غدير

د حج مراسم پاى ته ورسېدل.مسلمانانو له پېغمبر اکرم د حج كولو طريقه زده كړه.پېغمبر اکرم وپتيېله له “منى” نه مدينې ته ولاړ شي. د حركت حكم وشو. كاروان،چې “رابع” سيمې ته چې له “جحفې” درې ميله لرې ده ورسېد؛ نو د “خُم” په سيمه كې،چې په “خم غدير” مشهوره دى، د وحې پرېښته راغله او دا آيت يې راوړ:

يَا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مَا أُنزِلَ إِلَيْكَ مِن رَّبِّكَ وَإِن لَّمْ تَفْعَلْ فَمَا بَلَّغْتَ رِسَالَتَهُ وَاللّهُ يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللّهَ لاَ يَهْدِي الْقَوْمَ الْكَافِرِينَ= پېغمبره! څه چې ستا د پالونكي له لوري پر تا نازل شوي،بشپړ(خلكو ته) ورسوه اوكه داسې دې و نه کړل؛نو د هغه پيغام دې نه دى رسولى،خداى تا د خلكو (له احتمالي زيانو) ژغوري. هو ! خداى (ځېلي) كافرانو ته سمه لار نه ښيي . (420)

له آيته معلومېږي،چې خداى پېغمبر اکرم ته مهمه او خطرناكه دنده وركړې ده او كومه دنده به تر دې مهمه وي،چې پېغمبر اکرم د سل زره خلكو په مخ كې حضرت “علي”(ک) خپل ځايناستى وټاكي؛نو ځكه د درېدنې حكم وشو او څوك،چې له كاروانه مخکې تللي وو،راستانه يې كړل او نورو ته په تمه شول.

ماسپښين و او ګرمۍ خلك راخستې وو،خلكو خپل څه څادرونه پر سر او څه يې تر ځان لاندې هوار كړل. پېغمبر اکرم ته يې تر ونې لاندې د څادر سيورې جوړ كړ او پېغمبر اکرم د ماسپښېن لمونځ په جماعت وکړ. خلك ترې راتاو وو او پر هغه لوړ ځاى ودرېد،چې ورته يې جوړ كړى و او پر لوړ او ښكلي غږ يې خطبه وويله:

(( د څښتن ستاينه کوم.ترې مرسته غواړم او ايمان پرې لرم او توكل پرې كوم او له خپل بدو او ناوړه اعمالو ورته پناه وړم. هغه خداى،چې بې له هغه بل لارښوونكى نشته او چا ته يې،چې لار وښووه؛نو څوك به يې بې لارې نه کړي.ګواهي وركوم،بې له هغه بل معبود نه شته او “محمد” يې بنده او پېغمبر دى.

خلكو! نږدې دى د حق بلنې ته لبيك ووايم او له منځه مو ولاړ شم. زه مسئوول يم او تاسې هم مسئووليت لرئ. زما په باب څه فكر كوئ؟))

پردې مهال د خلكو د تصديق غږونه را پورته شول او و يې ويل: (( موږ ګواهي وركوو تا خپل رسالت سرته ورساوه،كوښښ دې وكړ،خداى دې اجر دركړي.))

پېغمبر اکرم وويل:((آيا ګواهي وركوئ،د نړۍ معبود يو دى، “محمد” يې بنده او استازى دى او په هغه دنيا كې دوزخ او جنت شته؟))

ټولو وويل: ((سمه ده او ګواهي ورکوو.))

بيا يې وويل:(( زه درته دوه قيمتي څيزونه پرېږدم،ووينم له دوو يادګارونو سره مې څرنګه چلېږئ؟!))

دا مهال يو تن راپاڅېد او په لوړ غږ يې وويل: (( له ددو څيزونو مو مطلب څه دى؟))

پېغمبر اکرم ورته وويل:((يو “د خداى کتاب” دى،چې يو سر يې د خداى په لاس کې او بل يې ستاسې په لاس کې دى او بل زما “عترت” (ځوځات) او اهل بيت دي. خداى خبر کړى يم دا دوه يادګارونه به بېخي له يو بله بيل نشي.

خلکو! له قرآن او عترته مه مخکې کېږئ او پر دواړو په عمل کې سستي مه کوئ،چې هلاکېږئ.))

دا وخت يې د “علي” لاس ونيو او دومره يې لوړ کړ،چې خلکو ته يې د تخرګونو سپين ښکاره شو او ټولو ته يې وښود. بيا يې وويل:

(( پر مؤمنانو تر هغوى ډېر وړ څوک دى؟))

ټولو وويل:((خداى او رسول يې ښه پوهېږي.))

پېغمبر اکرم وويل:(( خداى مې مولى دى او زه د مؤمنانو مولى يم او زه پر مؤمنانو تر هغوى وړ يم. خلكو! د چا چې زه مولى يم؛ نو “علي”يې هم مولى دى؛ خدايه! د “علي” د دښمنانو يې دښمن او د دوستانو يې دوست اوسه. خدايه! د “علي” د يارانو مرسته وكړې او دښمنان يې خوار او ذليل كړې او “علي” د حق محور وګرځى.))