمٌ عَسِرٌ ﴿۸﴾ | د بلونكي پر لوري به ځغلي؛كافران وايي : ((نن (څومره) سخته ورځ ده!)) (۸) | |
| كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ فَكَذَّبُوا عَبْدَنَا وَقَالُوا مَجْنُونٌ وَازْدُجِرَ ﴿۹﴾ | تر دوى مخكې د نوح قوم (هم زموږ نښې) دروغ وګڼلې او زموږ بنده (= نوح) يې دروغجن وګاڼه او ويل يې: (( (دا) لېونى دى. )) او ( په ډول ډول کړاوونو د خپل رسالت له غځونې) منع شو!. (۹) | |
| فَدَعَا رَبَّهُ أَنِّي مَغْلُوبٌ فَانتَصِرْ ﴿۱۰﴾ | نو خپل پالونکي ته يې دعا وكړه : ((ماتې مې وکړه؛نو مرسته مې وكړه (او بريالى مې كړه)!)) (۱۰) | |
| فَفَتَحْنَا أَبْوَابَ السَّمَاء بِمَاء مُّنْهَمِرٍ ﴿۱۱﴾ | نو د اسمان دړې مو په جړۍ اورښت پرانستې؛ (۱۱) | |
| وَفَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُيُونًا فَالْتَقَى الْمَاء عَلَى أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ ﴿۱۲﴾ | او له ځمكې مو چينې راوخوټولې او (د ځمكې او اسمان) اوبه د ټاكل شوي كار لپاره ګډې شوې. (۱۲) | |
| وَحَمَلْنَاهُ عَلَى ذَاتِ أَلْوَاحٍ وَدُسُرٍ ﴿۱۳﴾ | او دی مو د تختو او مېخونو په جوړه شوې بېړۍ کې سپور كړ؛ (۱۳) | |
| تَجْرِي بِأَعْيُنِنَا جَزَاء لِّمَن كَانَ كُفِرَ ﴿۱۴﴾ | چې زموږ تر نظر لاندې چلېده،(دا) د هغه پېغمبر بدل اخستل وو، چې (انکار او) بې قدري يې شوې وه (۱۴) | |
| وَلَقَد تَّرَكْنَاهَا آيَةً فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ ﴿۱۵﴾ | او په يقين، موږ دا پېښه (بېړۍ) يوه نښه پرېښووله؛نو ايا څوك پند اخستونكى شته؟ (۱۵) | |
| فَكَيْفَ كَانَ عَذَابِي وَنُذُرِ ﴿۱۶﴾ | نو (وګوره چې) زما عذاب او زما ګواښنه څرنګه وه! (۱۶) | |
| وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ ﴿۱۷﴾ | او په يقين موږ قرآن پند اخستو ته اسان كړى؛ نو ايا څوک پند اخستونكى شته؟! (۱۷) | |
| كَذَّبَتْ عَادٌ فَكَيْفَ كَانَ عَذَابِي وَنُذُرِ ﴿۱۸﴾ | د عاد قوم (هم خپل پېغمبر) دروغجن وګاڼه؛ نو (وګورئ، چې) زما عذاب او زما ګواښنه څنګه وه! (۱۸) | |
| إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ رِيحًا صَرْصَرًا فِي يَوْمِ نَحْسٍ مُّسْتَمِرٍّ ﴿۱۹﴾ | په رښتینه کې موږ په يوه پرله پسې شومه ورځ کې ډېره سړه توپاني سیلۍ پرې وروالوځوله. (۱۹) | |
| تَنزِعُ النَّاسَ كَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ مُّنقَعِرٍ ﴿۲۰﴾ | چې خلك يې پورته کول،په داسې شان يې غورځول؛لكه چې د رايستل شويو کجورو پراته ډډونه وي .(۲۰) | |
| فَكَيْفَ كَانَ عَذَابِي وَنُذُرِ ﴿۲۱﴾ | نو (وګوره،چې) زما عذاب او زما ګواښنه څرنګه وه! (۲۱) | |
| وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ ﴿۲۲﴾ | او په يقين قرآن مو د پند اخستو ته اسان كړى؛ نو ايا څوک پند اخستونكى شته؟ (۲۲) | |
| كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِالنُّذُرِ ﴿۲۳﴾ | د ثمود قوم (هم ګواښګرندي او) ګواښونه دروغ وګڼل، (۲۳) | |
| فَقَالُوا أَبَشَرًا مِّنَّا وَاحِدًا نَّتَّبِعُهُ إِنَّا إِذًا لَّفِي ضَلَالٍ وَسُعُرٍ ﴿۲۴﴾ | نو ويې ويل : ((ايا په هغه پسې ولاړ شو، چې زموږ په څېر يو بشر دى؟! كه داسې مو وكړل (؛ نو) بېشكه موږ په غلطۍ او لېونتوب کې یو. (۲۴) | |
| أَؤُلْقِيَ الذِّكْرُ عَلَيْهِ مِن بَيْنِنَا بَلْ هُوَ كَذَّابٌ أَشِرٌ ﴿۲۵﴾ | ايا زموږ له منځه يوازې پر ده (= صالح) وحې راکېوته؟! (نه!)؛ بلكې هغه ډېر دروغجن ځانمنى دى)) (۲۵) | |
| سَيَعْلَمُونَ غَدًا مَّنِ الْكَذَّابُ الْأَشِرُ ﴿۲۶﴾ | سبا به پوه شي،چې څوك ډېر دروغجن ځانمنى دى! (۲۶) | |
| إِنَّا مُرْسِلُو النَّاقَةِ فِتْنَةً لَّهُمْ فَارْتَقِبْهُمْ وَاصْطَبِرْ ﴿۲۷﴾ | په حقيقت كې موږ د دوی ازمېښت ته یوه اوښه ورلېږو، او [صالح ته مو وويل:] پر دوى څارن (او غبرګون ته يې څارو) وسه او له زغمه كار واخله! (۲۷) | |
| وَنَبِّئْهُمْ أَنَّ الْمَاء قِسْمَةٌ بَيْنَهُمْ كُلُّ شِرْبٍ مُّحْتَضَرٌ ﴿۲۸﴾ | او خبر وركړه، چې (د كلي) اوبه د دوى (او اوښې) ترمنځ وېشل شوي (يوه ورځ د اوښې وار او بله ورځ د دوى وار) او هر يو دې په خپل وار اوبو ته ځي (۲۸) | |
| فَنَادَوْا صَاحِبَهُمْ فَتَعَاطَى فَعَقَرَ ﴿۲۹﴾ | نو دوی (د اوښې وژلو ته) خپل ملګري ته ورغږ كړ؛ نو دغه کار يې پر غاړه واخست او اوښه يې ټپي كړه (او ويې وژله) (۲۹) | |
| فَكَيْفَ كَانَ عَذَابِي وَنُذُرِ ﴿۳۰﴾ | نو (وګوره، چې) زما عذاب او زما ګواښنه څنګه وه! (۳۰) | |
| إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ صَيْحَةً وَاحِدَةً فَكَانُوا كَهَشِيمِ الْمُحْتَظِرِ ﴿۳۱﴾ | په حقيقت كې موږ یوه (مرګوني) كړيكه پرې وکړه؛ نو د شپول د پروړې په څېر ځپ ځپ شول .(۳۱) | |
| وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ ﴿۳۲﴾ | او په يقين موږ قرآن د پند اخستو ته اسان كړى؛ نو ايا څوک پند اخستونكى شته؟ (۳۲) | |
| كَذَّبَتْ قَوْمُ لُوطٍ بِالنُّذُرِ ﴿۳۳﴾ | د لوط قوم (د خپلو پېغمبرانو پرله پسې) ننګونې دروغ وګڼلې؛ (۳۳) | |
| إِنَّا أَرْسَلْنَا عَلَيْهِمْ حَاصِبًا إِلَّا آلَ لُوطٍ نَّجَّيْنَاهُم بِسَحَرٍ ﴿۳۴﴾ | په حقيقت كې موږ کاڼي وروونکې سیلۍ پرې وروالوځوله (او هلاك مو كړل)؛ خو د لوط كورنۍ مو په سپېده چاود کې وژغورله . (۳۴) | |
| نِعْمَةً مِّنْ عِندِنَا كَذَلِكَ نَجْزِي مَن شَكَرَ ﴿۳۵﴾ | (او دا) ززموږ له لوري يوه لورنه وه، څوك چې شكر كاږي (؛ نو) همداسې بدله وركوو (۳۵) | |
| وَلَقَدْ أَنذَرَهُم بَطْشَتَنَا فَتَمَارَوْا بِالنُّذُرِ ﴿۳۶﴾ | او په يقين (لوط) دوى زما له سخت عذابه وېرولي ول؛ خو د ګواښونو په اړه يې شک او شخړې وكړې . (۳۶) | |
| وَلَقَدْ رَاوَدُوهُ عَن ضَيْفِهِ فَطَمَسْنَا أَعْيُنَهُمْ فَذُوقُوا عَذَابِي وَنُذُرِ ﴿۳۷﴾ | او په يقين له لوط نه یې وغوښتل چې خپل مېلمانه ورپرېږدي، چې خوند ترې واخلي؛ خو موږ د دوی سترګې ورړندې كړې او (ورته مو وويل:) ((زما د عذاب او اخطارونو (خوند) وڅكئ. )) (۳۷) | |
| وَلَقَدْ صَبَّحَهُم بُكْرَةً عَذَابٌ مُّسْتَقِرٌّ ﴿۳۸﴾ | او په يقين،چې سهار وختي پایښتی او ثابت عذاب ونیول. (۳۸) | |
| فَذُوقُوا عَذَابِي وَنُذُرِ ﴿۳۹﴾ | نو (ورته مو وويل : ) زما د عذاب او زما د اخطارونو (خوند) وڅكئ! (۳۹) | |
| وَلَقَدْ يَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّكْرِ فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ ﴿۴۰﴾ | او په يقين موږ قرآن د پند اخستو ته اسان كړى؛ نو ايا څوک پند اخستونكى شته؟ (۴۰) | |
| وَلَقَدْ جَاء آلَ فِرْعَوْنَ النُّذُرُ ﴿۴۱﴾ | او په يقين فرعونيانو ته (هم ګواښګرندي او) ګواښونه ورغلي ول . (۴۱) | |
| كَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كُلِّهَا فَأَخَذْنَاهُمْ أَخْذَ عَزِيزٍ مُّقْتَدِرٍ ﴿۴۲﴾ | (خو) زموږ ټولې نښې يې دروغ وګڼلې؛ نو داسې مو راونيول؛ لكه د يوه ناماتي ځواكمن د نېونې په څېر. (۴۲) | |
| أَكُفَّارُكُمْ خَيْرٌ مِّنْ أُوْلَئِكُمْ أَمْ لَكُم بَرَاءةٌ فِي الزُّبُرِ ﴿۴۳﴾ | ايا ستاسې كافران ترهغوی غوره دي (چې ومو ويل) يا په اسماني كتابونو كې امان درته ليكل شوى دى؟(۴۳) | |
| أَمْ يَقُولُونَ نَحْنُ جَمِيعٌ مُّنتَصِرٌ ﴿۴۴﴾ | يا وايي : موږ يو موټى او غښتلې ډله يو،چې ځانونه به وژغورو؟! (۴۴) | |
| سَيُهْزَمُ الْجَمْعُ وَيُوَلُّونَ الدُّبُرَ ﴿۴۵﴾ | (خو پوه دې شي،چې) ژر به دا ډله ماته وکړي او وبه تښتي! (۴۵) | |
| بَلِ السَّاعَةُ مَوْعِدُهُمْ وَالسَّاعَةُ أَدْهَى وَأَمَرُّ ﴿۴۶﴾ | بلكې د واقعي مجازاتو ژمنځاى يې قيامت دى او د قيامت (عذاب) ډېر سخت او ډېر تريخ دى . (۴۶) | |
| إِنَّ الْمُجْرِمِينَ فِي ضَلَالٍ وَسُعُرٍ ﴿۴۷﴾ | بېشكه ګناهګاران په بېلارۍ او لېونتوب كې دي . (۴۷) | |
| يَوْمَ يُسْحَبُونَ فِي النَّارِ عَلَى وُجُوهِهِمْ ذُوقُوا مَسَّ سَقَرَ ﴿۴۸﴾ | پر هغه ورځ، چې پړمخي په اور كې راښکودل كېږي (او ورته ويل كېږي:) د دوزخ د تاو (خوند) وڅكئ! (۴۸) | |
| إِنَّا كُلَّ شَيْءٍ خَلَقْنَاهُ بِقَدَرٍ ﴿۴۹﴾ | په حقيقت كې موږ هر څه په ټاکلې کچه پيدا كړي دي . (۴۹) | |
| وَمَا أَمْرُنَا إِلَّا وَاحِدَةٌ كَلَمْحٍ بِالْبَصَرِ ﴿۵۰﴾ | او زموږ امر د سترګې رپ په څېر يوازې يو ځل وي .(۵۰) | |
| وَلَقَدْ أَهْلَكْنَا أَشْيَاعَكُمْ فَهَلْ مِن مُّدَّكِرٍ ﴿۵۱﴾ | او په يقين موږ لا وړاندې ستاسې په څېر (وګړي) هلاك كړي؛ نو ايا څوك پند اخستونكى شته؟! (۵۱) | |
| وَكُلُّ شَيْءٍ فَعَلُوهُ فِي الزُّبُرِ ﴿۵۲﴾ | او د دوی کړه وړه، په كړنليكونو كې يې كښل شوي دي؛ (۵۲) | |
| وَكُلُّ صَغِيرٍ وَكَبِيرٍ مُسْتَطَرٌ ﴿۵۳﴾ | او هر کوچنى او غټ (چار) ليكل شوى دى . (۵۳) | |
| إِنَّ الْمُتَّقِينَ فِي جَنَّاتٍ وَنَهَرٍ ﴿۵۴﴾ | په حقيقت کې متقیان په (جنتي) باغونو او ويالو کې دي؛ (۵۴) | |
| فِي مَقْعَدِ صِدْقٍ عِندَ مَلِيكٍ مُّقْتَدِرٍ ﴿۵۵﴾ | په رښتياني مقام كې، د واکمن او زورور الله په نزد. (۵۵) |
له ملگرو سره یي شریک کړئ.
×
ستاسې رالېږل شوې لیدلوری به د اندیال وېبپاڼې تر تایید روسته خپرېږي.
هغه پېغامونه نه خپرېږي، چې منځپانګه یې تورونه او کنځل وي.
هڅه وکړئ، په پښتو پېغامونه راواستوئ.